Screenshot YouTube
In deze bizarre tijden, waar niets meer is zoals het was, is soms het enige wat je kan helpen dit allemaal te doorstaan: een beetje humor.
Wat kun je doen als je op bijna 68 jarige leeftijd niet meer kunt dienen in het leger wanneer er oorlog is? Als ex-ijzervreter is dat een groot probleem. Natuurlijk kan ik naar mijn eenheid gaan, uniform aantrekken en een foto maken, maar veel meer dan helpen bij het uitdelen van uniformen of eten valt er niet te doen.
Plotseling weet je het: de burgerwacht!
Nadat de beestachtige aanslag van Hamas liet zien, dat ze misschien ook naar je huis kunnen komen, werd de vraag naar vuurwapens ontzettend groot. Hoewel de minister van Nationale Vuiligheid (ik schrijf het goed…), Ben Gvir, schreeuwde dat iedereen nu een wapen kan krijgen, bleek dat de wet en de bureaucratie niet aan iedereen en niet zo snel aan alle verzoeken kunnen voldoen. Maar de burgerwacht…die zit ergens tussen de politie en het leger in, dat zou weleens sneller kunnen gaan. Dacht ik. En velen met mij.
Ik melde me dus aan bij de burgerwacht in onze wijk. Nee, niet per telefoon, niet per post: dat gaat tegenwoordig met een WhatsApp. Zoveel persoonlijker. Dus ik me aanmelden en ja, kreeg meteen antwoord van iemand die Edna heette. Of dat een dame of meneer is zal ik nooit weten: het is WhatsApp. Deze Edna wilde mijn persoonlijke gegevens – die ik meteen gaf – en inderdaad binnen een uur meldde Edna zich weer, blij dat ze zag dat ik een ex-ijzervreter was en nog best in de burgerwacht kon dienen. Edna zou ervoor zorgen dat binnen 24 uur iemand mij een AR-15 thuis zou brengen. Met kogels en wat magazijnen.
Sweet!
Na drie dagen kreeg ik een mededeling van een Meir, die beweerde nu verantwoordelijk te zijn voor de burgerwacht in onze buurt. Dat de levering van wapens wat langzamer zou gaan, want er waren nog genoeg dorpen en kibboetsiem langs de grenzen die voor ons wapens moesten krijgen. Maar hij had van mijn persoonlijke details gelezen dat ik ooit een cursus eerste hulp had gedaan en mij daarom uitnodigen om bij de burgerwacht als paramedicus te dienen. Ik legde Meir uit dat ik eigenlijk geen paramedicus ben, maar gewoon goed had opgelet op de eerste hulp-cursus. Was niet belangrijk, zei WhatsApp, ze hadden me nodig!
Ze hadden me nodig! Trots liet ik deze mededeling aan mijn levenspartner lezen: zie je wel? Ze hebben me nodig!! Ze zei niets en keek me medelijdend aan.
Twee dagen later kreeg ik een mededeling van Rita. Rita was nu verantwoordelijk voor de burgerwacht in onze buurt en had gelezen dat ik dokter was. Ik legde Rita uit dat ik ooit een cursus eerste hulp in het leger heb gedaan. “Paramedicus dus!”, was het vrolijke antwoord. Ik gaf geen sjoege.
Als ik morgenavond bij een bijeenkomst van de burgerwacht kon komen, zou ik dan als dokter…ehhh paramedicus geïntroduceerd worden. Rita vroeg of ik een eerste hulp-kit had, waarop ik negatief antwoordde. Of ik er misschien een kon kopen. Twee zou nog beter zijn, want de gemeente wilde geen eerste hulpkits geven aan de diverse wijken. En of ik misschien dan ook les kon geven over eerste hulp. Wat trucjes.
Ik ben afgezwaaid bij de buurtwacht. Ik wens ze veel succes.
De volgende dag werd ik aangesteld als opperwachter van huize Soesan in Haifa.
Door mijn vrouw.
De lieverd had zelfs een knuppel voor me gekocht.
