Foto met dank aan Greenbus
Als we ons gelukkig voelen, glimlachen we. Nieuw onderzoek wijst uit dat het tegenovergestelde ook waar is: onze spieren in een glimlach poseren, verlicht onze stemming.
De gezamenlijke studie, beschreven in Nature Human Behavior door een internationaal team van onderzoekers onder leiding van Nicholas Coles van Stanford University, vond sterk bewijs dat de lang besproken 'gezichtsfeedbackhypothese' ondersteunt.
De Many Smiles samenwerking omvatte onderzoekers die verzamelden gegevens van 3.878 deelnemers in 19 landen verzamelden.
In Israël rekruteerden sociaal-cognitieve neurowetenschappelijke neurowetenschappelijke onderzoeker Niv Reggev en zijn promovendus Aviv Mokady 105 BGU-eerstejaarsstudenten om het onlineonderzoek te doen.
Een derde van de deelnemers kreeg de opdracht om een pen of potlood tussen hun tanden te houden zonder dat hun lippen het aanraakten, waardoor ze moesten glimlachen.
Een ander derde werd gevraagd om de gezichtsuitdrukkingen na te bootsen die te zien zijn op foto's van lachende acteurs.
Het laatste derde deel moest de hoeken van hun lippen naar hun oren bewegen en hun wangen optillen met alleen de spieren in hun gezicht.
In elke groep voerde de helft van de deelnemers de lachtaak uit terwijl ze naar vrolijke afbeeldingen van puppy's, kittens, bloemen en vuurwerk keken, terwijl de andere helft een leeg scherm zag.
Om het verschil in effect te meten, kregen ze dezelfde afbeeldingen (of het lege scherm) opnieuw te zien terwijl ze werden gevraagd hun gezichtsuitdrukking neutraal te houden.
Merkbare toename van geluk
Analyse van de gegevens onthulde een merkbare toename van geluk bij deelnemers die lachende foto's nabootsten of hun mond naar hun oren trokken. Dit was waar, ongeacht uit welk land ze kwamen.
Er was geen sterke stemmingsverandering bij deelnemers die de pen-in-mondtechniek gebruikten, mogelijk omdat het gepaard gaat met het op elkaar klemmen van de tanden en daarom geen nauwkeurige analogie is van glimlachen.
“De rek van een glimlach kan mensen blij maken en het gefronste voorhoofd kan mensen boos maken; dus de bewuste ervaring van emotie moet op zijn minst gedeeltelijk gebaseerd zijn op lichamelijke gewaarwordingen, "zei Coles.
Reggev vertelde ISRAEL21c dat hij, net als Coles, vóór de studie "op het hek" was met betrekking tot de hypothese van gezichtsfeedback. Naderhand voelde Reggev "enigszins overtuigd dat als je mensen de juiste spieren laat activeren, ze gelukkiger kunnen worden."
"Op basis van de resultaten, die behoorlijk robuust waren, zouden mensen moeten proberen zichzelf aan het lachen te maken", besluit de Israëlische sociaal psycholoog.
