Screenshot.
“Burgers van Israël, dit is een moeilijke avond. Elke keer dat we de woorden ‘klaar voor publicatie’ horen, huivert ons hart van hernieuwde pijn en verdriet. Achter de naam van elke gevallen soldaat in de gevechten in Gaza schuilt een Israëlische held Een lid van een gezin.
De zoon van een ouders. Een partner. Een vader. Een broer. Een kleinzoon. Een geliefde. "Die elke pijn kent. Die de gebrokenen van hart geneest." (Chana Ben-Ari). De gevallenen en gewonden zijn de beste van het beste. De mooie en gekoesterde. "Ze waren sneller dan adelaars, ze waren sterker dan leeuwen." (Samuël 2 1:23)
Onze zonen en dochters vechten met opperste moed. Ze riskeren hun leven in de steegjes, tunnels en schachten. In vijandelijk gebied, met een complexe, gevaarlijke uitdaging, zorgen ze voor resultaten en prestaties. Ze vechten met heldenmoed, verantwoordelijkheid en moreel vastberadenheid om twee onderling verbonden doelen te bereiken: een bittere en wrede vijand uitroeien, de gijzelaars naar huis brengen en hen uit de afgrond redden. Ze beschermen ons collectieve huis in een oorlog waar we niet voor hebben gekozen, tegen meedogenloze terroristen, zodat we niet keer op keer een terugkeer van deze bloedige rondes zullen zien. Ze vechten zodat wij – de Joodse natie – een betere toekomst zullen hebben, zodat de hele regio, en zelfs de mensheid als geheel, een betere toekomst zal hebben.
En zodat onze gegijzelde broeders en zusters snel naar huis kunnen worden teruggebracht.
De situatie waarmee onze zusters en broeders, de gijzelaars die gevangen worden gehouden door Hamas-moordenaars, worden geconfronteerd, is ongekend, wreed en onmenselijk.
De verplichting om ze op welke manier dan ook terug te geven is een onuitwisbaar gebod dat diep in ons bewustzijn is gebrand. We zullen niet rusten voordat ze thuiskomen.
Vergeet niet dat we midden in een campagne zitten tegen degenen die in opstand zijn gekomen om Joden te vermoorden, Joden te verkrachten, te martelen en te ontvoeren – en naast de vele Israëliërs ook buitenlandse burgers en mensen met andere geloofsovertuigingen en religies. Het is een moeilijke, zware, langdurige en pijnlijke campagne. Er is geen “knipperen en we zijn klaar”. Maar vooral in deze fase van de campagne, hoe pijnlijk en moeilijk deze ook mag zijn, mogen we niet breken. We moeten ons hoofd opheffen. De vijand wacht er gewoon op om de scheuren in ons te zien, zodat wij met elkaar kunnen gaan vechten. Ze zien ook de conflicten, de ruzies, de strijd tussen ego’s, de politieke conflicten – zowel in de dagen ervoor als in de dagen erna. Ze vieren feest als ze de scheuren tussen ons zien. En juist daarom zou ik het passende verzoek willen overbrengen van de honderden rouwende en diepbedroefde families, en met hen de stemmen van onze soldaten aan de frontlinie en de menigte Israëliërs die achter hen staan en die ik de afgelopen tijd heb ontmoet. maanden – en roep iedereen op, vooral de gekozen functionarissen: maak een einde aan de interne strijd en verdeeldheid. Ja, argumenten en debatten maken deel uit van ons DNA. Het is volkomen toegestaan – zelfs noodzakelijk – om te discussiëren en kritiek te leveren, zelfs in oorlogstijd, maar er is een manier om ruzie te maken. We moeten niet terugkeren naar het discours van 6 oktober. We moeten niet terugkeren naar het gif online. We moeten niet terugkeren naar het discours van ‘wij en zij’. In het bijzonder wil ik waarschuwen dat iedereen die probeert ons terug te brengen naar het discours van 6 oktober, de oorlogsinspanningen en de veiligheid van de burgers van het land schaadt.
Ik doe een rechtstreeks beroep op de leiders van het volk, op het senior leiderschap en in het algemeen op iedereen die in het politieke systeem en in de publieke sfeer werkt – en ik zeg “stop”. Toon verantwoordelijkheid. Als het niet voor uw eigen bestwil is, dan in ieder geval voor onze kinderen in de frontlinie, voor wie wij zorgen, en bidden voor hun welzijn en succes. Wacht nog even met de campagnes en de politieke boodschappen. Het zal geen schade aanrichten. Maar op dit moment is er één noodzaak: en dat is eenheid, vastberadenheid en wederzijdse verantwoordelijkheid. We zijn in een oorlog verwikkeld – geen oorlog uit vrije keuze, maar een gerechtvaardigde, correcte en morele oorlog. De gerechtigheid van ons pad prevaleert boven alles. Alles.
Dit moment is een test: we zullen niet breken, noch knipperen, noch uit elkaar vallen, en we zullen onszelf zeker niet van binnenuit verscheuren. We laten een traan vallen - en we blijven samen verder.
Van hieruit wil ik kracht en steun bieden aan de IDF, aan haar strijders en commandanten, die hun leven riskeren om de gijzelaars terug te sturen en de veiligheid van de staat Israël te herstellen, aan de generale staf onder leiding van generaal-majoor Herzi Halevi – voor hun verantwoordelijk leiderschap, voor hun professionele toewijding.
Ik bied ook kracht aan de agenten van de Shin Bet en de Mossad, de veiligheidstroepen en hun commandanten. En aan de gevangenispersoneel en alle zoek- en reddingsdiensten en hulpverleners. “Moge God hen allen beschermen en redden van alle kwaad.”
En in dezelfde geest bid ik voor het succes van het oorlogskabinet onder leiding van de premier. In een historische noodsituatie als geen ander staat de behoefte aan eenheid en verantwoordelijkheid boven alles.
Mijn zussen en broers. Juist op deze moeilijke momenten wil ik je vertellen dat ik er met heel mijn hart in geloof dat de overwinning zal komen. De verbazingwekkende Israëlische geest, de geest van wederzijdse verantwoordelijkheid, van mobilisatie die verder gaat dan de plicht, is de burgerlijke en ware overwinning die het leger zal helpen de overwinning op de vijand op het slagveld te behalen.
Ik wil je persoonlijk vertellen – zelfs te midden van alle pijn – dat we moeten onthouden dat de weg naar de overwinning bezaaid is met kleine overwinningen, kleine hoop en zelfs kleine vreugden.
Tegen de moeder die haar kinderen naar de kleuterschool en school brengt terwijl haar partner al meer dan 70 dagen reservedienst heeft, wil ik zeggen: jij bent de overwinning.
Voor de ontheemde familie uit het noorden of het zuiden lukt het om – zelfs in een kleine hotelkamer – een routine vast te houden en door te gaan met het dagelijkse leven. Voor iedere ondernemer die ondanks alles nog geen moment heeft opgegeven: jij bent de overwinning.
De staat Israël mag u niet vergeten, en zij is verplicht voor u te zorgen.
Elke nabestaandenfamilie die erin slaagde een glimlach op te wekken, of zich even een weg voorwaarts in het verdriet of de pijn voor te stellen. Iedere gewonde die heeft doorgezet tijdens een ronde fysiotherapie of psychologische behandeling. Elke gijzelaarsfamilie die over de hele wereld werkt. Ik stuur je een warme omhelzing. Jij bent onze kracht op weg naar de overwinning.
Iedere vrijwilliger uit alle hoeken van de Israëlische samenleving. Iedereen die zich inzet voor een gedeeld bestaan in Israël – Arabieren naast Joden – zelfs in deze complexe tijd, in verantwoordelijkheid, in solidariteit, in absolute oppositie tegen terrorisme, en in krachtige steun voor een gedeeld en welvarend leven in ons Joodse en democratische land – jullie zijn de overwinning. Jij bent de overwinning.
Iedereen die terugkeerde om tarwe te zaaien in de westelijke Negev. Ze zeggen allemaal psalmen in gebed voor het herstel van de gewonden, of helpen bij het oogsten van de velden in het Zuiden, of ondersteunen de bedrijven van de reservisten die aan het front dienen. Dit zijn allemaal overwinningen, en dit zijn allemaal hoop. En deze overwinningen vullen elkaar aan en versterken de overwinningen aan het front. Ze bouwen ons stap voor stap op, in de overwinning op een wrede vijand. Omdat de vijand dit simpelweg niet had verwacht. Ze hadden niet verwacht dat we ons zouden verenigen, dat we ons zouden verenigen. Wij zullen bewijzen dat de Israëlische manier van leven ongeëvenaard is.
Dit is het moment om kracht te bieden aan het thuisfront en de frontlinie, met kleine overwinningen die goedheid en wederzijdse verantwoordelijkheid versterken. Dit is het moment om de normaliteit op alle mogelijke manieren zoveel mogelijk te herstellen. Dit is de tijd voor meer licht, hoop en eenheid. Het ligt in onze handen. En alleen in onze handen. Want ook al is de weg lang, het bewandelen ervan is – zoals al gezegd – leven.”
