Foto Simon Soesan
De nacht van vrijdag op zaterdag, vandaag, was onrustig hier in Haifa: drie raketten werden uit Libanon op ons afgeschoten, maar ons interceptie-systeem heeft ze afgeweerd. Onze tas met nood spullen blijft klaar staan bij de huisdeur.
Daar de Hamasterroristen ook per gemotoriseerde parachutes Israel binnenvielen, verwachten we hetzelfde uit Libanon. Sommigen onder ons met een oorlog achtergrond in het leger krijgen wapens uitgedeeld, voor het geval dat we om ons eigen huis of straat moeten vechten. Er is geen paniek, wel zijn we gespannen.
De hele dag door krijg ik updates van vrienden en kennissen die hun dierbaren zijn verloren. Gister waren de kinderen en kleinkinderen even over om samen wat te eten. Ik kon me niet alle namen herinneren van de gevallenen die ik ken. Liet de oudere kinderen mijn wapen maar zien, dat door het leger gestuurd was.
Een buurjongen is gesneuveld. Toen zijn ouders naar de begrafenis vertrokken, stonden we allemaal, de hele buurt en nog vele anderen, met de vlag langs de straten waar ze doorheen gingen. Kleinzoon wilde mee, maar hij was beter af thuis bij zijn Lego, vond ik.
Op X, het voormalige Twitter, krijg ik veel mededelingen die steun verlenen. Helaas ook vele gore opmerkingen, waar behalve twijfel over de waarheid van wat er verleden week gebeurd is, ook verwensingen die met mijn moeder zaliger te maken hebben en natuurlijk ook een vaste regen van antisemitische verwijtingen. Ik reageer er niet meer op.
Sprak vanochtend met vrienden die hun dochter verloren op het vredesfestival nabij kibboets Re'em verleden week. Ze werden gister geroepen omdat de identificatie gelukt was. Ze kregen twee ringen van hun dochter maar mochten haar niet zien: ze zat in meer dan 15 stukken in een plastic zak, alleen een DNA test voltooide het proces. De moeder kan niet spreken en kreeg morfine om te stoppen met trillen. Een andere dochter slaapt alleen maar en ligt in het donker. De vader, een oude vriend vroeg me hoe je tranen kunt beschrijven. Hij had geen tranen, had nog niet gehuild en wilde zijn gevoelens op papier zetten, in de hoop dat het helpen zal. Ik had geen antwoord voor hem.
Tranen had ik wel.
De straten zijn leeg en stil. Gister na de begrafenis even gaan tanken. Ik was de enige op dat moment en de vijfde die dag. Het was 4 uur ’s middags.
Israël is niet verslagen. We zijn verrast. Maar ook zijn we nu helemaal wakker. We haten oorlog, maar het schijnt een cultuur te zijn in onze regio. Mensen schrijven dat Hamas en ISIS is vanwege het verminken van lijken. En wat deed ome Salman uit Saoedi-Arabië dan met een journalist die hem niet aanstond? Liet hem ook in stukkies snijden en daarna weggooien in vuilniszakken. Laten we ons niets wijsmaken: dit soort geweld komt veel voor in onze regio. Tot nu toe sloegen wij ons op de borst dat wij zo niet zijn: wij waarderen het leven. Maar nu zijn de handschoenen weggegooid. We hebben geen medelijden met wie dan ook die deel uitmaakt van deze club psychopaten en ook niet met wie zich identificeert met deze bloeddorstige barbaren.
Zoonlief is in het leger. Korte telefoongesprekken, ik krijg geen woord uit hem. 34 jaar is hij en ziet dingen die je je eigen kind, hoe oud dan ook, wilt besparen.
“Pa, ik begin nu te begrijpen wat jij hebt moeten meemaken.”, was alles wat hij over zijn ervaringen te zeggen had.
En ik begrijp wat hij nu moet meemaken en kan er niets aan doen.
