Foto IDF woordvoerder
Dit artikel verscheen eerder in de Hebreeuwse website van de IDF en is geschreven door
Shira Hellman, Mia Yosef en Anbar Dekal Cohen. Foto's: Noam Krampf en Gal Twigg
Als je denkt aan een IDF-bases, wat stel je je dan voor? Waarschijnlijk jonge soldaten of reservisten. Maar wat als we je zouden vertellen dat bataljon 388 elke ochtend wordt bezocht door 12 vrijwilligers, en dat ze allemaal ouder zijn dan 70 jaar? We gingen met ze zitten om te begrijpen - wat hen ertoe brengt om vrijwilligerswerk te doen en zelfs in deze levensfase bij te dragen.
Ergens in een basis in het hoge noorden is een laboratorium voor militaire ICT-tools actief. Op het eerste gezicht zie je in elke hoek portofoons en radio's, die door soldaten zijn geïnstalleerd en in elkaar gezet, maar als je naar binnen loopt, ontdek je 12 vrijwilligers die elkaar niet elke dag ontmoeten. De gemene deler: ze zijn allemaal ouder dan 70 jaar en komen elke dag naar kamp Shimshon met één doel: bijdragen aan en samenwerken met de IDF-soldaten.
Toen ik Aharon en Zion, twee ervaren vrijwilligers in het lab, vroeg wat het voor hen betekende, antwoordden ze allebei zonder er twee keer over na te denken: "Thuis". Van zes uur 's ochtends wanneer ze aankomen tot twaalf uur 's middags wanneer ze vertrekken, stoppen ze niet met werken en maken ze integraal deel uit van de eenheid. "Dit is heilig werk", verklaarde de laboratoriumcommandant van het 388e ICT-bataljon, generaal-majoor Shay Ginzburg, "ze zijn technici voor alles, het is een integraal onderdeel van het fabricageproces van apparaten."
Maar waarom zelfs vrijwilligerswerk doen in plaats van uit te rusten na inspannende jaren van werken? "Ik ging met pensioen, ik besefte dat het saai was en ik miste dingen om te doen", legt vrijwilliger Carlos uit, "daarom raakte ik geïnteresseerd toen ik over het lab hoorde en kwam ik hier." Aharon, zijn vriend, getuigt ook: "We zijn hier gewoon omdat we plezier hebben, als het geen plezier was, zouden we niet blijven."
Inderdaad, de vrijwilligers halen veel voldoening uit hun relatie met de soldaten en uit het werk zelf. Voor Doral, die voor ons werk een certificaat van uitmuntendheid ontving van de commandant van het Noordelijk Commando, heeft de band met de soldaten nog een speciale betekenis. Zijn dochter is tijdens haar militaire dienst, bijna dertig jaar geleden, omgekomen bij een auto-ongeluk: "Ik werk hier met meisjes van de leeftijd van mijn dochter voordat ze stierf, en dat troost me."
Voor de meesten van hen herinnert de activiteit hen ook aan hun vroegere beroep. Carlos werkte bijvoorbeeld zijn hele leven als elektrotechnisch ingenieur en nu optimaliseert hij zijn ervaring ten behoeve van vrijwilligerswerk: "De tijd gaat hier snel voorbij - ook omdat de dingen die ik in mijn beroep deed vergelijkbaar zijn met wat ik hier doe. Nu repareer ik elektrische producten, help degenen die het nodig hebben en voordat ik het weet is de dag voorbij."
Hetzelfde laboratorium wordt gebruikt om radio's te maken voor de hele noordelijke regio. Er dienen 40 militairen en -vrouwen, samen met 20 vrijwilligers, van wie er 8 deel uitmaken van het programma "Equals in Uniform". "Hun commandant zijn is veelbetekenend en opwindend," vertelde majoor Ginzburg, "Ze komen elke dag bereidwillig om bij te dragen, niet uit verplichting."
"Het is een genoegen om te zien dat je nodig bent, dat je tijd nog niet voorbij is", vertelde Roman. En zo bewijzen de vrijwilligers elke dag dat ze nog veel kunnen bijdragen - of het nu gaat om het bouwen van radio's, het solderen van elektriciteitskabels en het helpen van de reguliere soldaten, of zoals Carlos het in één zin samenvatte: "Gedurende de dag werken we, bouwen we en apparaten ontmantelen en aan het einde vertrekken we blij omdat we hebben bijgedragen aan het leger".
Kommentare