Het wordt een koud en somber weekend in Israël - een column van Simon Soesan

Shiri, Kfir en Ariel worden door Hamas terroristen van huis weg gehaald

De weersverwachtingen voor Israël dit weekend in zijn grim: koud, vorst, grijs. Maar niet alleen vanwege het weer wordt het een somber weekend: Shiri, Ariel en Kfir Bibas zijn dood en hun stoffelijk overschot zal deze donderdag worden uitgeleverd. Het maakt een einde aan een raadsel dat eigenlijk nooit heeft bestaan.

Het menselijk afval dat Hamas heet heeft op 7 oktober veel van hun onmenselijke handelingen zelf trots gefilmd. In totaal hebben we meer dan 800 uur video’s van wat er die dag met onze burgers is gebeurd, waarvan 47 minuten zijn vrijgegeven in wat nu de “Gruwelfilm” heet. De rest kan niet vertoond worden. Het valt namelijk niet te bevatten.

Ik ben verbonden met de families van de gegijzelden en de teruggekeerde gegijzelden. Ik doe dat op vrijwillige basis. Behalve gesprekken met ze – die mij, als bekende praatjesmaker woordeloos laten – heb ik onder andere de video’s van de Hamas gezien waar ze “afrekenen” met Shiri, Kfir en Ariel. Er zijn geen woorden die kunnen omschrijven wat deze moeder en twee kleine kinderen is aangedaan, uw verbeelding kan ik niet indenken. Wat duidelijk is, is dat ze het niet overleefd hebben. Misschien dat Asha ten Broeke het zich kan indenken. Ikzelf heb het amper kunnen aanzien en aanhoren.

Waarschijnlijk, om het menselijk te houden, zal er officieel een versie bekendgemaakt worden, dat een ander verhaal zal vertellen, omdat de waarheid te zwaar, te onmenselijk is.

Misschien ook te ongelooflijk, misschien dat over honderd jaar de waarheid verteld kan worden – ik weet het niet.

Wat ik wel weet is dat, ook vanwege deze specifieke video’s, mijn hart van steen is geworden betreffende Gaza en de Hamas. Niets wat daar is gebeurd en nu nog gebeurd is genoeg in mijn ogen. Geen ICC, geen VN en zeker geen EU die het recht hebben om kritiek te leveren op de Israelische reactie en acties in Gaza. Ik geloof niet dat in de geschiedenis van de mensheid ooit de handelingen van Hamas zijn uitgevoerd. En nee: het is nooit “genoeg hierover”.

Yarden Bibas is vrijgelaten. Het menselijk afval van Hamas heeft hem niet verteld wat er met zijn vrouw en kinderen is gebeurd. Wel hebben ze hem, om hem te breken, verteld dat ze dood zijn. Hoe Yarden verder moet weet ik niet. Ik kan er met mijn kop niet bij. Ik wil me het niet indenken.

Binnenkort ga ik, vrijwillig, met enkele ex-gegijzelden naar wat landen in West-Europa, om fondsen te werven voor "Kamin" (opstaan), het fonds dat voormalig president Rivlin heeft opgericht om de gegijzelden en hun families te helpen met psychologische begeleiding en om hun financieel te steunen tijdens hun rehabilitatie. We komen niet naar Nederland, waar geen zaal of theater te vinden is die deze mensen wil ontvangen – die ervaring hebben we al.

Een beroemde Nederlandse auteur en columnist zal ons op een van de avonden begeleiden – ik laat hem de eer om daarover te schrijven over een paar weken, dan kunt u zijn ervaringen meemaken.

Ondertussen wordt het een somber weekend in Israël. Als Hamas hun woord houdt, kunnen Shiri, Kfir en Ariel en hopelijk alle andere vermoorde Israeli’s wiens lijken worden gegijzeld door Hamas, in Israël volgens onze tradities eeuwige rust vinden.

Tegelijkertijd kan Asha ten Broeke een treinstation vinden en “genocide” schreeuwen voor een volk dat zich in de laatste twintig jaar verviervoudigd heeft, want uw realiteit is ver van die van ons.