Syrische president Sharaa streeft naar strategisch partnerschap met Israël in een nieuw Midden-Oosten

Premier Benjamin Netanyahu en de Syrische president Ahmed al-Sharaa. Foto Jerusalem Post

Kolonel (res.) Dr. Moshe Elad, een expert op het gebied van het Midden-Oosten en hoofddocent aan het Western Galilee Academic College, schetst een scenario dat tot voor kort vergezocht leek, maar dat hij nu steeds realistischer vindtm aldus The Jerusalem Post.

"Een scène waarin Ahmed al-Sharaa (Abu Muhammad al-Julani), de nieuwe president van Syrië, en premier Benjamin Netanyahu elkaar de hand schudden op het gazon van het Witte Huis, is geen hallucinatie meer", zei Elad. "Zo'n scène zou zich heel snel kunnen voordoen."

Volgens Elad weerspiegelt dit een belangrijke verschuiving in de machtsverhoudingen in de regio.

"Iedereen die Sharaa's acties tijdens de 'Twaalfdaagse Oorlog' volgde en verwachtte dat hij de Israëlische luchtmacht boven Iran zou verstoren, was teleurgesteld", legde hij uit. "'Waarmee precies?' vroeg Sharaa aan zijn critici – en terecht. Zelfs als hij Russische S-400-raketten had gehad, is het onwaarschijnlijk dat hij die zou hebben gebruikt. Net als Israël wil Sharaa Iran verzwakken, net als Saoedi-Arabië, Libanon, Koeweit, Bahrein en andere landen."

Elad gelooft dat Sharaa op zoek is naar een strategische samenwerking.

"Hij zoekt een bondgenootschap met Israël. Dit is geen fata morgana. Het is een realiteit die velen niet erkennen, maar die zich voor onze ogen ontvouwt."

Hij legt een verband tussen deze verschuiving en bredere regionale inspanningen onder Amerikaanse leiding.

Toen de Amerikaanse president Donald Trump suggereerde dat er 'grote dingen' in de regio op komst waren, en toen zijn gezant [Steve] Witkoff sprak over een 'nieuwe alliantie' in het Midden-Oosten , omvatte dit ook het opnemen van Syrië en Libanon in de Abraham-akkoorden. De deelname van Saoedi-Arabië en Oman is geen nieuws meer. Maar als onze twee noorderburen, die decennialang terreur tegen ons hebben gesteund, zich aansluiten, zelfs via een strategisch pact, dan is dat een droom die werkelijkheid wordt.

Toch maant Elad tot voorzichtigheid.

“Het zal misschien nog niet morgen zijn dat we hummus in Damascus of kanafeh in Ras Beirut kunnen eten, maar de richting is duidelijk: een tektonische verschuiving die we al vóór de oorlog met Iran zagen.”

Volgens Elad markeert het recente militaire falen van Teheran een historische verandering.

Nu de Arabische wereld heeft gezien hoe Iran, ondanks zijn imago, is ontmaskerd als een papieren tijger, is een belangrijk obstakel voor Arabisch-Israëlische toenadering weggenomen.

Elad schetst hoe de vijandigheid van de regio ten opzichte van Israël geleidelijk is afgenomen.

In 1949 werd Israël omsingeld door acht landen die het wilden vernietigen. Ons grootste succes was toen het bereiken van door de VN bemiddelde wapenstilstandsovereenkomsten met Egypte, Syrië, Jordanië en Libanon. Voor de Arabische wereld waren die handtekeningen vernederend – een essentieel onderdeel van het Nakba-narratief.

Ondanks de woede en de mislukte pogingen om destijds de 650.000 Joden in Israël uit te roeien, begon het tij te keren, merkt Elad op.

In de jaren zestig probeerde de Egyptische [Gamal Abdel] Nasser de Arabische wereld te mobiliseren met zijn 'Terug naar Palestina'-campagne. Maar in juni 1967 schokte de Zesdaagse Oorlog de wereld, toen Israël een vernietigende slag toebracht aan drie grote Arabische legers.

Twaalf jaar later tekende Anwar Sadat, de leider van Egypte, een volledig vredesakkoord.

Koning Hoessein van Jordanië volgde in 1994. Irak stortte in 2003 in. Libië viel kort daarna. Het Syrische Assad-regime , lange tijd gekenmerkt door anti-Israëlische ideologie, stortte in november 2024 in. Hezbollah in Libanon was onlangs ernstig verzwakt, wat de weg vrijmaakte voor een gematigder regering in Beiroet.

Het omzeilen van de Palestijnse kwestie

Elad benadrukt een belangrijke verandering in de regionale diplomatie.

Tot voor kort wilde geen enkel Arabisch land met Israël in zee gaan zonder een oplossing voor de Palestijnen. Ik heb me altijd afgevraagd waarom landen als Indonesië en Maleisië, zo ver van het conflict verwijderd, weigerden om banden aan te knopen.

Het antwoord, zei hij, was altijd de Palestijnse zaak.

"'Stem een ​​Palestijnse staat goed en de Arabische wereld zal je verwelkomen', zeiden ze. Maar nu zien we een omweg. Palestijnen zouden zich zonder voorwaarden bij de Abrahamakkoorden kunnen aansluiten – omdat ze Syrië, Libanon, Saoedi-Arabië, Oman, Indonesië, Maleisië en zelfs Pakistan vooruit zien gaan."

De rol van Israël in het nieuwe Midden-Oosten

Elad concludeert dat Israël een transformatie doormaakt.

De Abrahamakkoorden, ondertekend in 2021, werden een toonbeeld van Israëlische innovatie voor Arabische staten, op het gebied van geneeskunde, landbouw, wetenschap en technologie. Het is die bekende metafoor: de trein is vertrokken. Wie niet instapt, krijgt spijt. En Israël wacht op de volgende landen die instappen.