'In shock, niet in de war' - een column van Simon Soesan

De beelden van de Zwarte Zaterdag laten ons niet met rust: hoe kan het ook anders? De gruwelijkheden, het barbarisme – het valt echt niet te beschrijven en ik begin er ook niet aan. Interessant om op te merken dat de meeste grote demonstraties in de wereld diezelfde zaterdag begonnen. Dus niet alleen na een paar dagen, toen onze luchtmacht begon met het platbombarderen van Noord-Gaza, nee het begon al meteen toen nieuws van de wreedheden naar buiten kwam. Een aanwijzing dat het de demonstranten niet om Israël ging. Het ging gewoon over het doden van Joden.

Ik krijg vragen hoe het kan dat Israël de hele tijd weet waar de Hamas bonzen zich verschuilen of verplaatsen, waarna ze super efficiënt gedood worden. Het antwoord is simpel: we worden non-stop gebeld door burgers in Gaza die meer dan genoeg van Hamas hebben. Ook op de Westbank worden terroristen aangegeven door hun eigen buren en in veel gevallen hun eigen familie. Want ook het grootste deel van de Palestijnen heeft geen trek meer in geweld. Ondanks wat de ver-van-mijn-bed-demonstranten in de wereld beweren: we willen eigenlijk allemaal in vrede leven.

Maar slachtoffer spelen is een verdienmodel geworden bij de terroristen.

Vietnamezen, Japanners, Duitsers – allemaal zijn ze verder gegaan na hun oorlogen. De bijna miljoen vluchtelingen uit Sudetenland zijn verdergegaan in hun leven. Niet de Palestijnen: hun vluchtelingenstatus is uniek – het is erfelijk. Palestijnen hebben geen nieuw land opgebouwd, ook niet toen ze het in hun schoot geworpen kregen. In 2005 verlieten wij eenzijdig de Gazastrook en lieten bloemenkassen, landbouw en zelfs fabrieken achter. Bijna een turnkey project, waar je alleen maar aan het werk moet gaan. Toen de Hamas in 2006 aan de macht kwam in Gaza besloten ze ten eerste Gaza militair te bezetten en meteen daarna werd alles wat wij hadden achtergelaten opgeblazen. Geld dat als steun binnenkwam, werd gebruikt voor wapenproductie. Cement dat binnenkwam werd gebruikt voor terreur tunnels. UNRWA, een VN-organisatie die zich specifiek bezighoudt met Gaza – werd gebruikt als opslagplaats voor munitie en het onderwijs systeem werd gebruikt om kinderen te indoctrineren.

Infrastructuur werd niet gecreëerd, armoede moest heersen.

Daar de Hamas zich bewust is dat Israël Gaza niet bezet, werd er verteld dat Israël Gaza blokkeert en dat niets over de grens kwam. In feite werd alles wat met wapens tegengehouden, voedsel, medicijnen, elektriciteit, communicatie etc. - alles kwam van Israël, en Hamas weigerde te betalen. Het was Egypte die haar grensovergang met Gaza dicht gooide en – toen er tunnels werden ontdekt – de tunnels eerst met gast vulden en daarna hermetisch dicht gooien.

Maar de wereld bleef van ons eisen dat we cement moesten toelaten in Gaza, om buizen te bouwen. Hamas gebruikte deze cement niet alleen voor terreur tunnels naar Israël, maar ook voor het bouwen van volledig uitgeruste tunnels tussen Egypte en Gaza, waar zelfs auto’s doorheen razen. Dit alles onder toeziend oog van de EU en Egypte.

Hamas zocht een slogan en begreep dat het bevrijden van Gaza onzin was. Behalve protesterende randdebielen in de wereld weten alle Palestijnen dat Gaza vrij is van Israël en niets te maken heeft met de Palestijnse kwestie. Toch moest er iets met Palestina komen en dus werd de leus “eindig de bezetting van Palestina!” gebruikt, zonder veel uitleg, waardoor de meeste van de-pot-gerukte demonstranten begrepen dat Gaza schijnbaar nog steeds bezet is.

Maar de bedoeling van Hamas was Israël. Israël is volgens Hamas Palestina en moet bevrijd worden. Israël moet ophouden te bestaan en alle Joden moeten dood.

Dat de VN op 29 november 1947 stemde om het voormalig Brits mandaat in twee delen te verdelen, dat wij het resultaat – wat niet in ons voordeel was – dankbaar aanname, dat de Arabische Liga het weigerde te accepteren en meteen een oorlog tegen ons begon die ze verloren – al dat is onbelangrijk. Belangrijk is te zeggen dat de Joden het land van de Palestijnen gejat hebben en die leugen is genoeg keren herhaald en is nu een realiteit geworden. Zelfs toen Jordanie in 1967 de Westbank aan ons verloor, werd er aan de wereld verteld dat dit in feite Palestina is, en de wereld gelooft het nog steeds.

Negenvijftig jaar, sinds 1964, is deze doctrine verkocht en ik ben het er mee eens: het is te laat om twee generaties die op deze mantra zijn opgegroeid iets anders te vertellen. Trouwens, zelfs die twee nieuwe generaties zijn door de wereld als vluchtelingen uitgeroepen.

Een groot gedeelte van de Arabische inwoners gaven in 1947-48 geluid aan de oproep van de Arabische Liga om de buurt tijdelijk te verlaten, want de Liga zou alle Joden de zee in drijven. Niks aan te doen, dat lukte ze niet en de vluchtelingen waren geboren. Een groot deel vestigde zich in Jordanië, het voormalige Trans Jordanië, een land dat de Britten oprichtte om plaats te geven aan de Palestijnse vluchtelingen van die tijd. Vandaag de dag is een 65% van de Jordaanse bevolking Palestijns. Echter, deze Palestijnen hebben hun vluchtelingenstatus ingeruild voor het opbouwen van een bestaan. Ze zijn de ruggengraat van de Jordaanse economie. Sterker nog: de huidige koningin van Jordanië is een trotse Palestijnse.

De laatste jaren deed Israël alles wat mogelijk was om beter met de buren te kunnen omgaan. De Abrahams-akkoorden zijn het resultaat ervan. Langzaam verdween de Palestijnse kwestie van de kopstukken. Ook Hamas zag dat het getreiter met raketten op Israel slechts reactie van Israël bracht, maar de wereld scheen het nog amper op te merken. Toen ook Saoedi-Arabië normalisering met Israël begon te plannen was de maat vol.

7 oktober jongstleden was het resultaat. Hun PR-machine zorgde ervoor dat alle hersenloze vogelaars in de wereld Hamas als slachtoffer zouden zien, terwijl de eerste pogrom sinds de Tweede Wereldoorlog door hun op beestachtige manier was uitgevoerd.

Het is waar: wij leefden in een droom en sliepen. We dachten dat het ergste voorbij was en dat we op stap waren naar een vredevolle toekomst met al onze buren. Die droom is voorbij, we zijn wakker geschud door Iran.

We zijn geschokt door wat er ons is aangedaan. Vooral omdat het ons hier is aangedaan, in ons eigen land, waar elke Jood zich veilig moet voelen. Maar in slaap vallen doen we niet meer, we snappen het: wie met het zwaard wil leven, zal met het zwaard sterven. Wat onze vijanden vergeten is dat je ons misschien naar de grond kan slaan, maar dat we daarna weer opstaan.

Enkele jaren geleden werd een Israëlische soldaat, Gilad Shalit, geruild met de Hamas. Hij zat meer dan 5 jaar vast. Hamas bepaalde dat voor deze soldaat bijna 1100 terroristen vrij moesten komen en Israel ging akkoord. Wat Hamas niet snapt is dat ze op dat moment een wisselkoers bepaalden: 1 Jood is bijna 1100 Arabieren waard.

Iets wat we ze nu zullen helpen begrijpen.

1.400 Israeli’s, waaronder Christenen, Muslims, Druzen en Joden zijn vermoord, verkracht, verminkt, verbrand. 210 Israeli’s van zes maanden oud tot 90 jaar oud, zijn ontvoerd, verkracht, misbruikt en een deel is al vermoord.

En de wereld maant ons om proportioneel te zijn.

We zijn geschokt, maar niet in de war.