Toen premier Begin besloot om op 7 juni 1981 de Osirak kernreactor van Irak buiten werk te stellen, stond de wereld als reactie op zijn achterste poten. Waar haalden wij het lef vandaan, wie denken wij wel niet die wij zijn, wat een schande!
Begin heeft hier lang over nagedacht. Maar om Begin te begrijpen, moet je meer over Begin weten. De Holocaust leerde hem elke bedreiging aan Joden serieus te nemen. Hij was een fervent Zionist. Toen ik in de jaren zeventig naar Israël verhuisde heb ik menig shabbat met vrienden op de grond in de voorkamer van zijn flatje in Tel Aviv gezeten, luisterend naar de man die ooit premier zou worden.
Een kernreactor platbombarderen is geen kleinigheid. Niet alleen technisch, maar ook politiek gezien is het een zware opgave. Maar daar wij, Joden, geleerd hebben dat, wanneer een dictator in Europa beloofd alle Joden te zullen uitroeien er geen land of staatshoofd was die het serieus zal nemen en bijna niemand ons zal helpen, is het ons duidelijk dat we er alleen voor staan.
Ik kan diverse uitspraken herhalen, zoals de uitspraak van Golda Meir, die ooit zei als Joods volk liever te leven en gehaat te worden dan dood te zijn waar iedereen een keer per jaar aan zal denken. Ons land is gesticht als Joods tehuis. Waar ik, als Jood – en velen met mij – zich thuis voelen. En je huis moet je beschermen. Daarom is het hele verhaal van een verdrag tussen de wereld en Iran een leuke truc om ons in slaap te laten vallen, maar helaas kopen wij die onzin niet.
Iran heeft verklaard en blijft verklaren dat zij ons willen vernietigen met een atoombom. Van de kaart vegen. En juist al die landen die de gevluchte Joden 90 jaar terug niet wilden accepteren, weigeren deze bedreiging serieus te nemen. Weigeren? Misschien geloven ze het en halen opgelucht adem?
Hoewel we vrienden in de wereld hebben – en die vriendschappen zijn ons heel veel waard – is het overgrote gedeelte van de wereld niet zo geïnteresseerd in het wel en wee van Joden of de Staat Israël. Maar let op: als territoriaal land hebben wij ons nationaal recht. En dat nationaal recht (zoek het maar op…) geeft ons het recht om onszelf te beschermen tegen bedreigingen aan ons bestaan.
Moeilijk te begrijpen? In tegenstelling tot vele antisemieten is er, vanaf 1994, geen staat van bezetting meer tussen Israël en haar buurlanden. Het ICC is hier diverse malen op benaderd, “Israël overtreed de internationale wetten” – maar kon niets vinden. Omdat we in 1994 verdagen hebben getekend – ook met de Palestijnse Autoriteit – die deze onderwerpen duidelijk gesteld hebben.
Maar bijvoorbeeld in een land als Nederland, waar openlijk geschreeuwd mag worden dat wij Gaza bezetten (eenzijdig terug getrokken in 2005), dat Gaza volkomen geblokkeerd wordt door ons (het wordt volkomen geblokkeerd door Egypte – via ons, in samenwerking met de VN – komen dagelijks goederen Gaza binnen) kun je niet verwachten dat men op de hoogte is van een verdrag dat in 1994 is getekend.
Het mooiste vind ik altijd wanneer de PA klaagt dat wij bijna 500 blokkades in de WestBank hebben. Het verdrag van 1994 laat ons 1000 blokkades toe. Of het feit dat de PA, zowel als de Hamas geen arbeidsplaatsen creëert, waardoor bijna dagelijks 150.000 man naar ons land komen om te werken. Het gehate land. En daar men geprobeerd heeft om via zwangere vrouwen, kleine kinderen, ambulances en zelfs doodskisten bommen naar ons te sturen, controleren wij eenieder die naar binnen wil. Mocht de EU daar een probleem mee hebben, dan kunnen ze airco’s sturen, in plaats van geld naar terroristen.
Terug naar het “alleen in de wereld”: we snappen het: laat de shitstorm maar komen. Net als in 1981 toen premier Begin voorkwam dat de 92 raketten die Saddam Hoessein op ons af schoot geen atoombommen waren, zullen we nu ervoor zorgen dat Iran nooit haar bedreigingen zal kunnen uitvoeren. En als dat de economie van Europa – als bevoorrader van chemische stoffen aan Iran – schade brengt, beloof ik dat die schade kleiner zal zijn dan de schade die de leiding van Iran gaat meemaken.
