Screenshot YouTube
Politieagent Detlev ging met pensioen. Hij bewaakte een Joodse kinderopvang in Berlijn. Detlev huilde bij zijn afscheid: vijftien peuters liepen spontaan op hem toe en omarmden hem. Het herinnert politiek adviseur Leonard Kaminski aan zijn eigen jeugdjaren, evenzo in het openbaar beschermd.
Het afscheid van lievelingsagent (!) Detlev doet Kaminski terugdenken aan Werner, de vriendelijke Berlijnse snorrebaard die bijna dertig jaar geleden over hem en de andere kinderen van een Joodse basisschool waakte. Werner deelde snoepgoed uit. “Dat hij heel terloops ook nog bewapend was, is mij als zesjarige zelfs niet opgevallen.”
Het zien van de afscheidsvideo van Detlev, die eveneens zorgdroeg voor de veiligheid van zijn nichtje en neefjes, raakte Kaminski diep. Gevoelens van ontroering, woede en dankbaarheid wisselden elkaar in snel tempo af.
In een behartenswaardige bijdrage aan de Jüdische Allgemeine (19 juni) legt Leonard Kaminski deze emoties uit. Hij is ontroerd over de wijze waarop politieagent Detlev en de kinderen deze abnormale situatie met liefde vullen. Woede komt bij hem op over het naakte feit dat Joodse kinderen beschermd moeten worden. En dankbaarheid vervult hem juist voor deze beveiliging.
Tegelijkertijd bekruipt Kaminski evenzeer een gevoel van ontnuchtering. “Als Jood in Duitsland ben ik vooral op de inzet van de politie aangewezen. Want haar permanente aanwezigheid voor praktisch alle Joodse instellingen heeft goede gronden…”
Kaminski wijst op de vele ernstige gevaren op allerlei plaatsen voor Duitse Joden in het publieke domein. Voor de meesten van zijn landgenoten klinkt dat weliswaar abstract in de oren, “maar voor ons is het treurige realiteit: zonder politiebescherming zou er in ons land geen Joods leven zijn.”
Daarmee snijdt Leonard Kaminski een in en in trieste werkelijkheid aan, die niet slechts een Duitse, maar een Europese ‘normaliteit’ aanklaagt. Open en eerlijk geeft de Berlijnse Jood de worsteling weer om zijn tegenstrijdige gevoelens in evenwicht te brengen. Een publieke spiegel toch?!
Het zou mij veel waard zijn wanneer ook Nederlandse Joden het voorbeeld van Kaminski zouden volgen en hun gevoelens qua veiligheid én welzijn met de buitenwacht openhartig zouden delen. Van abstractie naar harde werkelijkheid, om het in Kaminski’s woorden te zeggen. Zo’n Joodse spiegel zou heilzaam kunnen werken, publieke alertheid en begrip kweken. Een bekend Nederlands gezegde luidt niet voor niets: Wat u niet wilt, dat u geschiedt, doet dat ook de ander niet!
Ondertussen beschrijft Kaminski hoe schandalen bij de Duitse politie juist hem en leden van de Joodse gemeenschap pijnlijk getroffen. De politie is immers hun “beschermwal”.
Echter, de dagelijkse omgang met de Duitse politie boezemt Kaminski een groot vertrouwen in haar functioneren in: “Ze zijn er altijd. Ze beschermen niet alleen heel concreet Joodse kinderen tegen agressieve Jodenhaat, maar geven door hun aanwezigheid een gevoel van warmte, menselijkheid en veiligheid. Zij maken ondanks de bedreigingen een enigszins normaal Joods leven mogelijk voor onze Joodse gemeenschap.”
En dat is gelet “op onze historische ervaring” allerminst vanzelfsprekend, weet Leonard Kaminski. “Joodse mensen waren 2.000 jaar lang bijna altijd vogelvrij. Niemand heeft ze beschermd.”
Vandaar zijn oprechte dankbaarheid voor het Duitsland van nú: “Wij worden beschermd. Daarvoor ben ik dankbaar.”
Dank dus aan Werner, Detlev en al hun vele collega’s bij de politie, beschermers van Joodse existentie in Duitsland. “Einfach mal Danke sagen”, kopte de Jüdische Allgemeine dan ook toepasselijk boven Kaminski’s bijdrage.
Het zij ten slotte nogmaals gezegd: Hoe valt de veiligheidsbalans, het veiligheidsgevoel uit bij de Joodse gemeenschap in Nederland? Laat het de redactie van Israël Nieuws vooral weten!
Bas Belder, historicus
