Families van terreurslachtoffers München dreigen niet naar herdenking 50 jaar sinds aanslag te gaan

De slachtoffers van München 1972. Foto via Facebook StandWithUs

De families van de terreurslachtoffers van de Olympische Spelen van 1972 in München hebben het, zoals zij noemen, schamele Duitse aanbod, na 50 jaar vragen om vergoeding afgewezenen dreigen daardoor van de officiële 50-jarige herdenking van de aanslag weg te blijven. Echter, in een zojuist geplaatst bericht in Duitse media zou een oplossing op het laatste moment nabij zijn.

De kans dat de families van de Israëlische terreurslachtoffers dan ook naar de herdenking van 50 jaar na de aanslag in München zullen gaan is op dit moment zeer klein, om op die wijze te protesteren tegen de weigering van Berlijn om een ​​behoorlijke compensatie te bieden.

Duitsland stemde met tegenzin in om in totaal enkele miljoenen dollars te betalen aan de Israëlische families voor het verlies van hun dierbaren. De families hebben het Duitse aanbod echter beschreven als "kruimels" en "restjes", en afgewezen, een oplossing van de crisis lijkt verder weg dan ooit.

Het nieuwe aanbod is onlangs bekendgemaakt aan de Nederlandse advocaten, het echtpaar Carry Knoops-Hamburger en Geert-Jan Knoops, die de families van de slachtoffers vertegenwoordigen. Het bevat ook een plan voor de Duitse regering om een ​​speciaal panel van historici en juridische experts op te richten om toegang te krijgen tot de tienduizenden documenten met betrekking tot de tragedie en de nasleep ervan. Tot nu toe heeft Berlijn geweigerd de documenten vrij te geven, omdat ze beweren dat ze geheimen bevatten die te maken hebben met ‘nationale veiligheid’, aldus meldt het dagblad Haaretz.

Het was trouwens opvallend dat de Duitse regering het nieuwe aanbod pas deed nadat de families hadden gedreigd de ceremonie en andere openbare evenementen te boycotten die 50 jaar na de aanslag, die plaatsvond in het Olympisch dorp van München op 5-6 september 1972, zullen plaatsvinden.

Duitsland stemde eerder in met een eenmalige betaling van in totaal $ 4 miljoen, meldt Haaretz, hoewel meer dan de helft daarvan naar de Israëlische en Duitse advocaten ging die de families destijds vertegenwoordigden. De families beschouwden dit kleine bedrag als een klap in het gezicht. Ze bekritiseerden ook de opeenvolgende Israëlische regeringen omdat ze hun inspanningen om wat zij beschouwen als een meer respectvolle som van de Duitsers niet te ondersteunen, niet steunden.

Carry Knoops-Hamburger die samen met echtgenoot Geert-Jan Knoops de nabestaanden van de slachtoffers vertegenwoordigd, noemde in de Haaretz het Duitse aanbod "bemoedigend, maar nog steeds onvoldoende".

Volgens Haaretz merken de families op dat het huidige aanbod aanzienlijk minder is dan de $ 9 miljoen die het toenmalige West-Duitsland maanden na het bloedbad in München aan de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie gaf als losgeld voor de vrijlating van een gekaapt Lufthansa-vliegtuig. Dat maakte deel uit van een terreurincident waarvan sommige experts beweren dat het in scène was gezet en gecoördineerd met de Duitse regering.

Hoewel de families en advocaten in dit stadium weigeren om het exacte bedrag te onthullen dat ze als compensatie zoeken, wordt het geschat op enkele miljoenen dollars voor elk van de vermoorde atleten. De families beschouwen de huidige onderhandelingen, met het naderen van het 50-jarig jubileum, als hun laatste kans om een ​​behoorlijke compensatie te ontvangen en beschrijven het als "nu of nooit".

De twee meest prominente figuren in de groep en ook degenen die de afgelopen 50 jaar het hardst voor redelijke vergoeding hebben gevochten, zijn de weduwen Anki Spitzer en Ilana Romano, die beiden hebben verklaard niet deel te nemen aan een van de openbare evenementen tenzij de kwestie volledig is opgelost. Eerder deze week weigerde Ankie Spitzer als gast van de Beierse regionale leider Markus Söder naar Duitsland af te reizen en een krans te leggen bij de herdenkingsplaats in het Olympisch dorp van Munch.

Ankie Spitzer, de weduwe van schermcoach Andrei Spitzer, die optreedt als woordvoerder van de families, zei dat het bod te laag was.

"We vragen geen miljarden, maar we vragen wel om een ​​behoorlijke compensatie, dat zal een belangrijke verandering betekenen voor de jongere generatie in onze families", zei ze.

"Mijn dochter heeft geen herinneringen aan haar vader, behalve een paar foto's en een knuffeldier dat hij voor haar in München heeft gekocht. Dit geld zal de doden niet terugbrengen, maar het zal de kinderen, die hun hele leven met de tragedie van de Olympische Spelen van 1972 in München moesten leven, een ​​beetje op adem doen komen', zei Spitzer.

Een vraag is wat de Israëlische president Isaac Herzog zal doen als de families doorgaan met hun plan om de hoofdceremonie te boycotten – die hij op 5 september zal bijwonen met zijn Duitse ambtgenoot, Frank-Walter Steinmeier.

Het kantoor van Herzog heeft niet gereageerd op een vraag van Haaretz over dit onderwerp maar gaf de volgende verklaring aan Haaretz: “President Isaac Herzog steunt de nabestaanden wiens dierbaren zijn omgekomen bij het schokkende bloedbad in München, tijdens een donker uur voor de staat Israël en het Joodse volk, dat ook een van de donkerste momenten in de geschiedenis van de wereldsport. “President Herzog is betrokken bij de herdenking van de slachtoffers van het bloedbad omdat hij er van ganser harte van overtuigd is dat de hele wereld op de hoogte moet zijn van deze verschrikkelijke ramp en haar lessen en deze nooit mag vergeten.”

In een zojuist geplaatst bericht in de Süddeutsche Zeitung, zegt de woordvoerder van het federale ministerie van Binnenlandse Zaken "dat de Duitse regering van plan is schadevergoeding te betalen aan de families van slachtoffers die door Palestijnse terroristen zijn gedood tijdens de Olympische Spelen van 1972 in München, en dat de regering tot het besluit was gekomen uit de wens om de ernstige gevolgen voor de nabestaanden van de slachtoffers in materiële termen te definiëren".

Mogelijk dat er toch nog 1 minuut voor 12 een oplossing wordt gevonden en aan het 50 jaar vechten door deze families een einde komt.