Biden en ik in Jeruzalem

Ik was verleden week in Jeruzalem, net als Biden. Dezelfde dagen, echt. Niet dat ik de man heb gezien of gesproken. Ook ben ik zeker dat Biden mij niet gemist heeft. En terwijl de wereld dingen voor of tegen Biden’s bezoek aan Israël uit, ben ik blij. Want het ging niet om Biden, het ging om de president van de Verenigde Staten.

Eerlijk is eerlijk: ik ben de VS voor eeuwig dankbaar. Want zonder hun inspanning zat ik hier niet en was de kans groot dat er nog amper Joden in de wereld zouden zijn. Wat niet zegt dat ik geen kritiek heb. Maar zonder de Amerikanen had ik waarschijnlijk nooit geweest. Een punt om niet te vergeten.

Wat ook niet vergeten mag worden is dat Amerika – for better or for worse – de leider is van de westerse democratische wereld. Een functie die de VS soms te serieus neemt. En gedurende de jaren zijn wij, behalve een strategische partner, ook goed bevriend geworden met de Amerikanen. En vrienden delen dingen. Daarom ontwikkelen wij wapens, defensieve zowel als offensieve – in samenwerking met de VS, als onderdeel van hun steun aan ons.

Afijn, Joe kwam langs. Waarschijnlijk kwam hij sneller dan gepland omdat onze huidige regering -zelfs al zijn ze demissionair op dit moment – aantoonde dat we zelf aardig bezig zijn het midden oosten te verenigen. Ten eerste omdat de gekkies in Iran een bedreiging voor ons allemaal vormen. Hoezo? Radioactieve uitval. En de windrichting. Ten tweede omdat iedereen nu al snapt dat een verenigd midden oosten een sterke economische kracht kan vormen: export, import, infrastructuur en ga zo maar door. Wat zou een trein uit Amsterdam via Haifa naar Jeddah betekenen? Niet alleen passagiers, maar ook vracht?

Maar daar hebben Amerika en de EU niks aan. Zij willen de wereld leiden, zeker tegenover het slechte Rusland en de gevaarlijke Chinezen. Een verenigd midden oosten is een gevaar voor de plannen van de EU. Stel je voor dat Europa afhankelijk wordt van Joods gas en Arabische olie? En volkswagenfabrieken in het midden oosten? Nee, de kerncentrales in Duitsland blijven dicht en het volk mag zich voorbereiden op een maal per week kort douchen en de verwarming op 19 graden. Ook in Nederland gaat u daar nog over horen, zodra de betreffende minister terug is van haar vakantie op Curaçao.

Ondertussen vond Biden het belangrijk om de Saoedische troonopvolger (en dus waarschijnlijk een van de machtigste mensen in het midden oosten en misschien wel in de wereld) te vragen hoe die moord op een journalist in Turkije in elkaar zat. Want Biden geeft nooit een bevel om iemand te doden, dat geen enkel staatshoofd toch? Waardoor Saoedi-Arabië de wereld droog mededeelde dat de olieproductie helaas niet opgeschroefd kan worden en dat de wereld het mag bekijken.

Dus even natellen: geen gas van Rusland naar Europa en geen extra olie van Saoedi-Arabië naar de wereld: laten we hopen op hittegolven deze winter.

Ondertussen de boel gek maken en het gepeupel de kast opjagen met waarschuwingen voor een koude winter, Russische raketten op Europa, misschien nog een nieuw virusje erbij – en vergeet niet uw belasting op tijd te betalen en verwacht niet dat de overheid u een huis gaat geven: er zijn nog 100.000 hopeloze gelukszoekers voor u.

Dus waar waren we? Oja, Joe en ikke in Jeruzalem.

De wereld toonde aan met Oekraïne dat elk land voor zichzelf is en dat verdragen en beloftes geen waarde hebben. Ook wij in Israël snappen het: als Godbewaar het puntje bij paaltje komt zullen we onszelf moeten verdedigen, terwijl wereldleiders, de VN en de EU persconferenties zullen geven en met een serieus gezicht “never again!” zullen zeggen.

We staan er alleen voor en als het moment komt dat we ons moeten verdedigen (offensief of defensief maakt dan niet uit) kunnen we de bekende shitstorm van de Europese media als eerste verwachten. Maar dan kan ik een ding beloven – in naam van zo goed als al mijn Israëlische landgenoten:

Ik ben liever gehaat en in leven dan geliefd en uitgemoord.