Foto Ynet
In heel Israël staan mensen in rouw op straat. "Er is veel verdriet en woede omdat we ze levend wilden zien, we hadden ze levend kunnen zien," zei Ilai, een kibboetsbewoner. "We kunnen niet zeker weten of ze geïdentificeerd zijn en de familie bevestigt dat. De minachting voor de waardigheid van de families moet stoppen. Het is een trieste dag — en zelfs vandaag de dag zijn er nog steeds gijzelaars in de hel" schrijft Ynet.
Renana Yaakov, wiens zonen Or en Yigal werden bevrijd in de eerste gijzelingsdeal, zei: "Mensen moeten eraan herinnerd worden dat er op elk moment mensen wegkwijnen in tunnels in Gaza. We weten hoe de tunnel eruitziet, hele levens zijn verstreken terwijl ze daar vastzaten. Een van mijn kinderen was daar en de gedachte dat er nog anderen zijn, laat me niet rusten."
Ze uitte haar woede over de "verlating, dat het meer dan 500 dagen duurde om ze terug te brengen, en dat ze terugkwamen in doodskisten. Het had anders kunnen zijn. Het is verdrietig, frustrerend, woedendmakend. Maar tegelijkertijd is er opluchting, acceptatie, zelfs hoop, want als overleden gijzelaars worden teruggebracht, betekent dit dat we anderen terug kunnen brengen zodat ze kunnen worden begraven."
Tel Aviv.
Inbal en Itay Zeidenberg, ook van Kibbutz Nir Oz, beschreven de dag als een "moeilijke, hartverscheurende en verpletterende dag die de omvang van de verlating benadrukt. Er is altijd hoop en veel gijzelaars moeten nog terugkeren. Er zijn ook overleden gijzelaars die daar worden vastgehouden en we wachten vol spanning op hen."
"We hebben hoop omdat zoveel mensen in dit land met ons meeleven en het erover eens zijn dat menselijke waardigheid, leven, wederzijdse verantwoordelijkheid en de plicht van de staat jegens haar burgers de dingen zijn die er echt toe doen." Itay voegde toe: "Deel uitmaken van deze gemeenschap betekent dat je elke dag, elke minuut voorbereid bent op verwoestend nieuws."
Inwoners in steden in Israel verzamelden zich op andere locaties en wachtten met vlaggen op de voertuigen met de lichamen van de gijzelaars. Een van hen, Nitai Faust uit Tze'elim, zei: "Iedereen is hier met elkaar verbonden. Families zijn met elkaar verbonden, vrienden zijn hetzelfde. We hebben op dezelfde scholen gezeten. En Yarden (Bibas) komt uit Tze'elim."
"De ministers van de regering zijn hier helemaal niet," voegde Faust toe. "Dus is het belangrijk dat we laten zien dat we hier zijn met de gijzelaars, zowel de levenden als de doden. Het is duidelijk dat we de slachtoffers van deze gruweldaad moeten erkennen. Ze zijn een deel van ons. Wij zijn hen."
Neta Geva van Ein HaBesor en Sarit Kani van Kibbutz Magen benadrukten: "Er is geen andere keus dan hier te blijven staan. Oded was een vriend. Het is logisch dat we komen en zeggen dat het ons spijt. We hebben het gevoel dat we niet genoeg hebben geschreeuwd, niet genoeg hebben gedaan. Dit gebied is als één grote familie. Iedereen kent iedereen. Iedereen is samen en de afwezigheid is enorm. De woede is groot — de verwaarlozing gaat door omdat niet iedereen aan het eind van deze week thuiskomt."
Tze'elim
Michal Bilia, wiens zwager Ariel Bilia op 7 oktober werd vermoord terwijl hij zijn familie in Ofakim verdedigde, ging ook de straat op. "Het was ons duidelijk dat we moesten komen en de overledene met waardigheid moesten begeleiden," zei ze.
"We wilden de families laten zien dat we bij hen zijn in hun moeilijkste momenten, en op de een of andere manier aan Hamas laten zien dat wij, ondanks hun belachelijke en cynische vertoningen, hier met trots staan, met Israëlische vlaggen, en dat we bewijzen dat wij het tegenovergestelde zijn: dat wij onze doden eren en niemand opgeven."
Mogen ze met respect worden geëerd 😪🇮🇱💔🎗