'Demonstratie' - column van Rob Fransman

Foto Rob Fransman

‘Genoeg is genoeg!’, stond op de oproep om vanmiddag te demonstreren tegen: ’Het weren van Joodse bijeenkomsten en de demonisering van Joden.’ Had ik die oproep vóór 7 oktober gezien dan had ik waarschijnlijk gedacht dat de oproep rechtstreeks uit het gekkenhuis kwam. Huh? Joden worden gedemoniseerd? Wie dan, waar dan, hoe dan? Ook vóór 7 oktober was het noodzakelijk om Joodse bijeenkomsten – met wel doel dan ook – te beveiligen.

Maar daar waren we aan gewend. ‘Het is nu eenmaal zo,’ wisten we en we haalden onze schouders op. Maar over de virulente Jodenhaat van nu is het niet genoeg om slechts je schouders op te halen. De haat alom is voelbaar en gevaarlijk. Aangewakkerd door woke redacties van kranten en nieuwsrubrieken, vergoelijkt door politici die wegkijken bij duidelijk antisemitisme omdat ze denken daarmee politiek gewin te behalen. Ze zullen het nooit toegeven maar een beetje antisemitisme is in linkse kringen weer salonfähig. ‘Die Joden met hun zionisme, raar volkje.’

We kennen de voorbeelden allemaal, die hoef ik hier niet op te sommen.

Nergens is de Jodenhaat zo duidelijk als op de universiteiten. De vernieling van de UvA, het braaksel Harry Pettit, het cancelen van Israëlische sprekers, het boycotten van kunstenaars op iedere campus. Noem maar op, ga maar door. En de besturen? Je hoort ze niet, doodsbang zijn ze voor de links-fascistische schreeuwlelijken die het geweld niet schuwen. Letterlijk tot doodsangst geïntimideerd zijn de bestuurders.

De door het CIDI georganiseerde demonstratie van vanmiddag was een oproep aan het bestuur van de Erasmus universiteit om eindelijk een einde te maken aan de bedreigingen aan het adres van de Israëlische professor Elena Kantorowicz-Renichenko. Elena is afgestudeerd jurist, econoom en filosoof en onderwijst vakken die ver boven mijn pet gaan. Kortom, ze is geleerd. Ze ziet er ook nog prachtig uit maar voor de studenten aan de Erasmus heeft ze een gebrek. Ze is Joods en om het nog erger te maken Israëlisch staatsburger. En dan ook nog zionist, oh schande.

Haar tweet die Israël verdedigde was voor de Egyptische student Ahmed Maged Ayoub aanleiding om een klacht tegen de professor in te dienen. Door de aanwezigheid van de professor voelde Ahmed zich niet veilig op de uni. Vanwege zijn “Palestijnse wortels,” schreef hij. Het Erasmus heeft een heuse Commissie Ongewenst Gedrag. Ieder normaal mens zou denken dat de geleerde dames en heren Ahmed’s klacht schaterlachend in de prullenbak zouden gooien. Nee dus. Men ging in beraad en pleitte de professor volledig vrij. De commissie betreurde de aanvallen van de student en verweten hem ernstig zijn dreigende e-mails en ongepast verkeer op sociale media. “Wij verwachten dat U zich zult onthouden van verder contact met mevrouw Kantorowiccz en haar met rust zult laten” stond in de brief aan Ayoub.

Het tegendeel gebeurde. Vanaf dat moment waren de bedreigingen niet van de lucht. Zo ernstig dat Elena niet meer op de campus durft te komen. Ze zit thuis. Ziek. Angstig.

En het bestuur van de Erasmus? Dat bleef stil, heel stil. Net zo misselijkmakend laf als alle andere universiteitsbesturen in Nederland. (Utrecht uitgezonderd, hoor ik tot mijn genoegen)

De student schakelde de obscure organisatie Muslim Rights Watch voor zijn karretje. Voor die club is alles aanleiding om (niet voor het eerst) een Jodenjacht te organiseren. Te beginnen met een demonstratie vanmiddag op het plein van de universiteit. Daar waren ze, de met kefyeh’s gemaskerde helden en heldinnen. Met hun leuzen en hun gekrijs van From the River, No Zionists, Death to the IDF en meer van dat moois. 30 mensen stonden er hooguit. En dat was bemoedigend.

 Want op hetzelfde plein, aan de andere kant van het poortje stonden 10 keer zoveel mensen bij de tegendemonstratie. Te weinig vind ik, maar gezien het koude weer, relatief nog best veel. Met belangrijke politici die een oproep aan het bestuur deden om eindelijk eens iets te doen aan het antisemitisme op de universiteit. Om eindelijk het tuig aan te pakken en de buitenlandse amokmakers terug te sturen naar waar ze vandaan komen.

Foto Rob Fransman

Ronnie Naftaniel hield een gloedvol betoog en sprak de sprekers vakkundig aan elkaar. Dat waren Diedrik Boomsma (Ja21), Claudia van Zanten (BBB), Don Ceder (CU) en oud-minister Uri Rosenthal. (VVD) Vertegenwoordigers van de juiste partijen dus. Uiteraard liet van Links niemand zich zien, dat sprak voor zichzelf. In de harde wind was niet alles goed te verstaan maar de strekking was duidelijk: Bestuur treedt eindelijk eens op!

Aan het eind liepen we gezamenlijk door het poortje naar de andere kant. Am Israël Chai zongen we. Doorlopen mochten we niet van de potige politieagenten. Niet dat we dat echt wilden. Wij gebruiken geen geweld.

Of die demonstratie zin had? Ik weet het niet. Maar op de weg naar huis had ik toch een fijn gevoel. Door ernaar toe te gaan deed ik tenminste iets. De sfeer in Nederland is voor ons verpest. Door welzijnsorganisatie JMW worden bijeenkomsten belegd om (ja, hier zeg ik godverdomme) “de angst weg te nemen.” Dat dat nodig is in 2023!

Emile Schrijvers, directeur van het Joods Cultureel Kwartier schreef vorige week in het Parool dat we tussen 1945 en 2020 een unicum beleefden. Het was de enige periode in de geschiedenis dat Joden vrij van angst waren. Ik was erbij, al die jaren en besefte het niet