Ahmad Mansour. Foto via Facebook
Onderstaand artikel is geschreven door Bas Belder.
Zeven dagen in de week en 24 uur per dag staat psycholoog en extremisme-expert Ahmad Mansour onder persoonlijke bewaking. De hoge prijs voor een helder geluid tegen Jodenhaat en islamisme in Duitsland.
Mansour, moslim van Israëlisch-Arabische komaf, woont sinds veertien jaar in Duitsland. Daar behoort hij met zijn initiatief voor de bevordering van democratie en preventie van extremisme (MIND) tot een veelgevraagd adviseur en spreker voor overheidsinstanties en onderwijsinstellingen. Ook de Duitse media weten hem volop vinden. Inmiddels vielen hem diverse prestigieuze Duitse ereprijzen ten deel voor zijn maatschappelijke inspanningen.
Van taboes in openbare discussies wenst Mansour niet te weten. Zeker niet, wanneer als argument ‘voedsel voor rechts’ wordt opgevoerd. Volgend voorjaar verschijnt van zijn hand een nieuw boek met als titel “Operatie Allah. Hoe de politieke islam onze democratie infiltreert”.
Bij zijn komst in Duitsland trof de publicist onder veel Arabische vrienden antisemitisch gedrag en anti-Joodse vooroordelen aan. Dat hadden zij gewoon meegenomen. Vandaar ook Mansours missie om Jodenhaat onder migranten in een vroeg stadium tegen te gaan. “Het gaat er niet alleen om welwillendheid tegenover Joden te kweken, maar het draait evengoed om de kardinale vraag: In wat voor samenleving willen wij leven. Als het de Joden goed gaat in Duitsland, gaat het ook alle andere minderheden goed.”
Mansour steekt daarbij niet onder stoelen of banken dat Duitsland met sterk antisemitisch ingestelde vluchtelingen kampt. Een attitude die ze niet bij het overschrijden van de Duitse grens achter zich laten, onderstreept hij. Zie bijvoorbeeld de anti-Israël-demonstraties in de maand mei in diverse Duitse steden. “Veel vluchtelingen waren daarbij.”
De Jodenhaat die in 2021 op Duitse straten en pleinen openlijk werd geventileerd, contrasteert in volstrekte mate met de hoge verwachtingen waarmee Mansour zich ooit in Duitsland vestigde. Daarover doet hij heel eerlijk verslag.
Een scharnierpunt immers in Mansours biografie vormt de terreuraanslag waarin hij zo’n twintig jaar geleden in Israël terechtkwam. Hij was met de auto onderweg van Tira (woonplaats van zijn ouders) naar Tel Aviv, naar zijn werk in een kliniek. “Plotseling stortten zich veel mensen uit hun auto’s op een bijzonder drukke straat. Ze renden langs mijn auto met van angst vertrokken gezichten. Het werd me duidelijk dat ik middenin een aanslag was geraakt. Weer had een Palestijn, gedreven door haat en opgezweept door een ideologie, het gemunt op het vermoorden van Joden. Hier wilde dus opnieuw iemand met een wapen zoveel mogelijk mensen doden met als doel: “Israël van de landkaart te wissen!” Met zulke leuzen was ik zelf als Arabische Israëli groot geworden. Deze dag is mij tot op vandaag bijgebleven, want hij bracht een wending in mijn leven.”
In een land met deze haat wilde Mansour niet langer leven. Hij dacht in Duitsland met “zijn sterke bewustzijn voor het kwaad van de Jodenhaat vrede te vinden…” Echter, “vandaag de dag beleef ik hier een nieuwe nachtmerrie van antisemitisme. Wij moeten ons allen de realiteit stellen dat antisemitisme er niet “weer is” – het is hier nog altijd, het wordt luider en agressiever, in nagenoeg alle milieus. Haat jegens “zionisten”, haat jegens Joden, haat jegens Israël. De haat maakt geen onderscheid, ook wanneer hij zichzelf zus en zo benoemt.” In zijn dagelijkse werk komt Mansour Jodenhaat in veel gestalten tegen, “ook en juist aan hogescholen is antisemitisme, verkleed als “Israël kritiek”, intellectuele mode, waarbij dubieuze post kolonialistische theorieën Israël tot de hoofdacteur maken die de wereldvrede in gevaar brengt”.
Wat Mansour vooral zorgen baart, is hoe het Midden-Oostenconflict van een Arabische aangelegenheid tot een zaak van alle moslims wordt uitgebreid. Hij spreekt dan ook van een “islamisering” van het conflict, zijns inziens “een zeer gevaarlijk narratief”.
Hijzelf doorbrak deze antisemitische ban en betaalde daarvoor een hoge persoonlijke prijs: “Je hebt als Arabische zoon te volgen wat je vader aan Jodenhaat uitdraagt. Wie dat niet doet, wordt buitengesloten. Ikzelf word in deze wereld als verrader gezien en ben derhalve aangewezen op persoonlijke bewaking, 24/7 ofwel 24 uur per dag, de hele week lang.”
Dat weerhoudt Ahmad Mansour er allerminst van op de bres te blijven staan voor een tolerante, open samenleving. Daarin hoort van niemand, maar dan ook niemand Jodenhaat te worden getolereerd. Evenmin van vluchtelingen, beklemtoont de psycholoog. “Hetzelfde geldt ook voor de moskeeverenigingen” , vult hij aan.
Met verbale en symbolische steun aan de Joodse gemeenschap in Duitsland, redden we het niet, oordeelt Mansour. “Jodenhaat dient sterker in het strafrecht te worden verankerd. Iemand die consequent Jodenhaat verbreidt, heeft zijn recht in dit land verloren. Het kan niet zo zijn dat mensen hierheen vluchten omdat ze in hun landen van oorsprong worden vervolgd en dat men hier dan de Joden tegen hen in bescherming moet nemen. Dat gaat niet!”
Tegelijkertijd neemt Mansour krachtig stelling tegen de zogenoemde “Israëlkritiek” in Europa: “Zolang echter Joden in Europa niet veilig kunnen leven, wat helaas momenteel het geval is, moet men in Europa de mond houden wat “Israëlkritiek” betreft. Vooral met het oog daarop hoe Israël met zijn buren omgaat.”
Bronnen voor dit artikel zijn Duitstalige media (o.a. Neue Zürcher Zeitung, Trierischer Volksfreund, Cicero, Harlingerland, Tagesspiegel). Verder zijn de tweets van Ahmad Mansour vaak zeer ”to the point” als kort commentaar op de actualiteit.
Bas Belder, historicus
