In een stuk in de New York Times wordt deze week geprotesteerd tegen de Chassidische scholen in New York. Chassidim zijn ultra-religieuze Joden die een rabbijn aanhangen en van zijn beslissingen afhankelijk zijn.
Het Chassidisch onderwijs richt zich op de Joodse boeken: de Tora, Talmud, Mishna en vele, vele andere geschriften, maar maakt geen plaats voor het “normale” onderwijs, zoals rekenen, geschiedenis, talen, aardrijkskunde etc., etc. Als resultaat hebben de leerlingen weinig kans om succes te hebben op de arbeidsmarkt. De New York Times vraagt zich af waarom de staat New York zoveel subsidies geeft aan deze scholen, terwijl er geen economische waarde van wordt terug verwacht. Goeie vraag van deze krant, die niet bekend staat om zijn pro-Israëlische houding.
Het stuk deed me denken aan wat deze week in ons verkiezingscircus gebeurt: Onze huidige regering had net gesprekken afgerond met diverse Chassidische instellingen in ons land, waar overeengekomen was dat meer van hun scholen de algemene vakken zou gaan bijbrengen, opdat de toekomstige Chassidim een goede kans maken op de Israëlische arbeidsmarkt. Daardoor zouden er minder en minder Chassidim afhankelijk zijn van sociale uitkeringen, wat weer goed is voor de economie van ons landje. Dir bracht heel wat overtuigingskracht mee, omdat de rabbijnen, die voor de verschillende groepen Chassidim verantwoordelijk zijn, ook bijstand “per leerling” krijgen, die dan wegvalt, omdat de leerlingen aan het werk kunnen.
Superbrein Netanyahu denkt daar anders over. Deze week liet weer zien dat Bibi niet zo sterk en overtuigend ervoor staat in de peilingen. Daar hij in een hoek gedrukt staat, besloot hij gekke sprongen te gaan maken: ten eerste ging hij op pad in een vrachtwagen waarvan de achterkant een aquarium was met gepantserd glas.
Vandaar uit sprak hij zijn volgers toe in diverse steden. Helaas kwam men niet in grote getallen, maar de kritiek op “onder de mensen zijn”, zowel als divers moppen lieten niet op zich wachten. Tegelijkertijd ging hij in gesprek met zijn oude partners van religieuze partijen.
Hij verzocht diverse rabbijnen mede te delen dat, als het hem zou lukken weer premier te worden, hij het algemene curriculum niet zou laten gelden voor Chassidische scholen en daarbovenop de sociale uitkeringen voor rabbijnen – per leerling – zou verhogen.
Net als in de maffiafilms was dit ene offer dat niemand kon weigeren en Bibi – al helemaal klaar om weer premier te worden – kon weer een succesje boeken.
Succesje? Even goed kijken: hij besloot dat een kleine honderdduizend leerlingen niks geen talen hoeven te leren, niets van rekenen hoeven te begrijpen en zeker geen geschiedenis, wiskunde etc. hoeven te leren. Waardoor ze afhankelijk zullen blijven van bijstand en dus in het algemeen dom zullen blijven, uitgezonderd een bijzonder goede kennis van onze heilige boeken en tradities.
Deze zet was niet gebaseerd op het welzijn van ons land of het welzijn van deze duizenden leerlingen. Deze zet is gebaseerd op de wil van Netanyahu, koste van het kost, om weer premier te worden. “Verdeel en heers”, gelooft Netanyahu en hij doet alles om ons land in werkelijkheid in tweeën te splitsen: journalisten die voor hem spreken druppelen de woorden “het eerste en tweede Israel” in het bewustzijn van zijn volgers: Het “eerste Israël” zijn volgens hem de Ashkenazische, witte en goed bevoordeelde Joden. Het “tweede Israël” zijn volgens hem de Joden uit Noord-Afrika en Arabische landen, de religieuze Joden, die door het eerste Israël expres achtergesteld zouden worden.
Zoals elke despoot vergeet hij te vertellen dat hijzelf dan uit de eerste groep komt, maar dat vergeten zijn volgers ook graag. Ook zijn volgers van de Shas partij, waarover ik al heb geschreven – u kunt het vinden op israelnieuws.nl (waar u ook een donatie kunt achterlaten) – gingen erin mee: tegelijkertijd kwamen ze met het genereuze idee om alle religieuze families die niet genoeg bijstand hebben en niet aan het werk kunnen, voedselbonnetjes te geven. Gratis en voor nop – na de verkiezingen, als ze winnen natuurlijk. Zo kan men generaties in toom houden en loyaal houden.
Bibi stopt dus nergens voor en geen truc is hem te smerig om te kunnen winnen. Uiteraard zijn er genoeg die deze zet al positief zullen verkopen, maar in mijns inziens zou dit catastrofaal zijn voor zowel de doelgroep als het land zelf: niemand wil afhankelijk zijn, niemand wil dom zijn en geen land die nog meer subsidietrekkers erbij wil. Bibi wel en uiteraard, als een gemiddelde politicus, gaat hij het niet zelf betalen – dat mag van het belastinggeld van ons, de werkende Israëliërs.
Om zich te verzekeren van nog een paar stemmen heeft hij enkele ultrarechtsen onder zijn vleugels genomen: Smotrich en Ben-Gvir, twee – in mijn mening – van de pot gerukte oproer zaaiers die de volgende “idealen” verkopen: het bouwen van de Derde Tempel (waar niemand, zelfs God niet, om vroeg), wegsturen van alle Arabieren uit ons land, wegsturen van een ieder die tegen het land spreekt, afscheiding in het openbaar van mannen en vrouwen, afbreken van ons rechtsstelsel en dan alleen de religieuze wetten laten gelden en nog meer “goeds”. Het kan Bibi niks schelen – hij wil zijn troon terug.
Maar er is (nog) geen reden tot paniek: we hebben in de laatste achttien maanden een echt werkende regering mogen meemaken. Een regering met Arabische ministers (die later door hun eigen stommiteiten deze regering lieten vallen) die prima functioneerde. De peilingen laten zien dat er meer en meer dankbaarheid is voor deze regering en de uitslag van de November verkiezingen is nog geheel onduidelijk: de ene dag heeft het blok van Bibi de meerderheid, de andere dag heeft het “veranderingsblok” de meerderheid.
Never a dull moment in ons land, waar we elk half uur nieuws hebben. Zoals Efraim Kishon ooit schreef: wanneer je in Israël je radio aan doet en goed nieuws hoort, moet je de radio laten repareren.
Ik hou u op de hoogte via israelniews.nl, waar het nieuws uit Israël gerapporteerd en geanalyseerd wordt door mensen die er echt wonen en er tussenin zitten!
