Screenshot YouTube
Het blijkt dat 70% van de bevolking in Gaza jonger dan 20 jaar is. Een droevig feit, wat uitgelegd kan worden door het feit dat veel mannen tussen de 20 en 40 jaar oud een gevaarlijke hobby hebben: JodenDoden.
Sinds het uitbreken van de huidige oorlog ben ik me erg bewust van het leed dat de burgerbevolking van Gaza ondergaat. Wanneer elke paar jaar je huis wordt platgebombardeerd blijft er niet veel over dan het haten van diegenen die daar verantwoordelijk voor zijn. Helaas is de opvoeding in Gaza, financieel ondersteund door de VN en de EU, niet bepaald onpartijdig: recente ontdekkingen toonden aan dat in de kleuterscholen, scholen en zelfs in het hoger onderwijs van Gaza het boek Mein Kampf bijzonder populair is. Kinderen worden van kleins aangeleerd dat de Joden overal schuld aan hebben. Doet me denken aan het verhaal waar het hele dorp weet dat je zuster een hoer is, terwijl je helemaal geen zuster hebt. Probeer het maar te ontkennen.
De barbaarse aanval op 7 oktober heeft veel tragedies: juist de kibboetsiem en moshavim op de Gazaanse grens geloofden in co-existentie. Ze brachten Gazanen naar hun boerderijen, vierden zelfs verjaardagen samen en werden door de huidige regering als Hamas-aanhangers en linkse rakkers uitgemaakt. Juist deze mensen werden door Hamas aangevallen, verkracht, verbrand en afgeslacht. Ook werden juist deze mensen ontvoerd. Dit maakt het gevoel van verslagenheid in deze dorpen nog groter: niemand gelooft nog in vrede met Gaza, niemand wil ze nog zien of horen.
Het grootste succes van Hamas is niet alleen de verrassingsaanval op 7 oktober. Deze aanval liet ons, Israël, op ons slechtste moment zien: in slaap gevallen tijdens het bewaken. Een conceptie van jaren, waar politici zeker waren dat er met Hamas gepraat en onderhandeld kan worden, barstte uiteen. Maar het grootste succes is de internationale opinie: de meerderheid in de wereld gelooft dat wij Gaza nog steeds bezetten, gelooft dat Israël op gejat Palestijnse grond is gesticht, gelooft dat wij ons voornamelijk bezighouden met het uitroeien van Palestijnen. Niets is minder waar, maar ga ze maar vertellen dat je geen zuster hebt. De leugen is zo vaak herhaald dat het een werkelijkheid is geworden.
Maar toch denk ik aan de duizenden kinderen uit Gaza die slachtoffer zijn geworden van dit conflict. Letterlijk en figuurlijk, want veel zijn gedood in de bombardementen, veel zijn gewond geraakt en nog meer lopen met een plastic zakje – waar hun hele leven in zit – naar het zuiden van Gaza, onder de bescherming van ons leger, want Hamas schiet op eenieder die naar het zuiden probeert te vluchten. Deze kinderen zijn de nieuw geplante haat op Israël en velen van hen zullen terrorist worden.
Tenzij?
Tenzij de VN en EU serieus te werk gaan en die kinderen anders opvoeden. De laatste jaren brachten we welvaart in een groot gedeelte van Gaza: winkelcentra, luxe wagens, hotels met zwembaden – alles was er, en meer en meer mensen gingen geloven dat het leven ook anders kan zijn dan je bezighouden met JodenDoden. Echter, het JodenDoden werd een verdienmodel waar niet alleen de leiding van Hamas, maar ook vele politici in de wereld aan verdienden. Haat is winst bij de Hamas. Burgerslachtoffers zijn een premium bij de Hamas.
Van al die winkelcentra, hotels en restaurants is nu slecht puin over.
Velen komen met kritiek over hoe wij de Hamas willen elimineren. Niemand komt met een alternatief. Er zijn twee grote verschillen tussen de Holocaust en wat er nu is gebeurd: ten eerste waren de Duitsers niet echt trots op wat ze deden – ze probeerden de bewijzen te vernietigen en getuigenissen tonen aan dat, na een dag van JodenDoden, de daders alcohol nodig hadden om te bedaren. Ten tweede was er niemand die, toen het begon, dit de kop indrukte. Zelfs toen de geallieerden bewijzen kregen van de massamoord op Joden, werd er niet meteen actie ondernomen. Hamas is trots op wat ze deden en doen: ze maakten video’s, zonden live uit op Facebook (van hun slachtoffers) wat ze de Joden allemaal aandeden en beloven tot de dag van vandaag dit nog vele malen te zullen herhalen. Echter, deze keer is er een Joodse Staat met een Joods leger, die – hoewel ze ons verrasten – stappen onderneemt om dit nooit meer te laten gebeuren.
Daar Hamas jarenlang tijd en geld had om dit voor te bereiden is de militaire actie gecompliceerd. Gevechten in de bebouwde kom is sowieso al bijna onmogelijk, daar de vijand van alle kanten kan komen. Maar in dit geval kan de vijand ook van onder komen. 500 kilometer tunnel ligt onder Gaza. Wiskundig uitgerekend heeft ons leger bijna alle tunnels naar het centrale punt ondergronds afgesneden en hoopt nu langzaam maar zeker de heldhaftige leiders van Hamas (die iedereen vertellen dat het goed is om te sterven voor het goede doel, behalve zijzelf) te vinden, om te verzekeren dat ook hun afspraak met Allah niet gemist zal worden.
En toch – je vraagt je af wat nu? Wat doe je met 1,7 miljoen vluchtelingen? En ik weet dat de meerderheid op de lijken van Israëli’s dansten, spuugden en schopten. En dan hebben we het nog niet over de verkrachters in de burgerbevolking. De nasleep van deze oorlog aan beide zijden wordt traumatisch: aan de ene kant de Gazanen die weer hun stuk land moeten opbouwen, deze keer hopelijk in het geloof dat we wel in vrede naast elkaar kunnen wonen (kleine kans). Aan de andere kant wij, de Israëli's die niet meer in het samenleven met Gazanen of Palestijnen geloven. Die droom is voorbij, we leven nu in een heel andere realiteit.
Ik schrijf u deze regels terwijl ik uit mijn raam de bombardementen aan beide zijden van de Libanese grens zie en hoor. Want ook Hezbollah gelooft dat wij een gevaar voor Libanon zijn en dat land willen bezetten.
Niets is minder waar, maar ga ze maar vertellen dat je geen zuster hebt.
