Foto IDF
De oorlog is voorbij. De catastrofe die begon met de verrassingsaanval van 6.000 schutters op 32 Israëlische gemeenschappen is voorbij, want zelfs als Gaza weer vuur spuwt, wat waarschijnlijk zal gebeuren, zal het niet de regionale oorlog doen herleven die het in oktober 2023 ontketende, aldus de IDF in Jerusalem Post.
De 15 maanden durende oorlog die zondag eindigde, bestond uit drie niveaus: het militaire, het geopolitieke en het ideologische.
De militaire oorlog was tussen de IDF en de jihadistische legers die de Joodse staat aanvielen, één vanuit het zuiden, één vanuit het noorden en twee van veraf. De geopolitieke oorlog zette Israël op tegen de jihadistische as en zijn twee ondersteunende supermachten. En de ideologische oorlog ging over het jihadistische idee dat de ingenieurs van deze oorlog aandreef.
De ideologische oorlog is nog lang niet voorbij, maar die oorlog is niet alleen tegen Israël, en het is niet aan Israël om te winnen. Het is aan de mensheid. In de twee andere oorlogen is de uitslag ondubbelzinnig: Israël heeft gewonnen.
De militaire uitkomst van de oorlog werd al op de eerste dag aangekondigd. Ja, Hamas’ motoren, zodiacs, pick-up trucks en deltavliegers staken met succes de grens over en hun 6.000 berijders hebben veel gedood en geplunderd, maar het duurde nauwelijks 48 uur om de hele invasiemacht te doden, verwonden, gevangen te nemen en te verjagen, tot de laatste man.
Foto via Jerusalem Post
Het plan van de indringers om de Westelijke Jordaanoever te bereiken en zich aan te sluiten bij hun eigen militanten, werd gedwarsboomd, ondanks de jammerlijke onvoorbereidheid van de IDF. De Gazaanse strijder bleek, eenmaal in gevecht, militair onvoldoende getraind en logistiek naakt. Om de diepere invasie te volbrengen die Hamas in gedachten had, moest het zijn troepen voorzien van voedsel, gas en munitie. Als het zulke capaciteiten had, heeft het die nooit getoond.
Hamas' veronderstelling dat Hezbollah Galilea zou binnenvallen terwijl het de Negev binnenviel, werd de grond in geboord, maar dat was een kleinere misrekening. Hamas voorspelde niet dat Hezbollah zou worden verslagen, zoals op meerdere manieren gebeurde: de leiding werd vernietigd, de troepen werden gedecimeerd, de hardware werd verbrand en de buitenposten werden met de grond gelijk gemaakt.
Hamas heeft de politieke ineenstorting van Hezbollah zeker niet voorspeld, aangezien haar Libanese rivalen een president installeerden waartegen Hezbollah zich verzette. Daarmee werd de wurggreep van Hezbollah op de Libanese politiek doorbroken.
Hamas' misrekeningen met betrekking tot Israël waren nog erger. De overkoepelende aannames van de invasie, dat de IDF het niet zou wagen om de dichtbevolkte verstedelijking van Gaza binnen te gaan en dat de Israëliërs de wil om te vechten hadden verloren, bleken ongegrond.
Gaza werd op grote schaal binnengevallen; Israëlische soldaten vochten met hand en tand; Hamas-troepen werden met duizenden tegelijk gedood en de huizen, wegen, pleinen en trottoirs van Gaza veranderden in hopen puin, cement en stof.
Ja, Hama's offensief – zoals hier opgemerkt in de week dat het werd gelanceerd – zal worden gerekend tot de meest succesvolle verrassingsaanvallen in de militaire geschiedenis. Echter, op dezelfde manier zal het strategische dilettantisme van de planners worden gerekend tot dat van Hitler toen hij Stalingrad bestormde en dat van Japan toen het Pearl Harbor bombardeerde. Ze hadden geen idee wat ze uitlokten.
Er is veel gezegd over de Israëlische inlichtingenfalens die het fiasco van 7 oktober mogelijk maakten. Maar de planners van het bloedbad, die er allemaal niet meer zijn, hadden hun eigen inlichtingenfalens: de onwetendheid over de capaciteiten van de IDF en de onderschatting van haar esprit de corps.
Dit geldt nog afgezien van de bredere mislukkingen van de oorlog die Hamas is begonnen. Het waren mislukkingen die Hamas niet had kunnen voorzien, maar die toch het resultaat zijn van zijn aanvallen.
De aanval van Hamas leidde tot de aanvallen van Iran op Israël, wat resulteerde in de tegenaanvallen van Israël, wat de militaire zwakte van Iran blootlegde. De aanval van Hamas zorgde ook voor de ondergang van Hezbollah, omdat het Israël het voorwendsel gaf om de handschoenloze aanval uit te voeren die het al jaren voorbereidde.
Ten slotte zorgde de aanval van Hezbollah voor de val van het Syrische regime en de vernietiging van zijn leger door de IDF. Hezbollah leverde de beste strijders die Assads vijanden in de Syrische burgeroorlog confronteerden. De nederlaag van Hezbollah zorgde er dus voor dat de Syrische rebellen besloten dat de tijd voor hun aanval op Damascus was aangebroken.
Ja, het was een soort kettingreactie en Hamas staat er nu helemaal alleen voor, starend naar de nederlaag door de ruïnes van de tunnels in Gaza en de damp van de verschroeide aarde.
Dit betekent niet dat de overwinning van Israël compleet is. Dat is het niet. De gijzelaars moeten nog naar huis, Hamas moet nog vervangen worden en de pijn van onze verliezen – 1.844 doden en 23.907 gewonden, terwijl 143.000 Israëliërs ontheemd raakten – zal ons decennialang achtervolgen.
Toch is de oorlog die zich sinds oktober 23 ontvouwde, voorbij en eindigde deze in een Israëlische overwinning, omdat Hamas zijn Iraanse dak, zijn Libanese achtertuin, zijn Syrische flank en ook zijn geopolitieke paraplu verloor nadat Rusland zijn Syrische fort verloor.
Het is een ongelofelijke nasleep, een ware catastrofe. De vraag is wie de Israëliërs zijn die dit hebben veroorzaakt.
De eerste overwinnaars in deze oorlog zijn de Israëlische infanterist, de student die Hamas en Hezbollah bestormde, en elk van de 300.000 reservisten die huis, familie en werk achterlieten om hun leven te riskeren in de verschillende fronten van deze oorlog.
De tweede overwinnaars zijn dezelfde veiligheidstroepen die met hun falen de ramp op 7 oktober mogelijk maakten: de inlichtingendiensten die de leiders van Hamas en Hezbollah in Gaza, Beiroet en Teheran opspoorden en harpoenen uitdeelden; de grondtroepen die Gaza en Zuid-Libanon binnenvielen; en de luchtmacht die feilloze aanvallen uitvoerde op meerdere locaties in Libanon, Syrië, Jemen en Iran.
Achter hen schuilden de militaire industrieën, waarvan de drones wonderen verrichtten in de steegjes en tunnels van Gaza, en waarvan de onderscheppingsraketten hielpen bij het afweren van zo'n 350 ballistische raketten en kruisraketten die vanuit Iran werden afgevuurd.
Tussen al deze gebeurtenissen doemt één man op als de belichaming van wat we hebben meegemaakt sinds de aanval van 7 oktober: stafchef, luitenant-generaal Herzi Halevi.
Halevi zal worden herinnerd als de soldaat wiens gebrek aan oordeelsvermogen, operationele wijsheid, mentale veerkracht en nederige leiderschap alles omvatten wat hier gebeurde tijdens de oorlog die begon met het bloedbad van Hamas en eindigde met de nederlaag van de bedenkers ervan.
De schrijver, Amotz Asa-El, een fellow van het Hartman Institute, is de auteur van de bestseller Mitzad Ha'ivelet Ha'yehudi (De Joodse Mars der Dwaasheid, Yediot Sefarim, 2019), een revisionistische geschiedenis van het politieke leiderschap van het Joodse volk.
Comments