Een bijzonder verhaal: Vader Eyal Locker en zoon Tamir dienen aan de grens met Libanon ondanks dat zijn tweelingzoon Ori stierf op 7 oktober 2023

Tamir en Eyal Locker houden een vlag vast met daarop foto zoon/broer Sgt. Ori Yitzhak Locker. Foto Ynet

Eind vorige week, toen Eyal Locker aan de Libanese grens in de Humvee van zijn reserve-eenheid klom, had de jonge soldaat naast hem twee weken eerder nog maar net zijn dienstplichtigenuniform uitgetrokken. Het was zijn zoon, Tamir, de tweelingbroer van sergeant Ori Yitzhak Locker, die op 7 oktober in een heldhaftige strijd sneuvelde. aldus Ynet.

Voor het eerst dienen vader en zoon nu samen, schouder aan schouder. De vader die een zoon verloor en de broer die de helft van zichzelf verloor. Ondanks het schrijnende verdriet en de risico's van oorlog kozen beiden ervoor om zij aan zij te staan ​​ter verdediging van Noord-Israël.

"Mijn maag draait zich om en de verantwoordelijkheid is enorm nu Tamir hier is", zei de 53-jarige Eyal uit Pardes Hanna. "Tegelijkertijd ben ik enorm trots dat ik mijn zoon naast me heb en hem aan iedereen kan voorstellen. Ik heb mijn jongens niet alleen opgevoed voor één heldhaftige dag die mensen zich zouden herinneren, maar ook om zichzelf te geven als een manier van leven. En weet je wat? Als hij per se wil dienen, heb ik liever dat hij dicht bij me is."

Ori's moedige verhaal is een kompas geworden dat zowel vader als broer steeds weer terugbrengt naar hun olijfgroene uniformen. Op de ochtend van 7 oktober was Ori, een Golani Brigade-strijder in Bataljon 51, op routinepatrouille in de buurt van Zikim. Bij hem in de jeep zaten zijn pelotonscommandant, kapitein Itay Maor, en medesoldaat sergeant Amit Tzur.

Om 6:29 uur, terwijl Hamas zijn verrassingsaanval lanceerde, snelden de drie naar een bres in het grenshek en vielen de eerste infiltrerende terroristen aan. Op hun terugweg naar de basis kwamen ze tientallen andere terroristen tegen die op weg waren naar kibboets Zikim en kibboets Karmia. Ze waren zwaar in de minderheid en sprongen uit het voertuig en stormden naar voren, wetende dat zij de enige barrière vormden tussen de zwerm militanten en de gemeenschappen daarachter.

Toen de IDF-troepen later ter plaatse arriveerden, troffen ze talloze dode terroristen aan naast de lichamen van Ori, Itay en Amit. Hun magazijnen waren leeg. Hun vesten hadden geen munitie meer. De drie Golani-strijders hadden tot de laatste kogel gevochten.

Sergeant Amit Tzur, sergeant Ori Yitzhak Locker en kapitein Itay Maor. Foto IDF

Eyal, een voormalig beroepsofficier die sinds 1993 onafgebroken in de reserve heeft gediend, heeft al meer dan 200 dagen in de huidige oorlog doorgebracht. Hij heeft gerouleerd door de Netzarim Corridor in Gaza, de zuidelijke grensregio, de Golanhoogten, Syrië en nu ook Libanon. Zijn eenheid – een logistiek en evacuatiedetachement van de 679e Brigade – bestaat grotendeels uit vrijwilligers.

"De gemiddelde leeftijd hier is 45," zei hij. "De meesten van ons zijn de vereiste reserveleeftijd al lang gepasseerd. Tamir is gekomen en heeft een vriend meegenomen, en zij zullen er nog meer meenemen, wat de eenheid nieuw leven inblaast, want voor sommigen van ons wordt het steeds moeilijker. Dankzij hen kunnen oudere mannen naar huis. Zoals alle reservisten geven we alles wat we hebben."

Voor Tamir, die diende in het 890e Bataljon van de Parachutisten en zijn diensttijd door de oorlog met vier maanden verlengd zag, voelde het natuurlijk om zich bij de eenheid van zijn vader aan te sluiten. "Zo zijn we opgevoed," zei hij. "Vanaf onze kindertijd hadden we een vlag van de Parachutisten in onze kamer en elke zaterdag wandelden we over de paden van Israël. Ik ken elke route in het noorden uit mijn hoofd. Mijn vader heeft ons getraind in gevechtsfitness voordat we in het leger kwamen."

Hij herinnert zich het moment dat zijn tweelingbroer sneuvelde. "De dag dat Ori sneuvelde, vertelde ik mijn vader dat ik terugging naar de gevechtsdienst. Hij wist dat het onvermijdelijk was," zei Tamir.

Toch zijn verdriet en woede alomtegenwoordig. "De nalatigheid van 7 oktober draagt ​​me elke dag met zich mee," zei Eyal. "Ik kan mijn woede op het leger niet ontkennen. Mijn vrouw, Orit, vraagt ​​hoe ik het uniform weer aan kan trekken. Ik ben boos dat het leger er niet klaar voor was – niet met mankracht, niet met uitrusting. Ori's eenheid had niet eens granaten, omdat ze bang waren dat ze gestolen zouden worden. Maar ik gebruik dat niet om te ontsnappen. Reserves maken deel uit van wie ik ben.

"Ik verloor een 19-jarige zoon die ik 48 uur eerder nog had gezien. Hij zei: 'Het is hier saai, er gebeurt niets.' Dat kun je niet verwerken, of vergeven."

Ook voor Tamir werd Ori's dood een oproep tot actie. "Ori viel als soldaat, een vechter met een wapen in de hand die naar voren stormde. Ik kan niet zeggen dat mijn plicht om de staat te verdedigen erop zit, alleen maar omdat mijn broer sneuvelde. Ik heb nog steeds twee benen en twee armen, en ik kan doorgaan. We hebben geen ander land."

Rouw ontslaat ons niet van de plicht om de staat te verdedigen. Ik heb vrienden die dierbaren hebben verloren in de oorlog en ervoor hebben gekozen om niet terug te keren naar de dienst. Dat is prima, ik veroordeel hen niet. Maar mijn keuze is anders.

Samen dienen is ook een vorm van genezing geweest. "De reservisten zijn in zekere zin mijn steungroep", zei Eyal. "Hoe cliché het ook klinkt, de beste mensen in Israël zitten in de reservisten. Ze geven net iets meer van zichzelf."

Een van de gevaarlijkste dingen is om in verdriet te verzinken. Het verteert je. Orit en ik hebben een afspraak: ieder van ons doet wat ons sterker maakt. Voor mij is dat hier zijn in uniform, met een gevoel van missie. We bevinden ons in de Israëlische onafhankelijkheidsoorlog. 7 oktober was een wake-upcall voor ons allemaal, en ik wil aan de kant staan ​​die bijdraagt ​​en handelt.

Ori, Eyal en Tamir Locker voor 7 oktober 2023. Foto familie

Slechts een week voordat hij viel, had Ori Tamir van de basis opgehaald. "Hij zei tegen me: 'Tamir, als ik doodga, wil ik dat je me herdenkt'," herinnerde Tamir zich met gebroken stem. "Ik was boos op hem dat hij dat zei, maar hij zei dat hij een voorgevoel had. Hij vroeg me te beloven hem te herdenken en voor papa en mama te zorgen.

Na zijn dood voelde ik dat de helft van mezelf verdwenen was. Ik ben als een baby die weer leert lopen en praten, nu ik mijn schaduw kwijt ben. Veertien van mijn vrienden zijn in deze oorlog omgekomen, bovenop Ori. Ik leef ook voor hen.

Nu, tijdens Eyals talloze reserve-opdrachten en Tamirs allereerste dienst, dienen de twee samen in het noorden, waarbij ze Ori in gedachten bij zich dragen.

"Ik weet dat hij ons van bovenaf belachelijk maakt en lacht dat we reserve blijven," zei Eyal met een droevige glimlach. "Ik wou dat elke vader net zo trots op zijn kinderen kon zijn als ik op Tamir en Ori."

Tamir voegde toe: "Ik weet zeker dat Ori met mij mee had willen gaan naar de eenheid van mijn vader."

Tegen de achtergrond van het Israëlische debat over gelijkheid bij het dragen van de verdedigingslast, kiezen vader en zoon ervoor om niet stil te staan ​​bij degenen die niet in de gelederen aanwezig zijn, maar trots te zijn op degenen die wel aanwezig zijn.

"Ik heb mijn kinderen opgevoed tot fatsoenlijke mensen", zei Eyal. "Als iemand niet wil geven, laat hem dan thuisblijven. Ik voel me geen sukkel. Ik ben er trots op om te geven en bij te dragen wat ik kan."