Foto United Hatzalah
Eergister, in de namiddag, opeens luchtalarm: het waren enkele “zelfmoorddrones” (onbemande vliegdingetjes met explosieven) die uit Libanon binnenkwamen. Gelukkig werden ze neergeschoten. De brokstukken vielen niet bij ons in de buurt, maar toen ze gevonden waren, kon men duidelijk “made in Iran” op een stuk lezen.
Gistermiddag weer: een raket uit Gaza haalde de Carmelberg, waarop wij wonen. Ook deze werd uit de lucht neergehaald en viel enkele kilometers zuidelijk van ons. Gezelligheid kent geen grenzen.
De supermarkten zijn open, maar het is stil: niet alleen veel minder mensen, ook is het letterlijk stil. Niemand praat, er wordt niet gebabbeld of gelachen. Mensen slaan snel in en willen meteen weer terug naar huis, waar ze zich veiliger noemen.
Op mijn Twitter (of X?) account is het druk. Ik ondervind veel sympathie en krijg veel vragen. Hier en daar zijn er verwensingen, en ook zijn er vragen van mensen die van tevoren al een mening hebben, die niet ten goede van mijn land is. Ik blokkeer weinig, want het is voor mij belangrijk om mensen met feiten te bevoorraden. Helaas kan ik niet iedereen overtuigen, vooral niet wanneer de koningin van Jordanië, die van Palestijnse afkomst is, onze slachtoffers als “fake-news” beschildert. Je vraagt je af wie we dan aan het begraven zijn en waarom de pathologen, die vrijwillig uit het buitenland zijn gekomen om te helpen met het identificeren van de verbrande stoffelijke overschotten (er zijn nog een paar honderd doden die nog steeds niet geïdentificeerd konden worden) zenuwinzinkingen krijgen van de gruweldaden die ze ontdekken. Enkelen kregen zelfs een hartinfarct van hun bijna onmogelijke werk.
Een goede vriend van mij is piloot. Daar we dezelfde leeftijd hebben, behoort ook hij tot de groep “alte kakkers” – mensen die niet meer in het leger mogen dienen vanwege hun leeftijd.
Dus besloot hij, samen met wat andere vrienden, een barbecue en 60 kilo vlees in zijn wagen te gooien en reed naar zijn oude basis, om de huidige generatie piloten te verwennen.
Van hen hoorde hij de verhalen van wat er zich in het zuiden afspeelt: de kibboets die de helft van zijn leden verloor, de heldendaden, de begrafenis van 100 kibboets leden in een andere kibboets – omdat hun kibboets onder vuur ligt en de kleine verhalen: van een Thailander die een oude vrouw begeleidde en samen met haar doorzeefd werd met kogels – hij werd gevonden terwijl hij zich over de 92-jarige vrouw had geworpen, in de hoop haar te kunnen redden.
Van een soldate die 20 andere soldaten het leven redde door terroristen neer te schieten, totdat ze haar te pakken namen. Haar neerschieten was niet genoeg voor de Hamas-beesten, die hun acties met camera’s filmden. Ik zal u de details besparen.
Wij zijn in staat van oorlog. Wie mij volgt op @israelnieuws.nl en @opiniez.nl weet dat ik oorlogen actief heb meegemaakt en dat ik oorlog een afrader vind. Het is afschuwelijk, maar toch weten onze haters ons iedere keer weer naar het geweld te lokken. Deze oorlog is – voorlopig – heel anders dan we gewend zijn. De verslagen, foto’s en video’s van wat er in Gaza gebeurt geven ons geen blij gevoel. Noch zijn we trots op wat er is gebeurd. Maar we zullen nooit meer toelaten dat het gevaarlijk is om aan de grens te wonen, of het nu in het zuiden of noorden is. Hoewel we tijd gaven aan de Gazanen om te evacueren, ligt het zwaar om het menselijk lijden in Gaza te zien. Want ook daar zijn nog onschuldigen, die iedere keer de prijs van oorlog moeten betalen.
Helaas heeft Hamas op 7 oktober alle – meestal ongeschreven – regels veranderd en is het hoofdstuk 'menselijkheid' voorbij. Hoe lang het ook moet duren – er zullen geen terroristen meer in Gaza zijn als dit voorbij is.
Geen enkel Arabisch land wil de terroristen opvangen. Kritiek hebben ze wel.
Gelukkig is er dan nog Europa, waar Joden worden gehaat en terroristen met open armen worden ontvangen.
