Hoeveel vergelijkingen kennen we niet die een ballon betreffen?
De Chinezen gooiden een ballon in de lucht. Officieel om het weer te voorspellen, maar in de Verenigde Staten was er een vermoeden dat dat ballonnetje ook afluisterde en fotografeerde. Dus werd dat ballonnetje uit de lucht geschoten, onder applaus en geschreeuw van de plaatselijke bevolking, alsof het een invasie betrof.
Niet lang daarna, deed Canada ook mee, waar ook een dergelijk ding uit de lucht werd geschoten.
Een “ballonnetje in de lucht gooien” wordt ook gebruikt wanneer men een ideetje heeft en wil kijken hoe daarop gereageerd wordt, nog voordat men echt iets wil gaan doen. Onze huidige premier, Netanyahu, is een expert hierin: behalve rare praatjes, gooit de man af en toe een idee in de lucht, een “proef-ballon”, zegt hij dan later.
Zijn religieuze partners hadden afgelopen week een leuk idee: opeens hoorden we dat er een wetsvoorstel zou komen, waarbij de hele omgeving van onze Klaagmuur (de westelijke buitenmuur van onze Tweede Tempel) onder controle zou komen om te voorkomen dat niemand in aanstotelijke kleding daar rond zou lopen (straf: direct voor 6 maanden de bak in) en ook wanneer (God bewaar!) een vrouw een gebedskleed of een Torah-rol zou meenemen naar deze heilige plek. “Heilig” is sowieso een geladen woord bij ons: de Tora verteld dat de Almachtige slechts Zijn persoonlijke aanwezigheid (Schiena) heilig is. Maar gedurende de bijna 6000 jaren van ons Volk hebben diversen het woord “heilig” aangeplakt aan mensen, boeken, huizen, etc.
Terug naar het religieuze ballonnetje, wat om 10 uur ’s ochtends werd opgelaten – het werd uit de lucht geschoten om 2 uur ’s middags door onze premier, onder het motto “nu effe niet”.
Ook gebruiken we de ballon om over iemand te zeggen dat hij/zij vol met lucht zit en eigenlijk geen inhoud heeft. Zo iemand als Sigrid Kaag bijvoorbeeld, die zichzelf een kak-accent aanpaste en als volksvertegenwoordiger niets met het volk te maken wil hebben. Hooguit is het volk goed voor twee dingen bij haar: belasting betalen en de schuld van alles geven. Een ballon als Kaag zou je met een speld of zelfs een fakkel kunnen bedreigen, ze is namelijk erg gevoelig voor kritiek, die zij graag vertaald als “bedreiging”.
Bij ons wemelt het van de ballonnen. Er zijn echte ballonnen die onze grenzen helpen verdedigen, en ook hebben we echte weerballonnen.
De leukste vind ik persoonlijk de politieke ballonnen, die de huidige regering gebruikt om te zien hoe ver ze kunnen gaan met het volk gek te maken. Deze ballonnen helpen soms om de aandacht van de werkelijke feiten – het proces van onze premier, de misdadige achtergronden van velen van zijn “natuurlijke partners” en het feit dat de meeste ministers die we nu hebben gekregen geen snars snappen wat ze eigenlijk moeten doen. Ook de voorgestelde reformatie in ons rechtsstelsel is een ballon die binnenkort gaat ploffen. Zolang we maar niet praten over Netanyahu, zijn mesjoggene familie, zijn partners en zijn persoonlijk barre situatie in de rechtbank.
Ballonnetjes. Eens een attribuut voor feestelijke gelegenheden, nu een geliefd werktuig voor het tuig dat weinig doet: de politici.
De Palestijnse terroristen gebruiken geen ballonnetjes. Die gebruiken het drievoud-systeem: Joden vermoorden, daarna snoep en zoetjes uitdelen omdat het gelukt is, om daarna een mooi salaris te krijgen als je het overleeft en de bak in draait. Dat kan, omdat het allemaal gefinancierd wordt. Onder andere door Sigrid Kaag. Nee, niet met haar eigen geld – ze gebruikt belastinggeld om haar overtuigingen uit te drukken.
Dat zagen we dit weekend, toen een Palestijn zijn wagen in een bushalte ramde (CNN en de NOS beweerden dat de wagen dat helemaal zelf deed) en twee jongetjes van 6 en 8 vermoorde, en ook nog een volwassene het leven beroofde: meteen feest in de Palestijnse dorpen en steden, waar uitbundig werd gedanst, gezongen en snoep werd uitgedeeld. Dat kan, wanneer je gefinancierd wordt, anders niet.
Terug naar de ballonnetjes moet ik terugdenken aan de film “De Rode Ballon”, die ik als kind diverse malen met school moest zien. De film ging over een kind die meer dan een uur lang achter een rode ballon aan rent. De vergelijking met politici is toepasselijk, daar de meeste politici een ballon in de lucht gooien, om er daarna urenlang achter aan te rennen. De meesten kunnen zich later niet herinneren – althans ze hebben daar geen actieve herinnering aan – waarom ze het eigenlijk gedaan hebben.
Graag had ik de meeste ballonnen met een speld laten ploffen. Helaas wordt dat gezien als bedreiging bij Kaag en anderen.
Dus wacht ik af tot deze ballonnetjes vanzelf uit elkaar spatten, wat altijd gebeurt. Lincoln zei ooit dat je een gedeelte van het volk de hele tijd kunt voorliegen, het hele volk tijdelijk kunt voorliegen maar dat het onmogelijk is om het hele volk de hele tijd voor te liegen. De geschiedenis laat zien dat al deze oplichters op een goed moment tegen de lamp aan lopen.
Ondertussen moeten we het maar proberen uit te houden met deze liegende bedriegers.
