Israël en het IDF hebben een nieuwe veiligheidsdoctrine in Libanon: het onderdrukken van Hezbollah

Foto IDF

Israël en het IDF hebben een nieuwe veiligheidsdoctrine in Libanon : het onderdrukken van Hezbollah, schrijft Jerusalem Post.

Niet afgeschrikt, maar verpletterd.

Wat eigenlijk een kleiner detail is, maar toch belangrijk, is wat er afgelopen weekend is gebeurd.

Een kleine groep terroristen, zo blijkt uit bronnen die er zelf niet 100% zeker van zijn dat het waarschijnlijk een Palestijnse terreurgroep was en niet Hezbollah zelf, probeerde zes raketten af ​​te vuren op Metulla .

Drie daarvan vielen in Libanon en drie werden neergeschoten door de Israëlische luchtafweer.

Hezbollah. Foto Jerusalem Post

Er raakte geen enkele Israëliër gewond en er werd geen enkel gebouw geraakt.

Vóór 7 oktober zou Israël hebben benadrukt dat Hezbollah er niet bij betrokken was, dat niemand gewond was geraakt en zou Hezbollah hebben bedreigd met de mededeling dat er in de toekomst problemen zouden kunnen ontstaan ​​als ze de raketten niet onder controle zouden houden.

Maar er zou geen enkele militaire reactie zijn geweest of hooguit een zeer proportionele tegenaanval op de gebieden die Israël aanvielen.

Volgens de nieuwe doctrine voor Libanon na 7 oktober voerde Israël niet alleen tegenaanvallen uit op de bron van de aanval, maar voerde het ook tientallen luchtaanvallen uit op Hezbollah-doelen in heel Libanon.

De boodschap: wanneer je een paar magere raketten op Israël afvuurt en niets raakt, zul je het tien- tot twintigvoudige betalen met aanvallen die daadwerkelijk pijn doen.

Dat stukje verpletteren, en niet alleen het afschrikken van Hezbollah (afschrikken zou een ietwat disproportionele reactie zijn geweest), is belangrijk, maar nogmaals, het is slechts een klein onderdeel van de strategie en tactiek van Israël.

Het belangrijkste is dat Israël, na het verslaan van de Hezbollah-leiding, waaronder leider Hassan Nasrallah, het doden van 3.851 Hezbollah-strijders en het verwonden van 9.000 Hezbollah-strijders tijdens de oorlog, sinds het staakt-het-vuren van 27 november meer dan 100 Hezbollah-strijders heeft gedood.

Sinds het staakt-het-vuren heeft het IDF meer dan 120 Hezbollah-eenheden aangevallen.

Hoewel veel van deze aanvallen werden uitgevoerd door lagere rangen in Zuid-Libanon, waren er ook veel hooggeplaatste Libanese functionarissen die zich diep in Libanon bevonden, waaronder Baalbek, 100 kilometer verderop.

Soms heeft het Israëlische leger konvooien aangevallen die door Iran werden gesponsord en die wapens van Syrië naar Libanon probeerden te smokkelen. Soms heeft het Iraanse vliegtuigen met voorraden met geweld teruggestuurd en soms heeft de marine schepen op zee teruggestuurd.

Hoewel het de bedoeling was dat het Israëlische leger zich op 26 januari uit heel Zuid-Libanon zou terugtrekken, kreeg het twee keer uitstel van die deadline en trok het zich pas op 18 februari daadwerkelijk terug.

Op 18 februari leek het Midden-Oosten in één nacht te veranderen toen het Israëlische leger zich na vierenhalve maand terugtrok. Toch bleven er nog steeds honderden soldaten achter op vijf buitenposten op een paar honderd meter van de grens.

Ze verblijven daar nog steeds en alle aanwijzingen van het Israëlische leger wijzen erop dat ze daar de komende maanden zullen blijven, misschien zelfs nog wel langer.

Dit alles betekent dat Jeruzalem, vier maanden na een symbolisch staakt-het-vuren tussen Israël en Hezbollah, de terreurorganisatie links en rechts nog steeds verplettert, telkens wanneer de groep zich in het openbaar of in een gevoelig gebied vertoont, laat staan ​​in Zuid-Libanon.

Het nieuwe beleid

Maar wat als Israël een Hezbollah-strijder zou doden en de groep hierdoor massaal raketten op Israël zou gaan afvuren?

Het nieuwe beleid is: we dagen je uit om het te proberen, en als je dat doet, dan zullen we Beiroet opnieuw met de grond gelijk maken en de tweede vervanger van Nasrallah doden (de eerste vervanger was al gedood tijdens de oorlog) en Hezbollah nog verder decimeren.

Met andere woorden, Hezbollah heeft de ene na de andere klap gekregen en niet gereageerd. Het weet dat als het zou reageren, de strijd oneerlijk zou zijn op meerdere niveaus van grootte.

De oude Israëlische afschrikking zou enigszins disproportioneel zijn, aangezien Hezbollah de stilte tussen de partijen zou schenden. Bovendien zou het Israëlisch leger het bijna nooit aandurven om Hezbollah proactief aan te vallen voor oorlogsvoorbereidingen in Libanon die niet tot een daadwerkelijke aanval zouden leiden.

Om Hezbollah voortdurend te verpletteren, moeten we het land blijven aanvallen om het eraan te herinneren dat Israël niet langer de andere wang toekijkt en dat elke provocatie onmiddellijk tot een veel slechtere situatie voor het land zal leiden.

Het betekent ook dat er honderden soldaten op Libanees grondgebied moeten blijven, die er niet waren voordat Hezbollah de fout in ging en zich in een oorlog stortte die er niets mee te maken had.

Deze buitenposten vormen beide een front dieper in Libanees grondgebied om een ​​invasie te stoppen voordat deze de Israëlische dorpen bereikt. Daarnaast vormen ze een duidelijke herinnering dat avonturisme tegen Israël op de lange termijn een strategische prijs kan opleveren.

Er kan een moment komen waarop de Israëlische aandacht en vasthoudendheid ten aanzien van Hezbollah tekortschieten.

Maar vier maanden na het staakt-het-vuren, toen Israël twee keer tientallen doelen in Libanon bombardeerde vanwege drie magere raketten die niets raakten en mogelijk niet eens door Hezbollah waren afgevuurd, liet Hezbollah geen enkel geluid horen en bidt alleen maar dat Jeruzalem stopt met de vergeldingsacties daar.