Screenshot YouTube
Israël is in een diep trauma. De zevende oktober blijft in onze gedachten en voor velen is het nog steeds zaterdag, 7 oktober 2023.
De droom, dat we een partner hadden om vrede te krijgen, is uiteengespat: Niet alleen de verrassingsaanval van Hamas, die ons in slaap wiegde met beloftes van samenwerking, niet alleen de beestachtige uitvoering van de verkrachtingen van mannen, vrouwen en baby’s, niet alleen de ontvoering van mannen, vrouwen en kinderen, maar ook de actieve steun van UNRWA medewerkers (waarvan ik op 8 oktober al rapporteerde) gaven allemaal een schokgolf waar we nog niet van zijn bijgekomen.
Tijdens een recente reis naar Europa werd ik geconfronteerd met gewelddadige demonstraties door mensen die meestal geen details konden geven waar het eigenlijk over ging.
In Berlijn, tijdens een sneeuwstorm, zag ik 5 demonstraties waar het woord genocide (uitgevonden door een Joodse Pool die de Nazi misdaden zo beschreef) vrij werd gebruikt tegen Israel en alle Joden in de wereld.
In Nederland was ik getuige van demonstraties in Amsterdam, Den Haag en Zwolle, waar de wereld werd opgeroepen om zich “schoon” te maken van het Jodendom. En in Zurich en in Bern was het gekrijs van de diverse demonstranten goed te horen: niet Israël, maar alle Joden in de wereld moesten vernietigd worden.
Plotseling was Zuid-Afrika, waar Apartheid werd uitgevonden en waar heden tijds dagelijks blanken worden vermoord, de aanklager tegen Israel, die van het IJC in Den Haag eiste Israel te veroordelen vanwege genocide en Apartheid, terwijl Duitsland, juist Duitsland, zich achter Israel stelde. De wereld op zijn kop.
Rechters uit de hele wereld verdiepten zich serieus over deze aanklacht, die, hoewel er gebrek aan enig serieus bewijs was, niet afgewezen werd, maar ook niet geaccepteerd werd. Wel werd Israël verzocht zich aan de humanitaire regels te houden. Geen woord werd gerept over wat Hamas ons heeft aangedaan, hoewel deze goddeloze terroristen wel werd gevraagd om de Israëlische gegijzelden direct vrij te laten. Alsof Hamas zich daar iets van aantrekt.
Geheime Israëlische regeringsdocumenten toonden het Hof aan dat alle bevelen naar het leger en alle bevelen van het leger gepaard gingen met duidelijke richtlijnen om alles te doen menselijk leed te vermijden. Hamas hoefde niets aan te tonen, vond het Hof. De wereld op zijn kop. Via Qatar werd er een afspraak gemaakt om medicijnen naar de Israëlische gegijzelden te sturen. Twee weken later zijn die medicijnen nog niet aangekomen, maar daar heeft de wereld geen probleem mee. De wereld op zijn kop.
Gilli is mijn vaste chauffeur naar ons vliegveld, want mijn vluchten zijn om 6 uur in de morgen. Zijn nicht en neef, inclusief hun moeder, werden op de Zwarte Zaterdag ontvoerd door Hamas. De nicht en haar moeder zijn intussen vrijgelaten, de neef is nog in Gaza. Gilli vertelde mij wat zij hem vertelden: de dagelijkse aanrandingen en verkrachtingen, het weinige eten, de weigering om medicijnen te geven, het leven in donkere, vochtige en warme tunnels en de wanhoop. Details zal ik de lezer besparen, maar de Duitse uitdrukking “zum Kotzen” is de beste beschrijving. Zijn nicht en tante zijn terug in Israël, overgebracht naar een tijdelijke flat omdat hun huis verbrand is. Beiden leven in het donker, hebben problemen met communiceren, gebruiken medicijnen om te slapen en kunnen fysiek contact, zelfs een handdruk, niet aan. Vreemde mensen brengen hen in paniek, beiden stotteren en huilen veel. De nicht moest worden geopereerd aan haar anus, die door misbruik niet meer bruikbaar was. Ze vertelden dat veel van de jonge meisjes geen menstruatie meer hebben, ze zijn waarschijnlijk zwanger van hun verkrachters en kunnen geen abortus meer ondergaan. Ook hun motoriek is beschadigd, ze kunnen niet meer met vork, mes of lepel eten vanwege de zware trillingen in hun ledematen. Andere vrijgelaten gegijzelden hebben dezelfde problemen.
Maar daar kun je niets over zeggen in de media in de wereld, want bijna niemand gelooft het. Het zal wel weer Joodse propaganda zijn allemaal. Verhaaltjes om Hamas er slecht te laten uitzien.
Het is nog steeds de zevende oktober in Israël. Onder het juk van een regering die slechts aan politieke overleving denkt, zitten nog bijna 140 gegijzelden ergens onder de grond in Gaza. Internationale organisaties voor vrouwenrechten willen zich niet bemoeien met de gegijzelde Israëli’s: het zijn immers Joden, dus ze zullen het heus wel verdiend hebben. Amerika begint zich af te vragen of de steun aan Israel een negatieve invloed kan hebben op de binnenlandse politiek en op de komende verkiezingen in November. In Duitsland begint de ultrarechtse AfD-partij met de dag sterker te worden, terwijl een groep woestijnnomaden uit Jemen ballistische raketten op ons afvuurt, die ze uit Iran krijgen. Ook schieten ze op schepen in de Arabische Golf, die verdacht worden Joods of Israëlisch te zijn. We hebben niets met Jemen, zeker niet met de Houthis. De wereld op zijn kop.
En in deze gekheid maken wij als familie ons klaar voor de Bar Mitswa van onze oudste kleinzoon over een paar weken. Die houden we in de oudst opgegraven synagoge van de Bijbelse stad Tzipori, nabij Nazareth, waar ooit de rabbijn Yehuda Hanassi de Tora afrondde en verzegelde, zowel als de Mishna, het boek dat uitlegt hoe je de regels van onze Tora in het dagelijks leven kunt aanpassen. De synagoge is meer dan 1800 jaar uit, ooit zat daar in Sanhedrin, de Wijzen van de Tora. Als zionisten kunnen we niet minder doen dan de eerste telg van onze derde generatie daar uit de Tora te laten lezen. De hele omgeving daar is bijna dagelijks in de schuilkelder vanwege raketten uit Libanon, en we hopen dat we een rustige dag zullen hebben.
Want het leven gaat door in Israël: ons Volkslied gaat over de hoop: zolang we hartslag hebben, hebben we hoop om als vrij volk in ons land te kunnen leven, of de wereld dat nu leuk vindt of niet.
Jaren terug, in Beverwijk, werd ik als kind uitgejouwd voor brillejood en rotjood. Ik moest maar oprotten, schreeuwden de kinderen, die dat thuis hadden gehoord. Oprotten naar mijn eigen land. Dat heb ik 50 jaar geleden gedaan. Om nu te horen dat ik maar moet oprotten naar mijn eigen land. De wereld op zijn kop.
Mazzel dat ik al in mijn eigen land ben. Mazzel dat ik thuis ben. Mazzel dat ik toebehoor aan de eerste generatie van Joden in bijna 2000 jaar, die zichzelf kan verdedigen en zal verdedigen. En we gaan nergens heen. We kunnen nergens heen, we zijn nergens welkom en we willen nergens heen.
We willen slechts als vrij volk leven in ons land.
Al staat de wereld op zijn kop.
