Screenshot YouTube
Ik ben doof. Is me jaren geleden gebeurd, tijdens militaire dienst toen ik een huis binnenliep dat van afstand werd opgeblazen. Gelukkig stond ik in de deuringang, waardoor ik meters door de lucht werd gegooid en het hele huis niet op mij in elkaar viel.
Zeven dagen alleen gefluit, wat zich omzette in tinnitus, wat me tot vandaag de dag bij blijft. Iets wat alleen ik kan horen: alsof je naast een vliegtuigmotor staat.
Mijn gehoor wordt bijgewerkt met gehoorapparaatjes. Die dingen worden met het jaar slimmer. Niet dat ze mijn gehoor met 100% teruggaven, maar ik hoor aardig goed en de tinnitus wordt op de achtergrond gedreven door die dingen. Slimme apparaatjes, die ik vanuit mijn smartphone kan besturen: harder, zachter, het heeft een programma voor muziek en ook voor cafés en restaurants, zodat ik alles met gemak kan volgen.
Er is ook een ander soort van doofheid: die van politici. Hoewel politiek ooit een roeping was, waar je je inzet ten bate van de bevolking, hebben we nu carrière-politici, die het een baan met voordelen vinden. Om die baan te behouden moet je van alles en nog wat zeggen en beloven. Zodra je die baan hebt kun je die beloftes vergeten: tegen de tijd dat er nieuwe verkiezingen zijn, vertel je gewoon dat je het beter zult doen – de meeste stemmers kopen dat.
Wereldwijd zien we nu politici die deze koers aanhouden. Op advies van talloze adviseurs, die vaak een liedje zingen die de politicus graag hoort, zijn ze doof geworden voor de wil van het volk en de wens van de kiezer: ze kunnen de pot op. Allianties worden gecreëerd, afspraken worden gemaakt en deals worden gesloten die slechts te doen hebben met het vasthouden aan de zetel, het voortstuwen van de politieke carrière en het scheuren van couponnetjes die de hebberige sponsors uitdelen.
De uitslag van de verkiezingen in Nederland zijn geen totale verrassing. Nadat je keer op keer je kiezers besodemietert, nadat je keer op keer met excuses komt die geen betekenis hebben, nadat je keer op keer bevolkingsgroepen in het nauw jaagt en slechts schreeuwlelijkerds het woord geeft, worden de mensen wakker. Verkiezingen ingaan met de belofte iemand uit te sluiten is net zo slim als een sigaretje roken bij de benzinepomp: op een keer gaat het mis.
Erger nog: om na de verkiezingen een van grootste partijen te zijn en dan je kiezers zeggen dat je niet meer meedoet is pure afzetterij. Politicus zijn is en blijft een missie in het oog van de kiezer: ze vertrouwen jouw woorden. Weer laten politici zien hoe doof ze zijn voor de wil van de kiezer. In plaats van handen te schudden en zeggen dat je samen gaat werken, samen de troep gaat opruimen die jaren van doofheid heeft achtergelaten, zeg je tegen je keizers dat – wanneer je niet op de eerste plaats bent, dat de schuld is van wie won en dat je daarom niet meer meedoet.
De kiezer kan nu het ware gezicht zien van de mensen waar zoveel vertrouwen aan was gegeven. Niet alleen slechte verliezers, ook simpele leugenaars die geen reet snappen wat democratie is. Zoek maar op wat het Duitse woord “doof” in het Nederlands betekent.
Bijzonder passend voor deze politici.
Hoe doof kun je zijn.
Daar is geen gehoorapparaat voor dat dat kan oplossen.
