Ter illustratie. Screenshot YouTube
Historicus Bas Belder in gesprek met Arye Sharuz Shalicar: van Berlijns bendelid tot afdelingsleider in het bureau van Israels premier Naftalie Bennett.
Van (aanvankelijk verzwegen Iraans-Joods) bendelid van moslimjongeren in Berlijn-Wedding tot afdelingsleider in de staf van de Israëlische premier. Ziehier de fascinerende levensloop van Arye Sharuz Shalicar (44). Een film waard. Dat gebeurde ook recent met zijn autobiografische boek “Een natte hond is beter is dan een droge Jood”. De titel verwijst naar een antisemitisch gezegde in Iran.
U houdt van duidelijke taal. In het Duits: Klartext. Vandaar de tweet die u zaterdag 25 september plaatste: “1948 hebben 5 Arabische legers gepoogd de Joden de zee in te drijven. Palestijnen, die vandaag alleen de Joden voor hun lot bekritiseren, zijn gehersenspoelde antisemitische ophitsers. Als ze namelijk eerlijk waren, zouden ze in eerste instantie Arabische staten voor 1948 kritiseren.”
Maar, juist zo’n eerlijkheid is toch levensgevaarlijk onder Palestijnen? Daarbij komt dat de buitenwereld, neem de EU, zulke noodzakelijke Palestijnse zelfkritiek bepaald niet bevordert. Graag uw mening!
Shalicar: Wie werkelijk, ik bedoel werkelijk vrede wil, moet deze waarheden bij de naam noemen. Zowel aan Palestijnse zijde om te begrijpen dat de Arabische staten schuld hebben dat er vandaag geen Palestijnse staat is, als ook aan de zijde van de EU die jaarlijks vele miljoenen spendeert aan de Palestijnen waarmee de EU ook transparantie bij de Palestijnen en een eerlijke omgang met hun verleden kon en zou moeten bevorderen. Wie dat namelijk niet doet, bewijst daarmee noch de Palestijnen, noch de vrede een dienst. Integendeel. Diegene bevordert meer haat en antisemitisme.
Nog een ander bericht op uw Twitter Account van dezelfde zaterdag: “Sorry, maar Klartext! Antisemitische aanvallers op Duitslands straten zijn vaak migranten uit het Midden-Oosten. De feiten! Wiens plicht het echter is deze migranten voor te lichten, te bestraffen en wanneer dat in extreem geval noodzakelijk is ook uit te wijzen, dat is het bio-Duitse systeem.”
Hebt u na alle smartelijke ervaringen van Joodse slachtoffers gedurende de afgelopen jaren nog altijd verwachting van het “bio-Duitse systeem” eindelijk serieus zijn plicht tegenover de Joodse gemeenschap waar te nemen? Begrijpt de Israëlische publieke opinie ook uw terechte verontwaardiging over het leed dat de Joodse gemeenschap in Duitsland wordt aangedaan?
Shalicar: Mijn ervaringen slaan niet slechts terug op de laatste jaren, maar tijdens mijn hele jeugd werd ik door radicaal-antisemitische moslims aangevallen. Gelukkig waren er ook moslims die mij als vriend hebben gewaardeerd en verdedigd. Maar ja, er waren nu eenmaal ook lieden die mijn leven wilden verwoesten, louter omdat het hen niet beviel dat een Jood “op hun straten” onderweg was.
Ik geloof dat een groot deel van de Israëlische bevolking de realiteit in Europa niet werkelijk kent. Men gaat graag op vakantie in het Zwarte Woud of reist met plezier voor een weekend naar Berlijn. Wie daarentegen in bepaalde streken jarenlang leeft, vooral als jongere, die kan vanwege de bittere realiteit het dagelijks erg zwaar hebben.
Arye Sharuz Shalicar screenshot YouTube
Nu, zeer persoonlijk. Uw levensverhaal is echt verbazingwekkend en tenslotte eveneens zeer succesvol: van lid van een moslimbende in de Berlijnse wijk Wedding to afdelingsleider in de staf van de Israëlische minister-president. En intussen is uw autobiografisch boek “Een natte hond is beter dan een droge Jood” in filmpremière gegaan in uw vroegere woonplaats Berlijn.
Wat een bewogen levensloop! Hoe kijkt u daarop terug? Bent u tevreden over de film?
Shalicar: Ik ben momenteel woordvoerder van het Israëlische leger in tijden van crisis en werk als afdelingsleider op het bureau van de minister-president. Ik schrijft columns voor diverse kranten en zit op dit ogenblik aan mijn vierde boek.
Als ik terugkijk, ben ik gelukkig over het feit dat ik tijdens mijn jeugd haat, geweld, criminaliteit en hopeloosheid heb leren kennen. Vandaag de dag weet ik mijn land en het leven op zich bijzonder te waarderen, begrijp ik samenhangen en attitudes ook beter dan veel mensen die juist zulke extreme voorvallen niet aan den lijve hebben gevoeld. Over twee weken verschijnt mijn boek “100 wijsheden om het leven aan te kunnen, zelfs wanneer je uit het getto komt”. Het is een poging miljoenen opgroeiende jongeren, zoals ik eens was, onder de armen te grijpen, hen adviezen te geven om toch te slagen in het leven. Ik wil ze een scheut moed en hoop in de aderen spuiten.
Ondertussen werkt u, zo las ik, aan een nieuw boek met als titel “Shalom Habibi”, eveneens een positief getoonzette publikatie. Met welk oogmerk precies?
Shalicar: Dit boek zal in de herfst van 2022 verschijnen. Het belicht mijn positieve ervaringen als Jood en Israëli met Arabieren, Turken, Iraniërs en moslims. Het moet een vredesboek worden en ook hoop op toenadering geven.
Terug naar uw politieke werk. In 1995 las ik een spannend boek van de Iraanse dichter in Duitse ballingschap SAID over “De lange arm van de mullahs” (de heersende islamitische geestelijkheid in Iran). Is die arm anno 2021 soms langer geworden?
Shalicar: De mullahs hebben een terreurregime ingesteld dat voor alles de Iraanse bevolking behandelt alsof die zich in een open inrichting bevindt. De mensen hebben geen vrijheden. Er heerst een soort Stasi-staat, naar het model van het vroegere communistische Oost-Duitsland. Wie de mullahs of het islamitische regime bekritiseert, die loopt het gevaar in de Evin-gevangenis te belanden of zoals de sporter Navid Afkari en vele anderen eenvoudig geëxecuteerd te worden. De mullahs hebben hun dictatuur met de Revolutionaire Garde gevestigd en hun invloed reikt tot ver over de grenzen van Iran. In het Midden-Oosten zijn ze factor nummer 1 voor instabiliteit, terreur en oorlog.
En passant blijft de westerse diplomatie de Islamitische Republiek het hof maken voor een (ijdele) nucleaire deal. Daarbij laat het Westen de Joodse staat, het primaire vernietigings doel toch van Teheran, volkomen in de steek. Deelt u deze observatie?
Shalicar: Ik moet niets van appeasement hebben wanneer men wordt geconfronteerd met een staat van moordenaars die zich ook nog eens nucleair bewapent. Nee, ik heb niets met een dialoog met moordenaars. Ik geloof ook niet dat een vrij Westen op een gemeenschappelijke noemer kan komen met een radicaal islamitisch regime. Ik denk dat de mullahs de naïeve westerlingen gewoon uitlachen. Terecht.
Wie ze evenwel niet uitlachen, is Israël en diens strijdkrachten, de IDF. Als het Joodse volk één zaak geleerd heeft van de Shoa en de vele oorlogen en terreuraanslagen, dan is het om zich in geval van nood alleen te kunnen verweren. Want op de hulp van anderen kan en mag in het bijzonder het Joodse volk nooit vertrouwen.
