Neo-Orientalisme: deconstructie van aanspraken op apartheid in het Palestijns-Israëlische conflict

Screenshot YouTube

In december 2021 publiceerde NGO Monitor een rapport met de titel 'False Knowledge as Power': Deconstructing Definitions of Apartheid that Delegitimise the Jewish State, waarin werd getracht het gebrek aan een coherente en wettelijk onderbouwde definitie van de misdaad apartheid recht te zetten.

Beschuldigingen van deze misdaad tegen de menselijkheid zijn historisch geuit tegen de staat Israël en zijn functionarissen door machtige NGO's zoals Human Rights Watch (HRW), B'Tselem en, meest recentelijk, Amnesty International. Het ontbreken van een aanvaarde definitie van de misdaad apartheid is aangewend door centrale actoren in de campagne om Israël te delegitimeren, die de term gebruiken om de politieke en juridische aard van de Israëlische regering te karakteriseren, en in veel gevallen om het idee van Israëls identiteit te delegitimeren als Joodse staat.

Uit de juridische analyse bleek dat de definities van de elementen van apartheid die gewoonlijk door de NGO's worden gebruikt, onredelijk zijn met verwijzing naar de beginselen en instrumenten van het internationaal recht; bijgevolg vonden we de rechtsgrond waarop beschuldigingen van apartheid tegen Israël rusten ongeldig.

In een nieuw rapport breidt NGO Monitor deze analyse uit door te beoordelen of apartheid, zoals eerder gedefinieerd, van toepassing is op Israël en gebieden onder zijn militair bestuur. Voortbouwend op onze eerdere analyse, is het bedoeld om te reageren op de meest gepolitiseerde aspecten van de beschuldigingen van de NGO's door een heldere beoordeling te presenteren van de geldigheid van gemeenschappelijke beweringen die een zaak ondersteunen dat apartheid wordt begaan in Israël, het Westen Bank en Gaza.

Eerst werden specifieke aantijgingen onderzocht in de belangrijkste NGO- en VN-rapporten waarin wordt beweerd dat Israël verantwoordelijk is voor apartheid, waaronder publicaties van Human Rights Watch, Amnesty, B'Tselem, Al Haq en voormalig VN-rapporteur Richard Falk.

De onderzoekers beoordelen ook prominente academische publicaties en de Palestijnse klacht van 2018 bij het Comité voor de uitbanning van rassendiscriminatie. Vervolgens gaan ze in op de onderwerpen die het meest voorkomen in dergelijke publicaties, waaronder het concept van een "Joodse Staat", de Wet op de Terugkeer, de Wet op de Nationale Staat, afzonderlijke wettelijke regimes in Area C van de Westelijke Jordaanoever, bewegingsvrijheid, " recht op terugkeer”, nederzettingen, en het concept van ras- en raciale groepen.

De onderzoekers van NGO Monitor analyseren beweringen met betrekking tot deze kwesties tegen de elementen van de misdaad van apartheid in het Statuut van Rome per valse kennis als macht. Er wordt afgesloten ​​met een discussie over institutionele discriminatie en doen aanbevelingen aan de regering van Israël.

Voornaamste bevindingen:

• Het apartheidsdiscours is niet louter kritiek op of een poging om het Israëlische beleid te verbeteren. Het wordt veeleer gebruikt door NGO's en VN-functionarissen om een ​​verhaal te construeren dat het bestaan ​​van Israël als een Joodse staat als onwettig voorstelt.

• De NGO- en VN-rapporten presenteren een ahistorisch en gedecontextualiseerd verhaal om de zaak van apartheid onder de aandacht te brengen. De publicaties wissen de goedkeuring van de internationale gemeenschap voor de oprichting van een Joodse staat, naast Arabische staten; Arabische militaire agressie en de aanhoudende Palestijnse verwerping van elke definitieve regeling tot nu toe; Palestijnse politieke verdeeldheid en de grondoorzaken van fragmentatie; en hoe het aanhoudende gewapende conflict het beleid in de regio heeft gevormd.

• NGO- en VN-publicaties hanteren overwegend een neo-oriëntalistische benadering van het zionisme en het jodendom. Hun beweringen berusten op antisemitische karikaturen en stereotypen, die bagatelliseren hoe joden duizenden jaren lang hun volk en hun religie hebben gedefinieerd.

• Beweringen dat Israël één enkel, geïnstitutionaliseerd apartheidsregime oplegt "van de rivier tot de zee", en de Palestijnen opzettelijk heeft "gefragmenteerd", zijn onjuist. De bestaande territoriale en politieke verdeeldheid van de Palestijnse bevolking is niet het gevolg van het Israëlische beleid van 'overheersing', maar eerder van geopolitieke factoren die van invloed zijn op de geschiedenis van het conflict, waaronder Arabisch afwijzing, het VN-verdelingsplan uit 1947, Jordaanse en Egyptische controle over de Westelijke Jordaanoever respectievelijk Gaza, de Oslo-akkoorden (onderling overeengekomen tussen Israël en de PLO en bijgewoond door vertegenwoordigers van de internationale gemeenschap), en Palestijnse politieke splitsingen.

• In tegenstelling tot wat NGO- en VN-rapporteurs beweren, is er geen fundamentele onverenigbaarheid tussen Israëls identiteit als Joodse staat en de bescherming van gelijkheid voor al zijn burgers.

• De Israëlische Wet op de Terugkeer voorziet niet in "joods preferentieel burgerschap", en maakt het burgerschap van niet-joden op geen enkele manier inferieur. De bepalingen ervan zijn in overeenstemming met internationale normen.

• Elke redelijke beoordeling van het beleid van Israël moet worden bekeken door de lens van zijn veiligheidsdilemma en de context van het gewapende conflict waarin het wordt uitgevoerd. NGO's en VN-rapportages slagen er consequent niet in om deze problemen aan te pakken.

• Van een intentie om het recht van een volk om in hun oude thuisland te wonen, naast Palestijnse gemeenschappen, veilig te stellen, kan niet worden gezegd dat het een intentie inhoudt om een ​​relatie van "overheersing en onderdrukking" aan te gaan en te onderhouden.

Klik hier voor het volledige rapport.