'De ex-gegijzelde M.' - een net gebeurde column van Simon Soesan

M. Foto Simon Soesan

Ik ben verbonden aan het Forum van de Gegijzelden en hun Families. Ik doe dat

vrijwillig – er zijn dingen waarvoor je niet betaald wilt worden, dingen die je gewoon

doet.

Bijna een jaar geleden werd het duidelijk dat onze huidige regering weinig zal doen voor

de families van de gegijzelden. De gegijzelden zelf, die vrijkomen, worden aardig goed

verzorgd en begeleidt. Het probleem is dat ouders, broers, zusters en grootouders al

meer dan anderhalf jaar niet veel meet kunnen doen dan zich inzetten om hun

dierbaren terug te krijgen. Velen werken niet meer, velen hebben psychologische

problemen, sommigen kunnen kog amper spreken of slapen. Daar doet de regering

weinig voor. Dan kun je twee dingen doen: of erover klagen, of je inzetten dat ze hulp

krijgen.

Onze voormalige president Rivlin besloot voor de laatste optie en toen ik – als vriend –

door hem werd gevraagd een speciaal fonds te helpen oprichten, hoefde ik niet na te

denken. Ik hou me bezig met het werven van fondsen om die hulp te verwezenlijken.

Samen met anderen schreven we een plan en hebben dat plan uitgewerkt.

Zo bevond ik me onlangs in het buitenland, in West-Europa, waar we – samen met een

ex-gegijzelde – informatieavonden gaven. Niet in Nederland, waar je op moet passen

om iets Joods of Israëlisch te organiseren. Zo waren we een avond te gast bij een

Christelijke organisatie en bij een vermogende familie, die hun vriendenkring hadden

uitgenodigd in hun huis om uit eerste hand te horen wat een gegijzelde allemaal

meemaakt.

Ik koos M. om mee te gaan op deze reis. M. is een vrouw van 41, die op 7 oktober 2023

brutaal werd gekidnapt van het Nova festival nabij de Gazastrook. Het festival trok een

paar duizend Israëli’s. Niet allemaal waren ze Joods, maar ze waren allemaal Israëli’s.

Bijna vierhonderd werden door de Hamasbeesten verkracht en vermoord, soms niet in

deze volgorde. Honderden anderen raakten verwond of verminkt voor het leven.

M. praat niet graag over de lichamelijke details die ze daar ondervond. Ze heeft het dan

over “vernederingen”. Dus laat ik schrijven dat ze op die dag door 13 ‘helden’ werd

vernederd. Daarna verdween ze in Gaza, waar ze van huis tot huis werd afgesleept

(aan haar haren) en als prijs werd doorgegeven. M. verteld over het weinige voedsel,

over het gebrek van contact met het Rode Kruis, over de beestachtige behandelingen

en martelingen die ze onderging. Om eenmaal per maand een emmertje water te

krijgen om je te ‘douchen’. Over hoe donker het was in de tunnels, over de stapels

contant geld die ze zag opgeslagen, over het VN-voedsel dat Hamas stal en voor

zichzelf verborg.

M. verteld alles rustig, alsof ze een verhaal voor het slapen verteld. Haar boodschap is

simpel: “Wees aardig tegen elkaar, maak elke dag de beste dag van je leven.” – is haar

boodschap.

Vanwege haar psychologische conditie rookt ze medische cannabis, wat ik voor haar

moest verzorgen in het buitenland. Toen de apotheker de cannabis bracht, weigerde hij

betaling.

Uiteraard was het publiek sympathiek. Mensen behandelden haar met respect, stelden

nagedachte vragen en staken haar een riem onder het hart. Uiteraard werden we op de

infoavonden beschermt door de lokale politie, want in een normaal land kan een

politieagent niet weigeren om ergens burgers te gaan beschermen tegen geweld. Nog

een reden om dit soort dingen niet in Nederland te doen, waar de politie – om religieuze

en politieke redenen – kan weigeren om burgers te beschermen.

M. deed haar verhaal en het publiek raakte erg geëmotioneerd. M. zelf bleef vrij rustig

onder alles, misschien dat de cannabis hielp, misschien is dat haar persoonlijkheid.

Tijdens de laatste maanden zie en hoor ik veel ex-gegijzelden. Ik luister, knik

begrijpelijk, maar eerlijk gezegd kan ik mijn oren amper geloven – en ik heb heel wat

meegemaakt in mijn 52 jaar in dit land. Ik heb gesprekken gehad met ouders, die nog

steeds op hun kind wachten, met grootouders die niet meer kunnen slapen.

Dagelijks komen meer en meer horrorstories naar buiten. Iedere keer als je denkt alles

al gehoord en gezien te hebben, hoor je weer wat nieuws en ongelooflijk. M. zelf wil

haar leven terug. Een deel van haar therapie is het vertellen van haar verhaal.

Na een van haar lezingen in Duitsland kwam iemand op mij af. “Eerlijk gezegd geloofde

ik nooit alle vreselijke verhalen van de Holocaust. Het kan gewoon niet dat mensen

zulke erge dingen aan ander mensen aandoen, dacht ik altijd. Maar nu begrijp ik dat het

allemaal waar moet zijn, dat het allemaal kan. Maar ik heb nog wat geleerd.” zei ze.

“Toen Duitsland bezig was de Joden te vernietigen waren er toch Duitser die het niet

alleen oneens waren met deze misdaad, maar ook Joden hielpen. Soms door ze

verbergen, soms door ze naar een ander land te smokkelen. Niet veel, maar toch waren

ze er.”

Ik keek haar vragend aan.

“In Gaza,”, zei ze, “in Gaza is er niemand die iets heeft gedaan om Joden te redden. En

dat zegt mij alles over Gaza en de Gazanen.”

Ik kon er niets aan toevoegen.

Uw donati creert wonderen, https://www.donatekamim.org/english