'Chagrijnig stukje' - een column van Rob Fransman

Screenshot YouTube

2023 was een uitgesproken rot-jaar. Enfin, het is voorbij en we hebben het overleefd, dat is al wat. Wij wel, 1200 plus Israëlische burgers en 171 Israëlische soldaten niet. Op 7 oktober stierf de menselijkheid in het Midden-Oosten. De antisemieten hebben het wel overleefd, die hebben de tijd van hun leven.

Enfin, nu is het 2024 en we zouden met een zonnige blik vooruit moeten kijken. Helaas, 2024 begint niet beter dan 2023 eindigde. Misschien wel slechter. Extension Rebellion, die verzameling werkloze nonvaleurs, blokkeerde de rondweg om Amsterdam. Was verboden door de burgemeester. De politie, knuppelgraag als het om boeren gaat, legde het woke volkje geen strobreed in de weg.

Het afsteken van vuurwerk is in veel steden verboden. Terecht ook in Amsterdam. Het is tekenend voor Nederland dat afsteken dan wel verboden is, maar de verkoop van dat spul gewoon toegestaan. Hoe schizofreen kun je als wetgever zijn? Het resultaat? Knallen als nooit tevoren met steeds zwaarder spul, hier en daar aangelengd met benzine. “De kracht van handgranaten,” zei de politie. Ach, wat geeft het. Slechts 2 vuurwerkdoden. Oh ja, een paar kinderen verloren een oog of een ledemaat, talloze politieagenten, ambulance-verplegers, brandweerlieden werden min of meer ernstig gewond. Meer dan dertig auto’s brandden uit, onveranderlijk in kansenparel-buurten waar de eigenaren daar niet tegen verzekerd zijn. In een dorp in Groningen zijn alle deuren en ramen in een hele straat vernield. Ach wat geeft het. Dat moeten we over hebben voor die heerlijke Nederlandse oudejaarsavond. Wat hebben we hier toch heerlijke tradities.

Nog een paar opbeurende berichten. Hoewel volgens de islamitische leer het vieren van de westelijke jaarwisseling bepaald niet aanbevolen wordt, is het aan de gelovigen niet expliciet verboden. Nou, een gezellig feestje laten de Europese moslims zich niet ontzeggen hoor. Zoals op foto’s en filmpjes voor de Dom in Keulen en ook op onze eigen Amsterdamse Dam te zien is, werd het haram feest uitbundig gevierd. Wel op strikt Islamitische manier met dansjes die van de Houthi-strijders zijn afgekeken. Uiteraard werd er met de Palestijnse vlag gewapperd en was er geen vrouw te bekennen. De zusters keken wel uit.

Ik schrijf dit chagrijnige stukje op 3 januari. Ik mag dan niet zo’n goed humeur hebben maar daar staat tegenover dat het regent. Het regent en het regent. Gisteren regende het en morgen zal het regenen. Het regen eigenlijk al maanden, ik verlang van harte naar een weekje, of (veel) langer Israël. Maar daar regent het nog steeds raketten. De IDF doet wat het kan en dat is veel. Eerlijk gezegd denk ik dat we verwend zijn door al die oorlogen die de IDF won. Nooit makkelijk, onderschat nooit de offers die daarvoor zijn gebracht. Maar deze oorlog tegen de ratten in hun holen in Gaza is anders. De IDF gaat voor ons winnen, dat is zeker. Niet alleen voor ons, voor de hele westerse wereld, al heeft die moeite om dat te beseffen. Dat het nog wel even gaat duren is ook zeker. Dat waren we niet gewend en het doet pijn. Niet zoveel pijn als het de mensen in Israël doet, maar toch.

Vandaag publiceert een provinciale krant een interview met Esther Voet. Helaas kan ik alleen de kop lezen (betaalmuur) maar ik begrijp dat ze geen toekomst voor Joden In Nederland meer ziet. Ik heb de grootste bewondering voor Esther. Zij maakt het NIW tot het best gelezen blad hier in huis. Maar in dit opzicht ben ik het oneens met haar. Natuurlijk is er wel een toekomst voor ons in Nederland. We hebben hier altijd gewoond, we zijn vervolgd en teruggekomen en nu, met wetenschap dat de staat Israël achter ons staat, zijn we nog steeds sterk. Moeten we sterk zijn, want zoals wij Israël als levensverzekering hebben, heeft Israël de diaspora nodig.

We zien nu dat onder een dun laagje vernis het antisemitisme welig tiert. Maar dat is geen reden om Nederland te verlaten. Sommige van mijn kinderen en kleinkinderen kozen wel voor alyah. Gelijk hadden ze. Israël is een heerlijk land en ze zijn gelukkig daar. Maar een groot deel van de familie bleef en blijft hier. We zijn hier geboren en getogen en laten ons niet wegjagen. Never nooit.

Aan het einde van dit chagrijnige stukje toch nog goed nieuws. Ik lees net dat in Libanon Razi Mousavi en nog vijf andere Hamas kopstukken met hun 70 maagden zijn verenigd. Op het onvolprezen Memri.org (support die website) zie ik voortdurend filmpjes van imams die verkondigen dat het martelaarschap het hoogste dat de “strijders” kunnen bereiken. Moge hun wil in vervulling gaan. Hoe eerder hoe beter.

Toch een vrolijke noot aan het einde van deze sombere column.