Screenshot YouTube
Het had een prachtavond moeten zijn. Samen met een plaatselijke organisatie had ik wekenlang een Israël-avond gepland in een Duitse stad. Zelfs de voormalige premier wilde erbij zijn. Er was een koor uit Israël uitgenodigd, de pers zou erbij zijn en in totaal wilden bijna 200 deze avond meemaken.
Om het koor, waarvan een gedeelte koosjer eet, te verrassen had ik cake uit Israël besteld, die koosjer is. Diezelfde dag was ik al vroeg in het gemeentehuis van de stad, om persoonlijk bij te dragen aan de diverse voorbereidingen. Alles liep als een trein. En juist dat, “trein”, had ik niet aan moeten denken in Duitsland. Een uur voordat het programma zou beginnen gingen de Duitse en Israëlische vlag omhoog bij het stadhuis.
Waarop alles veranderde.
De Hausmeister zag de blauw-witte vlag en werd boos. “Nee, dat menen jullie niet!’, was alles wat hij zei. Hij pakte zijn spullen en verdween. Even later ging de airco uit. De beamer verdween. De bar ging dicht en het personeel verdween. We waren opeens alleen in een zaal die klaar was voor een evenement met 200 man, zonder airco, zonder verlichting, de WC’s waren plotseling op slot en al het personeel in het gemeentehuis was verdwenen. We hadden niemand om mee te praten.
Ook de hoofdingang was plotseling op slot. Twee agenten, die voor de veiligheid moesten zorgen, vonden een kleine zij ingang, waar het publiek dan maar doorheen moest. Toen een wagen van de plaatselijke Israël vereniging spullen uitlaadde nabij het gemeentehuis, werd er een bon gegeven van 50 Euro vanwege foutparkeren. We waren verbijsterd.
De voormalige premier arriveerde met entourage en was stomverbaasd over de situatie. Persoonlijk belde hij een cateringbedrijf dat snel water en glazen bracht voor de gasten, want ook de bar was op slot gegooid, inclusief “mijn” koosjere cakes, die achter slot en grendel stonden.
We besloten de avond door te laten gaan, ondanks de hitte in de zaal, ondanks de slechte verlichting. Toespraken werden zonder microfoons gehouden. Het koor trad op zonder geluidsversterking.
De voormalige premier besloot niet zijn geprepareerde toespraak te houden en had het over het bestaande antisemitisme en beloofde dat deze muis nog een lange staart zou hebben. Het publiek voelde zich ongemakkelijk, en niet alleen omdat het vreselijk warm was in de zaal.
Toen ik mijn toespraak mocht houden, probeerde ik, de Jood, zoon van Holocaustoverlevenden, het publiek te troosten, niet vergetend te vertellen dat 337 familieleden vermoord waren in de Holocaust. Ik wilde het niet hebben over wat er ons die avond was aangedaan: ik had het over antisemitisme, dat nog steeds aanwezig was, ook in Duitsland.
Het is nu een paar dagen later. Meer dan 10 brieven met excuses heb ik gekregen. Maar niet van het gemeentehuis. Die kregen daar een koude douche van de ex-premier, die mij vandaag al driemaal belde. Uiteraard kon ik niet kwaad zijn op hem.
Maar de lokale krant belde mij voor een reactie. “Slechts een week geleden werd aangetoond dat in Duitsland anno 2022 het mogelijk is om in Berlijn, in het bureau van de Kanzler, in de aanwezigheid van de Kanzler, de Holocaust te ontkennen. De enige reactie van het hoofd van uw regering op deze schandalige actie was het uitschrijven van cheque van 340 miljoen Euro. Wat verwacht u dan van het personeel in een stadje in het hart van Duitsland?” was mijn vraag aan de journalist.
De journalist had geen antwoord daarop.
Ik wel: bijna 12.000 joden zijn uit deze stad weggehaald door de Nazi’s. 700 pleegden zelfmoord voordat ze weggehaald werden.
2 Joden keerden terug.
NOTE: om veiligheidsredenen kan de naam van het stadje niet worden genoemd.
