Vijf mei vandaag, de jaarlijkse herdenking is weer voorbij en daar ben ik blij om. Ik heb het niet zo op de verplichte figuren van ons Nederlands herdenken. Zodra het mei is begint het. Alle geledingen leggen in Nederland hun deug-ei. Daar komen ze weer, de eindeloos herhaalde oorlogsfilms, de stukken in de krant met de laatste overlevenden, of bij gebrek daaraan hun kinderen en kleinkinderen, het palaver hoe het in godsnaam mogelijk was.
Ben ik veel te cynisch? Wil ik dan niet herdenken? Me dunkt dat ik reden genoeg heb. Natuurlijk wil ik wel herdenken maar daar heb ik 4 mei niet voor nodig. Zoals de meeste Joden doe ik dat het hele jaar. Waarmee ik natuurlijk niet zeggen wil dat het allemaal kommer en kwel is, integendeel. Ik heb een prachtig leven.
Ik erger me aan de ruimte die de media geven aan de mensen die ik gemakshalve de Deugers noem. Deugers die ons laten zien hoe goed ze zelf zijn door ons te wijzen op de paralellen van de samenleving van vandaag en in WO2. Om dat er maar goed in te wrijven wordt alles erbij gehaald. Discriminatie van de moslimbevolking, ons 18de-eeuwse slavernijverleden, alle soorten verschillende seksualiteitsbeleving met al die letters, en helemaal aan het eind want tja, nauwelijks belangrijk, antisemitisme. Vooral niet verwarren met antizionisme. Dat laatste is legaal want tja, de Palestijnen, u weet wel.
Het hele spectrum, links zowel als rechts, doet aan die onzinnige flauwekul mee. Het zijn de respectievelijke regeringen en de hotemetoten van het 4- en 5 mei comité die gezorgd hebben voor een voortdurende inflatie van de herdenking. Zaken die niets met WOII te maken hebben worden bij het evenement betrokken. Niemand vraagt zich af waarom. Ooit gediscrimineerd? Kom er maar bij, op 4 mei denken we aan je. Tot aan de 150 gesneuvelde Korea-strijders toe, waarvan bekend is dat die strijders voornamelijk oud SS-ers waren die zo hun straf ontliepen.
Baudet had het gore lef de bevrijdingsposter te misbruiken voor zijn eigen politieke spelletjes. Alle ophef daarover is terecht. Maar ik hoor verdacht weinig over het gore lef waarmee Sylvana Simons in de Tweede Kamer Israël een apartheidsstaat noemt en vraagt om een boycot van Israël. Op 4 mei nota bene. Bij zowel extreem- als Groen links is het “koop niet bij Joden” salonfähig.
Gisteravond op de Dam heeft het 4-en5 mei comité de blunder met Benali een beetje goed gemaakt door twee echt koosjere sprekers aan het woord te laten. Zowel Roxane van Iperen als Andre van Duin spraken uit hun hart. Dat was mooi en hartverwarmend. Echt waar, ook voor mij, de cynicus.
Van Duin sloot zijn zijn indrukwekkende verhaal af met deze woorden: "Vrijheid is niet vanzelfsprekend. Ik ben dankbaar dat ik in vrijheid kan leven en dankbaar dat ik in dit land geboren ben." Een zinnig mens beaamt die woorden. Maar zou dan toch even moeten nadenken over het feit dat dit ook het land is waar zogenaamde lok-Boa’s kleine, wanhopige winkeliers trachten te betrappen die een klant zonder afspraak in hun winkeltje toelieten. Of de Boa’s die op de laatste avond van de avondklok nog even vlug een paar duizend bekeuringen uitschreven.
Op zichzelf natuurlijk onbelangrijk maar het tekent wel de vaak bedenkelijke mentaliteit in ons land. “4 en 5 mei zijn reuze belangrijk”, zo wordt ons voortdurend voorgehouden. Misschien kan iemand me dan eens uitleggen waarom we de verjaardag van die overbetaalde meneer uit Den Haag wel ieder jaar mogen vieren en Bevrijdingsdag slechts één keer per vijf jaar een officiële feestdag is.
