Shiri, Kfir en Ariel. Foto GPO
Vandaag de dag is een heel land en een heel volk in de greep van verdriet en rouw, pijn en tranen. Op een moment dat twee kleine lammetjes – gouden baby’s – eindelijk terugkeren naar hun moeder, terug naar ons, terug naar huis. En wij – allemaal – een hele natie met een gebroken hart, begeleiden hen naar hun laatste rustplaats.
Lieve God, dit is niet de terugkeer waar we voor baden. Dit is niet het uur waarop we wachtten. Dit was niet het einde waarop we hoopten. In gedachten zagen we ze terugkomen, hun gouden hoofdjes stralend, hun levendigheid en vitaliteit uitstralend uit hun kleine oogjes. En Momma Shiri, in haar verbazingwekkende moed, hen nog steeds beschermend onder haar vleugels, hen beschermend tegen kwaad; net zoals ze deed toen ze de duivel onder ogen zag, die op hen was neergedaald, nog steeds zo teder en jong.
Dat beeld van Shiri, haar ogen wild van angst, haar twee glinsterende baby's dragend, haar weg banend door een hindernisbaan van geweerkolven en menselijke monsters, is voor altijd in ons gebrand. Het is een beeld dat tegelijkertijd het puurste licht, de meest verheven en nobele liefde bevat; naast elkaar geplaatst, onvoorstelbaar, naast het meest angstaanjagende, onvervalste kwaad. Het is een beeld dat slechts één oogwenk vastlegt, slechts één moment, dat het hele verhaal vertelt van de tragedie van 7 oktober, Simchat Torah. De essentie van goedheid versus de verdorvenheid van moord. En we blijven achter met de breuk.
Het slaapliedje in ons hart vandaag is een eeuwig slaapliedje, dat de lieve, lieve Kfir en Ariel, en hun prachtige moeder, Shiri, naar eeuwige rust stuurt.
Als er nog genade is in deze wereld, laat dan de mooie gezichten van Shiri, Ariel en Kfir een hartverscheurende kreet zijn; laat het resoneren door de vier hoeken van de aarde, laat het weerklinken tot aan de uiteinden van de wereld, en laat het harten wakker maken die afgestompt zijn, die het contact met hun rechtvaardigheidsgevoel zijn verloren, die gesloten en verhard zijn. Kijk hier, wereld! Vandaag begraven we het liefste en puurste van uw kinderen. Open uw hart. Voeg uw stem toe aan de jammerkreet van een gebroken natie.
Geliefde Shiri, Kfir en Ariel. Weet dat we vanaf de dag dat u van ons werd weggerukt, nooit zijn gestopt met bidden, wachten, huilen, tegen beter weten in hopen dat u levend bij ons terug zou komen. Dat u, samen met de dappere Yarden, die zo recent nog bij ons terugkwam uit de vallei van de schaduw des doods, ook terug zou komen naar uw prachtige, warme thuis. Hier, nu, zijn er geen woorden die onze pijnlijke harten kunnen helen. We weigeren getroost te worden.
Lieve Yarden, lieve Bibas, Silverman en Sitton families. We huilen allemaal met u mee. We omarmen u allemaal. We zijn allemaal net zo gebroken als jij. Als president van de staat Israël vraag ik namens de staat Israël om vergeving. Vergeving omdat we onze plicht niet zijn nagekomen. Vergeving omdat we onze geliefden niet hebben beschermd op die donkere dag. Vergeving omdat we ze niet hebben gered, omdat we ze niet veilig thuis hebben gebracht.
In dit uur van breuk wil ik de woorden van Ohad Ben-Ami citeren, die na zijn terugkeer uit de verschrikkingen van gevangenschap het volgende tegen mij zei: "Zodra we wisten dat mensen voor ons vochten, dat mensen ons terug wilden, gaf dat ons kracht en beurde het ons op... We waren met z'n zessen in een ruimte van zes vierkante meter (65 vierkante voet). Allemaal samen, seculier en religieus, soldaten en burgers. We zaten in afschuwelijke omstandigheden, dertig meter (100 voet) onder de grond, maar we waren samen. Daar zijn we van gemaakt."
Woorden over eenheid vinden niet altijd hun weg naar de harten van mensen. Maar Ohad, die terugkwam uit een onvoorstelbare hel, horen praten over onze eenheid als iets met de kracht om levens te redden – dat is geen slogan. Dat is een bevel met een heilige, dwingende resonantie voor ons allemaal. Het levende, kloppende en prachtige hart van ons volk, dat dit jaar in al zijn glorie naar voren is gekomen, heeft veel stemmen; en wij allemaal, elk laatste deel van deze natie, moeten nu de foto's van Shiri, Kfir en Ariel in de ogen kijken en zweren om elkaar stevig vast te houden.
Samen, een hele natie met een gebroken hart, zullen we Kfir, Ariel en Momma Shiri vergezellen naar de eeuwige rust, terwijl we de hemelen openscheuren met ons gebed: Mogen hun geliefde, zuivere zielen voor altijd gebonden zijn in de banden van het leven; en mogen we de snelle terugkeer van alle gijzelaars verdienen. Ieder van hen.
Comments