Eden Golan komt thuis. Sreenshot YouTube
Over Gaza schrijf ik voorlopig niet meer. Dat doen het Nederlandse journaille wel voor mij. Om geestelijk gezond te blijven is de remedie heel eenvoudig. Draai iedere negatieve zin die in de pers verschijnt gewoon om.
Klein voorbeeldje van vandaag: ene Malika Sevil meldt in het Parool dat de demonstratie voor Gaza vreedzaam verliep. Vreedzaam? Wat is er in hemelsnaam vreedzaam aan 10.000 schreeuwers die de hele binnenstad blokkeren. Wat is er überhaupt vreedzaam aan een herdenking van de oprichting van de staat Israël door die een nakba (ramp) te noemen. Wat is er vreedzaam aan het intimideren van klanten van McDonalds en Starbucks omdat die ook in Israël gevestigd zijn. Het Parool noemde het vreedzaam omdat dit keer de klinkers niet uit de straat werden getrokken. Waar we al niet gelukkig van moeten zijn van het Parool.
De ene fascist lokt kennelijk de andere fascist uit. Een wel heel griezelig groepje Ajax-hooligans (?) meende dat het een goed idee was om in het zwart gekleed een knokpartij te kunnen uitlokken. Vrijdag al verscheen er een fascistoïde plakkaatje met de oproep om in het zwart gekleed naar de Dam te komen. “Voor Volk en Vaderland.” Ik kan er alleen maar van walgen.
Ik heb genoten van het songfestival. Eerlijk waar, ik zag het voor de eerste keer van mijn leven van het begin tot het eind en vond het prachtig. Zoveel kitsch, zoveel lelijke muziek, zoveel idiotie vind je nergens! Tot in het begin van de 19de eeuw was het mogelijk om tegen betaling (!) een gekkenhuis te bezichtigen. Echt waar!
Op het songfestival zie je gekken gratis. Ik overdrijf natuurlijk maar over het algemeen is het niveau bedroevend. Er wordt ook vandaag nog prachtige popmuziek gemaakt. Muziek die fijn is om te horen, qua melodie en tekst. Maar dat type muziek hoor je hoogstzelden op het Eurovisiesongfestival. Alle omroepbobo’s proberen elkaar te overtreffen met een steeds extremere freakshow. Israël was en is daarop een zeldzame uitzondering. Daar is Eden Golan voor beloond, helaas niet voldoende. Daar kom ik zo direct op.
Maar eerst nog even over de Nederlandse deelname. Kampioen van de onbenulligheid was Nederlands hoop in bange dagen, Joost Klein. Dit vertegenwoordigt de Nederlandse cultuur!
Een slungel met geblondeerd haar in een idioot pak. Prachtig! Met de Israëlische afvaardiging wenste meneer niet gefotografeerd te worden. Stel je voor dat dat op enige empathie zou wijzen met een Israëlisch 20-jarig zangeresje. Dan kon meneer de rest van zijn carrière wel schudden. Toen Eden op de persconferentie vragen beantwoordde trok de lul een vlag over zijn kop. Het Nederlandse journaille, die van elke scheet van iedere deelnemer uitvoerig verslag deed, schreef niets over dit wangedrag. En toen – hahaha – kwam de aard van het beestje boven, meneer schoudervulling bedreigde een cameravrouw en werd uitgesloten van deelname. Of dat al dan niet terecht is weet ik niet. Heel eerlijk gezegd, denk ik dat diskwalificatie ietwat overdreven was.
Maar ik genoot en geniet. Zelden zagen we een beter voorbeeld van de Nederlandse schijnheiligheid. Er had zich een ramp voltrokken Het NOS-journaal besteedde de hele uitzending aan de catastrofe. Dat was nog niet genoeg. Iedere kletsrubriek had deskundigen aangetrokken om zijn of haar zegje te doen. Wat Nederland was aangedaan was een oorlogsverklaring. Een ramp, vergelijkbaar met de watersnoodramp van 1953! Eén Vandaag had zelfs internationaal jurist mr. Knoop aangetrokken. De zeer sympathieke advocaat is lid van mijn parochie, ik heb hem hoog zitten. Waarom hij meedeed aan deze onbenulligheid is me een raadsel maar ik hoop dat hij er heel goed voor is betaald.
In ons woke land is het inmiddels gebruikelijk dat een man gecanceld wordt op het moment dat een vrouw hem beschuldigt van wangedrag. Terecht of niet terecht, dat wordt als normaal gezien. Maar bij Joost, onze zo getalenteerde blauwe zangvogel, was het anders. Een schandaal! De rechter heeft nog niet gesproken! Vals spel! Tranen met tuiten. Nikki de Jager was aangewezen om de Nederlandse puntenverdeling op te lepelen. Ze liet de kans op 50 seconden internationale beroemdheid schieten want ze was te ontdaan.
Het bonst maakte commentator Cornald Maas het. Wat een nare man! Wat een vies commentaar toen Eden haar lied zong. Wat een bevooroordeeld commentaar over de stemverdeling. Het venijn droop uit zijn stem toen Eden 300 stemmen kreeg van het publiek. Enfin, gelukkig voor meneer Maas waren die 300 stemmen niet genoeg om Eden te laten winnen. De man deed weinig om zijn opluchting niet te laten blijken.
Enfin, in plaats van een Nederlandse man in een gek pak won een jongen/meisje uit Zwitserland, nog idioter gekleed. Eerlijk is eerlijk, het liedje was wel leuk. Maar het gewone publiek had maling aan de verpolitiekte vakjury’s. De onbevooroordeelde bevolking haat Israël niet en beoordeelde Eden Golan terecht als beste. Zwitserland mag volgend jaar het songfestival organiseren. Israël gaat weer meedoen. Dat maakt mijn dag goed.
