Gehele vertaling van een Twitter artikel van USA ex-luchtmacht officier mr. Andrew Fox wat te belangrijk is: "Israëlisch Derangement Syndroom" is een echte, zich verspreidende ziekte

Screenshot X Andrew Fox.

Hier volgt de gehele vertaling van de Twitter column van @Mr_Andrew_Fox:

Wanneer een staat wordt uitgekozen, gedemoniseerd en beoordeeld volgens normen die voor niemand anders gelden, zijn we het domein van de pathologie binnengetreden. Het "Israël Derangement Syndroom" is een echte, zich verspreidende ziekte, die zich volledig heeft verspreid over het Westen.

Een paar zeer sprekende voorbeelden. Ierland en andere landen dreigen het Eurovisiesongfestival te boycotten als Israël optreedt. De Spaanse premier merkt terloops op dat zijn land kernwapens zou moeten hebben om op Israël af te vuren. Nederland vervalt in parlementaire chaos over Gaza. Opzichtige Hollywoodsterren verkondigen op een theatrale manier dat hun deugdzaamheid hen niet toestaat om met Israëlische bedrijven samen te werken. Op het eerste gezicht lijken deze verhalen triviaal, bijna absurd, lachwekkend – Eurovisie-woedeaanvallen, politieke poses, deugdsignalering en de westerse obsessie met grootspraak over het Midden-Oosten.

Dit alles is echter niet toevallig. Elk weerspiegelt een diepe binnenlandse geschiedenis van terrorisme, antisemitisme en postkoloniaal schuldgevoel, die nu door Hamas-propaganda wordt uitgebuit en tegen de Joodse staat wordt gekanaliseerd. Het is niet grappig.

Ierlands Eurovisiesongfestival-standpunt is verpakt in de taal van het morele geweten. Ierlands binnenlandse geschiedenis met terrorisme, met name de IRA en de langdurige sympathie voor opstanden, heeft echter een politieke cultuur gekweekt die sympathie toont voor gewelddadige 'verzetsbewegingen' in het buitenland. Hamas resoneert instinctief in de Ierse verbeelding. De reactie is niet solidariteit met Israëlische burgers die worden aangevallen, maar met degenen die moorddadige verkrachtingen en slachtpartijen hebben gepleegd en die meerdere aanbiedingen voor een staat hebben afgewezen.

Ondertussen klinkt de Spaanse premier Pedro Sánchez, die wenst dat zijn land kernwapens had om tegen Israël te gebruiken, volkomen gestoord. Toch kent Spanje een van Europa's langste en afschuwelijkste tradities van antisemitisme. Van de Inquisitie tot Franco werden Joden verdreven, het zwijgen opgelegd en uitgewist. Het bestaan ​​van Israël vandaag de dag wekt een latente nationale pathologie weer op: een staat die Joods, soeverein en onwrikbaar is – precies wat Spanje probeerde uit te wissen. Natuurlijk is er naast staatsgebaseerd antisemitisme ook lawfare op het wereldtoneel: het Internationaal Gerechtshof (ICJ), het Internationaal Strafhof (ICC) en eindeloze "onderzoekscommissies". Den Haag is een theater voor vervolging geworden. Valse beschuldigingen van genocide worden naar Israël geslingerd, terwijl Hamas openlijk zijn intentie uitspreekt om Joden van de rivier tot de zee uit te roeien.

Daar houdt het niet op. De Hind Rajab Foundation speurt nu de Israëlische sociale media af en spoort IDF-soldaten in het buitenland op in een poging hun levens te ontmaskeren, te intimideren en te verwoesten. Online hordes speuren LinkedIn en Instagram af naar jonge Israëliërs met een tussenjaar, studenten in Europa of zakenmensen in Amerika. Het doel: van Israëlisch-zijn een wereldwijde last maken.

Dit alles is geen solidariteit met Gaza. Het is de Jodenvervolging.

Het gevaarlijkste front in deze oorlog bevindt zich niet in Gaza, maar in Washington D.C. Uit een Gallup-peiling van eerder dit jaar bleek dat de steun voor Israël onder de Democraten is gedaald tot slechts 7%. Dat is een politieke aardbeving.

Als de steun van beide partijen voor Israël in de Verenigde Staten afneemt, verandert Israëls strategische omgeving van de ene op de andere dag. Zijn vijanden weten dit, en Hamas, Qatar, Iran en Rusland richten zich net zozeer op de Amerikaanse opinie als op Israëlische soldaten. Elke virale puinhoop, elke tranentrekkende TikTok over "uithongerende kinderen", elke gemanipuleerde VN-statistiek is minder gericht op Tel Aviv dan op universiteitscampussen en Democratische Partij-caucuses.

Het moet gezegd worden: Israël heeft juridisch gezien weinig verkeerd gedaan in Gaza. Die uitspraak zal de gebruikelijke kandidaten doen schuimbekken, maar het is de waarheid. De IDF heeft ongekende maatregelen genomen om burgers te beschermen: waarschuwingsfolders, telefoontjes, sms'jes, humanitaire corridors en gevechtspauzes. Er is geen precedent in de moderne oorlogsvoering voor dit niveau van inspanning, vooral niet in een gevechtsomgeving zoals Gaza, waar burgers niet kunnen vluchten en Hamas ernaar streeft het aantal doden te maximaliseren. Niet in Irak, niet in Afghanistan, niet in Syrië, niet in Oekraïne, en toch wordt Israël beschuldigd van genocide.

Het verhaal van de hongersnood is het meest groteske voorbeeld. VN-functionarissen beweren dat er een hongersnood heerst in Gaza, maar de voedselhulp blijft dagelijks binnenstromen. Er is substantieel bewijs dat de markten nog steeds functioneren. Hamas en anderen hebben herhaaldelijk hulp gestolen, gehamsterd en doorverkocht. De beschuldiging van "opzettelijke hongersnood" is een leugen, geen empirische beoordeling.

Wanneer Israëlische soldaten misdaden hebben gepleegd, zijn die sporadisch in plaats van systematisch. Elk leger heeft slechte actoren. Het verschil is dat Israël zijn eigen misdaden onderzoekt en vervolgt. Hamas daarentegen bouwt tunnels onder ziekenhuizen, vuurt raketten af ​​vanaf scholen en filmt zijn eigen oorlogsmisdaden voor propagandadoeleinden.

De dubbele maatstaf is verbijsterend.

Hamas begrijpt het Westen beter dan het Westen zichzelf begrijpt. Hun strategie is niet primair militair. Ze weten dat ze de IDF niet frontaal kunnen verslaan. Hun aanpak is psychologisch en wordt gedreven door storytelling: het Palestijnse lijden uitbuiten als wapen, de media overspoelen met beelden en de realiteit verdraaien totdat Israël wordt afgeschilderd als de agressor en Hamas als het slachtoffer.

De methode is bruut effectief. Eén kinderlichaam op camera weegt zwaarder dan honderd Hamas-strijders buiten beeld. Elke explosie wordt inhoud. Elke begrafenis is theater. Hamas heeft de dood tot pr gemaakt, en de wereld slikt het in zijn geheel.

Wat we zien is geen "kritiek op Israël". Het is een nieuw, geglobaliseerd antisemitisme.

Wanneer Israëlische atleten worden gemeden, wanneer Joodse studenten op de campus worden lastiggevallen, wanneer Londense synagogen met uitwerpselen worden besmeurd, wanneer koosjere restaurants worden vernield in Parijs, Berlijn en New York – dan gaat het niet om Gaza. Het gaat om Joden. BDS ging hier altijd al over. De oprichters gaven openlijk toe dat hun doel niet twee staten was, maar de volledige uitroeiing van Israël. Nu hebben ze, door middel van lawfare, mediamanipulatie en een overvloed aan sociale media, antisemitisme genormaliseerd als progressieve chic.

Daarom is de term 'genocide' zo gevaarlijk. Het is niet alleen onjuist; het is aanzetten tot actie. Het zet bevolkingen ertoe aan Israël (en bij uitbreiding Joden overal ter wereld) te zien als daders van de grootste denkbare misdaad. Dat verhaal delegitimeert Israël niet alleen; het brengt Joodse gemeenschappen wereldwijd in gevaar.

Het enige dat in dit conflict aan genocide ten prooi valt, is de waarheid zelf.

Het feit dat Israël deze oorlog niet is begonnen. Hamas deed dat, met de meest brute Jodenslachting sinds de Holocaust. Het feit dat Israël er alles aan heeft gedaan om burgerslachtoffers te voorkomen in een conflict dat Hamas doelbewust in de burgerbevolking inbedt. Het feit dat het internationale systeem, van Den Haag tot de VN, is ingezet als wapen om één staat te vervolgen, en wel één staat alleen, omdat die Joods is.

Israël is niet perfect. Geen enkele staat in oorlog is dat. Doen alsof het schuldig is aan genocide terwijl Hamas openlijk zijn genocidale intenties verkondigt, is echter de werkelijkheid zelf omdraaien. Deze omkering is de ziekte van onze tijd. Het is het Israël

Derangement Syndroom, en het verspreidt zich snel.

Sommigen zouden kunnen zeggen: wat maakt het uit als Europeanen klagen over het Eurovisie Songfestival? Wat maakt het uit als studentenradicalen roepen over genocide? Israël blijft sterk, bewapend en veerkrachtig.

Mijn antwoord is dat de geschiedenis ons leert dat we dergelijke verstoringen serieus moeten nemen. Demonisering gaat altijd vóór geweld. Kijk naar de VS, waar politiek geweld steeds normaler wordt. Leugens leiden altijd tot vervolging, en wanneer Israël de steun van beide partijen in de Verenigde Staten verliest, wanneer antisemitisme mainstream wordt in wereldwijde instellingen, wanneer het Joodse leven opnieuw kwetsbaar wordt in Europa en Amerika, zullen de gevolgen niet gering zijn.

Dit gaat niet over Gaza. Het gaat om de toekomst van het Joodse volk.

We maken de grootste propagandaaanval in de moderne geschiedenis mee. Het bloedbad van Hamas op 7 oktober was niet alleen bedoeld om Israëliërs te doden, maar ook om een ​​narratieve oorlog te ontketenen die Israël zou isoleren, zijn bondgenootschappen zou breken en wereldwijd antisemitisme zou aanwakkeren. Het is veel verder gegaan dan Hamas' stoutste dromen.

Het gevaar reikt verder dan Israël. Het bedreigt de integriteit van de waarheid. Als leugens als wapen kunnen worden ingezet om de meest gerichte, onderzochte en ingetogen militaire campagne in de moderne oorlogsvoering als "genocide" te bestempelen, dan betekenen woorden niets, feiten niets en wordt de wet zelf een pogrom.

Dat is de wereld die Hamas wil. Dat is de wereld die antisemitisme eist. Tenzij de ziekte van het Israël Derangement Syndrome frontaal wordt aangepakt, is dat de wereld waarin we allemaal gedwongen zullen zijn te leven.