Een persbericht van het Israel Democratic Institute (IDI), dat ik heb vertaald, en wat duidelijk maakt waar de ruime meerderheid van de bevolking veel kritiek heeft met wat de huidige regering aan het doen is en door gebruik van de links in het artikel je de onderzoeken kunt lezen.
Dit was een jaar van tegengestelde trends, zo begint het Israel Democratic Institute (IDI).
We gingen 2024 in met een uiterst precaire veiligheidssituatie. Het verschanste leger van Hamas dreigde Gaza te veranderen in een kerkhof voor de IDF; een constante regen van vuur door het terreurleger van Hezbollah maakte Galilea snel onbewoonbaar, terwijl het Israëlische besluitvormers verlamde met de dreiging van enorme verwoesting door zijn enorme raketmacht; en andere terreurlegers van Irak tot Jemen – die zwakte zagen – sloten zich aan bij de strijd. Achter hen stond een gedurfd en snel nucleair makend Iran, dat met de dag meer vertrouwen kreeg dat de vernietiging van Israël binnen handbereik lag.
Als er één lichtpuntje was aan deze vreselijke situatie, dan was het wel dat de aanval op meerdere fronten, die deed denken aan de Jom Kipoeroorlog, een gebroken en verdeeld land verenigde en de Israëlische gedachten concentreerde op de dringende noodzaak om hun belegerde land te verdedigen. De controversiële poging van de regering om het rechtssysteem te hervormen werd opgeschort, er werd een eenheidsregering gevormd en honderdduizenden demonstranten veranderden in één nacht in soldaten en vrijwilligers toen Israëliërs uit alle lagen van de bevolking en politieke affiliaties gehoor gaven aan de oproep tot dienstbaarheid. Veel leiders van het maatschappelijk middenveld, waaronder hier bij IDI, durfden zelfs te hopen dat de verschrikkelijke tragedie van 7 oktober nog zou kunnen dienen als de aanzet tot broodnodige introspectie, genezing en wederopbouw zodra de oorlog gewonnen was.
De resultaten waren verbluffend en op veel manieren inspirerend. Meer dan 100% van de in aanmerking komende reservisten kwamen opdagen voor hun dienst in hun IDF-eenheden en talloze initiatieven van het maatschappelijk middenveld richtten zich op alles van het plukken van fruit en groenten op het land tot het voorzien in de fysieke en emotionele behoeften van degenen die gewond waren geraakt en gedwongen waren te vluchten vanwege de aanvallen. De jaarlijkse Israeli Democracy Index van IDI, eerder deze maand gepresenteerd aan president Issac Herzog, ontdekte dat het percentage Israëliërs dat het gevoel heeft dat ze in tijden van crisis op hun landgenoten kunnen vertrouwen, was gestegen van 68% in 2022 tot 81% dit jaar onder Joodse Israëliërs, en van 39% tot 62% onder Arabische Israëliërs.
Voor veel Israëliërs bracht de oorlog het feit onder de aandacht dat de status quo in veel opzichten niet houdbaar was. De politiek van populisme en verdeeldheid was een luxe die een natie die in existentiële dreiging stond, zich niet langer kon veroorloven. Op dezelfde manier zou een "volksleger" waarin amper de helft van de bevolking dient - waaronder slechts 9% van de in aanmerking komende 18-jarige haredim, vergeleken met bijna 90% van hun seculiere en nationale religieuze leeftijdsgenoten - misschien acceptabel zijn in vredestijd, maar niet wanneer er maandelijks nieuwe secties op militaire begraafplaatsen worden geopend. Op dezelfde manier zou het storten van miljarden belastingssjekels in sectorale hobbyprojecten geaccepteerd kunnen worden als onderdeel van het politieke spel in tijden van voorspoed. Maar wanneer een opperste nationale noodsituatie de onmiddellijke toewijzing van enorme middelen aan defensie vereiste, en de inzet van de arbeiders van het land voor honderden dagen reservedienst aan het front, leek dergelijke financiële roekeloosheid diep onverantwoord: schaarse fondsen moesten worden toegewezen aan de oorlogsinspanning of aan investeringen in de toekomstige welvaart van Israël.
Dus zelfs toen de veiligheidssituatie in Israël in de weken en maanden na 7 oktober verslechterde, leek het binnenlandse vooruitzicht opwaarts te gaan. Maar nu, een jaar later, zijn deze twee trendlijnen gekruist. Dankzij een reeks gedurfde en beslissende militaire en geheime acties van de IDF en onze veiligheidsdiensten, is het zwaard van Damocles dat op de collectieve nek van het land rustte, nu opgeheven. Hoewel de toekomst van Gaza onzeker blijft, is Hamas grotendeels vernietigd. Hoewel de Houthi's ballistische raketten en drones blijven afvuren op Israëlische steden, is het formidabele terreurleger van Hezbollah ontmanteld, is er een staakt-het-vuren met Libanon gesloten en ligt het moorddadige regime van Assad in Syrië in de prullenbak van de geschiedenis. De dreiging van een nucleair bewapend Iran hangt nog steeds in de lucht, maar de "ring van vuur" is grotendeels uitgeblust.
Op het interne front is de trend echter helaas negatief. De positieve beweging richting eenheid en staatsmanschap is vervangen door een onverantwoordelijke terugkeer naar de politiek van verdeeldheid die 6 oktober kenmerkte. In plaats van zich te concentreren op wederopbouw, hebben onze gekozen leiders, tegen de wil van de overgrote meerderheid van de Israëliërs in , besloten dat nu de oorlog zo goed als gewonnen is, het tijd is om ons te richten op dezelfde verdeeldheid zaaiende kwesties die de structuur van onze samenleving vóór 7 oktober hadden aangetast. Deze keer voeren ze voor het grootste deel geen belangrijke grondwettelijke wetgeving door van het soort dat miljoenen Israëliërs in 2023 de straat op schokte. In plaats daarvan hebben de coalitieleiders een duizelingwekkende reeks schijnbaar onschuldigere beleidsinitiatieven, overheidsbeslissingen en wetswijzigingen geïnitieerd, die allemaal zijn ontworpen om hetzelfde fundamentele doel van de rechterlijke macht te bevorderen, namelijk: alle controles op de uitvoerende macht opheffen.
Onder andere dreigt de minister van Justitie, die al meer dan een jaar de benoeming van een opperrechter verhindert , opnieuw het onpartijdige systeem voor rechterlijke benoemingen in Israël af te schaffen en te vervangen door een systeem dat door de coalitie wordt aangestuurd. Andere leden van de coalitie dringen aan op wetgeving en uitvoerende maatregelen die erop gericht zijn de controle over de balie te krijgen, de publieke omroepautoriteit te ontmantelen en het voor Arabische partijen en kandidaten moeilijker te maken om mee te doen aan de volgende verkiezingen. Natuurlijk heeft Israël dringend behoefte aan oordeelkundige, weloverwogen hervormingen op deze en andere gebieden. Maar helaas is dat niet wat er wordt aangeboden.
Tegelijkertijd lijkt de regering ook vastbesloten om elke bron van oppositie of onafhankelijk oordeel te verwijderen. De premier ontsloeg minister van Defensie Yoav Gallant vanwege zijn principiële aandringen op de vorming van een onafhankelijke onderzoekscommissie naar de mislukkingen van 7 oktober en zijn weigering om een vrijstellingswet voor ultraorthodoxe mannen in oorlogstijd te ondertekenen - beide standpunten gesteund door een grote meerderheid van de Israëliërs. Het lijkt erop dat de volgende in de rij de procureur-generaal, de stafchef van de IDF en het hoofd van de Shabak zijn - die allemaal dagelijks worden aangevallen vanwege hun vermeende weigering om zich aan de regels te houden.
Ik maak me grote zorgen over de gevolgen van het teruggaan naar dit destructieve pad. De rol van goed leiderschap op dit moment is om voort te bouwen op de buitengewone militaire prestaties van de afgelopen maanden om een vreedzamere regionale orde te creëren, terwijl het aanhoudende gevoel van interne eenheid en gezamenlijk doel dat door zoveel Israëliërs wordt gevoeld, wordt gekanaliseerd in het harde werk van verantwoording, genezing en consensuele hervorming. Dit soort leiderschap is waar Israëliërs naar verlangen en wat we hopen dat het democratische systeem van Israël uiteindelijk zal opleveren.
Onze taak bij IDI is om ons voor te bereiden op dat moment. Het afgelopen jaar hebben teams van onze experts ijverig gewerkt aan gedetailleerde plannen voor vernieuwing en hervorming op de gebieden die cruciaal zijn voor Israëls toekomstige overleving en welvaart als een levendige Joodse en democratische staat.
Waarschijnlijk lag onze grootste focus dit jaar op het ontwerp van een nieuw paradigma voor de relaties tussen de staat en de Haredi-gemeenschap, inclusief praktische voorstellen om de Haredi-dienst in ons overbelaste leger te maximaliseren (een beleid dat door 70% van de Joodse Israëliërs wordt gesteund ) en om kostbare overheidssubsidies af te schaffen die Haredim ervan weerhouden om toe te treden tot de beroepsbevolking en bij te dragen aan de economie. Ik ben steeds meer van mening dat de toekomst van Israël grotendeels zal worden bepaald door hoe effectief we met deze uitdaging omgaan.
We gaan ook door met gedurfde initiatieven om onze opgeblazen overheid te stroomlijnen , onze belegerde ambtenarij te hervormen en de macht te delegeren aan de lokale gemeenten van Israël. We zullen doorgaan met het verfijnen van plannen om een nieuw constitutioneel kader voor Israël te promoten. Hoewel de huidige verdeeldheid deze onderneming ver weg kan laten lijken, zegt bijna 70% van de Israëliërs dat ze een constitutionele regeling gebaseerd op de Onafhankelijkheidsverklaring zullen steunen. Als we één ding hebben geleerd van de afgelopen twee jaar, is het wel dat een soort constitutioneel kader essentieel is om zowel onze rechten te beschermen als ervoor te zorgen dat onze vijanden onze verdeeldheid nooit meer kunnen uitbuiten.
Voor ons is dit niet alleen een nationale strijd, maar ook een persoonlijke onderneming. We zijn dit jaar naar te veel begrafenissen geweest. Elke familie heeft iemand in de frontlinie. We offeren zoveel op, niet alleen voor onze veiligheid en zekerheid, maar ook om een betere toekomst voor ons land te verzekeren. Terwijl we ons voorbereiden om 2025 in te luiden, hoop ik dat de overwinningen op het slagveld van het afgelopen jaar zullen worden omgezet in blijvende vrede voor ons en onze buren. Ik verwacht van onze leiders dat ze zich herinneren dat ze zijn gekozen om alle Israëliërs te dienen en dat een mandaat om te regeren niet verward moet worden met groen licht voor een revolutie. En ik bid dat ons leiderschap de ruimte zal creëren voor een echte nationale afrekening na de verschrikkelijke beproevingen van het afgelopen jaar, en zo het pad zal openen voor verzoening en wedergeboorte in het komende jaar.
mooi stuk Joop en ook ik bid dat er eenheid mag komen in het Israel van na deze verschrikkelijke oorlog.