'Bomvrije lakens' - een column van Simon Soesan die het leven nu in Israël goed weergeeft

Foto IDF woordvoerder

Iran belooft ons te verpulveren. Een week geleden beloofde de Iraanse leiding ons plat te bombarderen, want we hadden volgens hen een Iraanse generaal in Syrië opgeblazen. Wat het Iraanse leger in Syrië te zoeken heeft – daar hadden ze het niet over.

Dagen erna werd de spanning in Israël groot: de geschiedenis heeft ons geleerd dat, wanneer we met de dood bedreigd worden, we het serieus moeten nemen. Dus doen we dat. Het leger bracht vernuftige defensieve wapens naar het noorden. Ook naar het oosten.

Ook naar het zuiden. Want de Iraanse regering zegt dat het zo goed is om als martelaar in de strijd tegen de Joden te sterven, dat ze anderen het werk laten doen: Houtis in Jemen, milities in Syrië en schreeuwlelijkerds in Europa en in de VS.

Onze kleinkinderen beginnen zich bewust te worden dat er iets niet klopt in hun leven. Sinds oktober leren ze niet elke dag op school, ze horen en lezen over 200.000 burgers die geëvacueerd zijn van de grenzen, ze zien de vliegtuigen en drones die over onze stad waken en ze vragen hun ouders en grootouders wat er nou aan de hand is. “Gaan we echt gebombardeerd worden?" " En waarom dan eigenlijk?”, vragen ze keer op keer.

Daar onze huidige regering meer op een circus dan op een regering lijkt, hoeven we vanuit die richting geen antwoorden te verwachten. Dus besloten mijn levenspartner en ik om er iets aan te doen: we kochten voor elk kleinkind een set nieuwe lakens. Op de verpakking schreef ik met een grote viltstift “Bomvrije lakens”. Ze slapen namelijk slecht. Enkele van hun vriendjes begonnen weer in bed te plassen van angst. Zo ver is het bij de kleintjes van ons (nog) niet, maar voorkomen is beter dan genezen, dus kochten we lakens voor ze.

Tijdens het wekelijkse shabbat-diner bij ons thuis vertelde ik dat deze lakens het laatste snufje zijn van het Joodse Brein. Deze lakens, vertelde ik ze in alle ernst, zijn bomvrij. Uiteraard is het aan te raden dat, in geval van een bombardement, ze het beste naar de schuilkelder kunnen gaan, maar, ging ik door, mochten ze gewoon niet goed kunnen slapen, dan zijn deze lakens een verzekering dat hun niets kan gebeuren.

Uiteraard namen de oudste kleinkinderen mij niet serieus, maar ze zeiden niets, om de kleintjes koest te houden. 

Hier in Haifa zien en horen we de bombardementen uit Libanon dagelijks. Af en toe krijgen we zelfmoord-drones uit Libanon gestuurd, maar die worden in de lucht opgevangen door Iron Dome – u weet wel, het afweergeschut dat wij volgens de VN moeten delen met Hamas, Hezbollah en de PLO, want de VN vindt het oneerlijk dat wij ons kunnen verdedigen.

Het is de antisemieten weer gelukt. Net als 90 jaar geleden zijn wij, Joden, een gevaar voor de internationale samenleving. Wereldwijd wordt er gedemonstreerd en verteld dat wij een Apartheidsstaat zijn die volkerenmoord pleegt en deze leugens worden niet alleen zonder vragen geslikt, ook de regeringen in Europa en de VS staan toe dat de leugens verspreid worden en dat Joden bedreigd worden. Het kan niet op.

En als ik dan op Twitter (of X) vertel wat ik hier en tijdens mijn reizen in Europa meemaak, dan wordt er niet alleen gereageerd met sympathie, nee, er zijn genoeg die aan de waarheid van mijn verslagen twijfelen. En dan uit ik me hier nog netjes.

Iran belooft ons te verpulveren. Al een week horen we dagelijks dat de hel in enkele momenten zal uitbreken. De wereld ziet en hoort het, maar doet niets. Want ja, die Joden he, het zal wel tijd zijn ze eens een lesje te leren.

90 jaar na de Tweede Wereldoorlog is de totale Joodse populatie in de wereld nog steeds niet op het niveau van 1933. Dat heet genocide, een volkerenmoord. In Gaza zitten we achter terroristen aan en ja, er zijn ook veel burgerslachtoffers. De beelden uit Gaza kun je niet vergelijken met de beelden uit de Holocaust. Tenzij je steun krijgt van je regering in Europa. Want wij Joden zijn zo slecht, wij laten de Palestijnen verhongeren. En u gelooft het.

Yunis is een Moslim. Hij is mijn zwembuddy. Bijna elke ochtend gaan we samen naar het Maccabi zwembad in Haifa, waar we in een uurtje twee kilometer zwemmen. Ook tijdens de Ramadan zwemt hij gewoon door. Hij vast van zonsopgang tot zonsondergang en vandaag is de Ramadan voorbij. Morgen begint het suikerfeest en zijn we weer bij hem uitgenodigd om heerlijke dingen te komen eten. Ik vroeg hem hoe hij de Iraanse bedreiging zag. 

Zijn antwoord citeer ik hier: “Als Moslimgemeenschap staan we versteld hoe de wereld alle leugens gretig doorslikt." Je vraagt je af wie gek is – wij of zij. Ik ben Palestijn, mijn familie kan zich vijf eeuwen terug vinden hier. Als de Iraanse gekken willen bombarderen kunnen ze dat doen en ze hebben beloofd dat Haifa een centraal doel is voor ze, ondanks dat de bevolking hier 50% Arabisch is. Ik ben net zo trots om Israëli te zijn als jij en mijn vier zonen hebben allemaal in het leger gediend. Dankzij jou hebben onze kleinkinderen nu ook bomvrije lakens en slapen behoorlijk rustig. "Maar laten we reëel zijn: in het midden oosten deelt Iran de lakens uit.”

De Bijbel schrijft dat, wanneer iemand je wil vermoorden, je gewoon een uur eerder moet opstaan en hem mag vermoorden. Het is duidelijk dat wij nergens heen gaan en dat we ons zullen blijven verdedigen. Tussen ons gezegd: die lakens zijn niets waard.

Maar dat vertellen we onze kleinkinderen niet.