Ik beschuldig: de ineenstorting van de morele integriteit in Nederland, schrijft Amanda Kluveld

29 maart 2025, Amsterdam, Noord-Holland, Nederland: Een pro-Palestijnse demonstrant verbrandt een handgemaakte Israëlische vlag. Foto ZUMA Press Wire

Toen ik op 13 mei 2025 aankwam om les te geven aan de universiteit, werd ik geconfronteerd met demonstranten die agressief leuzen scandeerden als: "Zeg het luid en duidelijk, we willen hier geen zionisten",  en nog dreigender:  "Met ons bloed, met onze ziel, zullen we je verlossen, Gaza."

Terwijl ik probeerde deze expliciete vijandigheid vast te leggen door het met mijn telefoon te filmen, grepen senior universiteitsbestuurders en veiligheidsfunctionarissen in – niet om me te beschermen, maar om me publiekelijk onder druk te zetten om mijn opnames te verwijderen. Ze beweerden ten onrechte dat ik geen wettelijk recht had om deze openlijke intimidatie jegens Joden en zionisten vast te leggen. Toen ik weigerde, eisten ze dat ik fysiek zou vertrekken – niet voor mijn eigen veiligheid, maar expliciet omdat demonstranten weigerden langs me te komen en mijn aanwezigheid zelfs niet wilden tolereren. Opnieuw weigerde ik, omdat ik antisemitische uitsluiting niet wilde legitimeren. Ik ben een mens, dit is mijn werkplek, ik heb bestaansrecht.

Terwijl ik volledig geïsoleerd en publiekelijk vernederd stond, werd ik openlijk aangevallen door collega's die de kant van de demonstranten kozen. Een collega verklaarde luidkeels en expliciet voor de demonstranten: "Dit zijn autonome studenten die demonstreren voor een zeer belangrijke zaak, en jullie zijn hier alleen maar om problemen te veroorzaken – walgelijk." Een andere collega bleef maar aandringen: "Ze willen dat je stopt!" Toen ik kalm antwoordde dat ik het begreep, maar niet zou gehoorzamen, hield de collega vol: "Als je niet stopt, gaan ze niet weg." Hierop antwoordde ik: "Ik onderhandel niet met terroristen."

Studenten schreeuwden beschuldigingen naar me en suggereerden openlijk dat ik betaald werd om hen te filmen. Een hoge veiligheidsfunctionaris, met een studente die triomfantelijk knikte naast zich, stelde expliciet: "Het is oké om dit over zionisten te zeggen, want zionisme is een overtuiging." Zo bevestigden mijn collega's de antisemitische vijandigheid en beschuldigden ze me ervan "te weigeren mee te werken aan de-escalatie", waardoor ze de verantwoordelijkheid op perverse wijze op mij – het slachtoffer – afwentelden.

Toen ik aankondigde dat ik deze intimidatie formeel wilde melden, liet de campusbeveiliging – op wie ik vanwege de aanhoudende dreigingen vertrouw voor bescherming – me weten dat ik in dat geval helemaal alleen zou staan ​​tegenover de gevestigde orde. Met een misselijkmakend gevoel van angst in mijn maag en een bloedsuikerspiegel die tot extreme hoogten steeg – ik ben diabetespatiënt – slaagde ik erin om zachtjes, zonder enige moed, te zeggen: "Zo zij het."

Ik stond er alleen, symbool voor de isolatie die Joodse studenten en docenten in het hele land opgelegd kregen. Vandaag heb ik een escorte nodig om veilig mijn klaslokaal te bereiken.

Hoe is het zover gekomen? Het begon subtiel, met stilte en aarzeling tegenover de toenemende vijandigheid jegens Joden. Het institutionele onvermogen om antisemitische retoriek, vermomd als politieke kritiek, aan te pakken, gaf deze de kans om ongecontroleerd te floreren. Academische collega's, gedreven door angst, ideologie of gemak, kozen medeplichtigheid boven moed. Gemeentelijke en nationale autoriteiten demoniseerden Israël selectief en legitimeerden het antisemitische discours. Uiteindelijk kreeg het vaste vorm via de media, culturele instellingen en zelfs Holocaust- en genocide-onderzoekers die hun morele verantwoordelijkheid afwezen en legitimiteit verleenden aan verdraaide beschuldigingen tegen Joden en Israël – met verwoestende gevolgen.

Onlangs waren we opnieuw getuige van de gevolgen van antisemitische ophitsing. Twee jonge medewerkers van de Israëlische ambassade – een stel dat binnenkort zou verloven – werden bruut vermoord voor het Joods Museum in Washington. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu reageerde: "We zijn getuige van de hoge prijs die we betalen voor antisemitisme en ophitsing tegen Israël. Haat tegen Israël kost levens, en we zullen er tot het bittere einde tegen vechten." Deze giftige ophitsing tiert inderdaad welig, niet alleen in het buitenland, maar ook hier in Nederland, actief aangewakkerd door respectabele Nederlandse instellingen.

In 1898 publiceerde Émile Zola zijn historische open brief J'accuse!, waarin hij het institutionele antisemitisme aan de kaak stelde tegen Alfred Dreyfus, een Joodse officier die ten onrechte van verraad werd beschuldigd. Vandaag, geïnspireerd door Zola's morele helderheid, beschuldig ik Nederland expliciet van een soortgelijke diepgaande ethische ineenstorting.

Ik beschuldig Nederlandse universiteiten er expliciet van een vijandige omgeving te creëren voor zionistische studenten, professoren en sprekers. Joodse studenten melden steeds vaker isolatie, angst en zelfcensuur met betrekking tot hun identiteit of steun aan Israël. Bovendien beschuldig ik deze instellingen van dubbele standaarden en lafheid omdat ze onderzoek doen naar en de banden met Israëlische partners verbreken.

Ik beschuldig de Universiteit Maastricht er expliciet van antisemitische verstoringen te tolereren. De lezing van wetenschapper Rawan Osman op 12 maart 2025 werd verstoord door demonstranten die openlijk antisemitische leuzen scandeerden, maar de universiteit legde geen noemenswaardige sancties op. Vervolgens werd een lezing van de Joodse activist Shabbos Kestenbaum afgelast vanwege vermeende veiligheidsoverwegingen, wat in feite intimidatie beloonde. Tegelijkertijd onderhoudt Maastricht actieve banden met Iraanse universiteiten die expliciet verbonden zijn met een regime dat berucht is om zijn vijandigheid jegens Israël – een diepgaande institutionele hypocrisie. Ik beschuldig de Universiteit Maastricht ervan expliciete oproepen tot "dood alle zionisten" te tolereren.

Ik beschuldig de Erasmus Universiteit Rotterdam expliciet van ernstige ethische medeplichtigheid vanwege het ontvangen van Francesca Albanese, een controversiële VN-rapporteur die door UN Watch wordt beschuldigd van het ontvangen van niet bekendgemaakte financiering van pro-Hamas-lobbygroepen.

Ik beschuldig Nederlandse gemeenten, die historisch gezien niet betrokken zijn bij buitenlandse zaken, expliciet van ongekende selectieve vijandigheid jegens Israël. Ze veroordelen openlijk Israëlische acties, maar zwijgen over de wreedheden begaan door onderdrukkende regimes. Gemeenten in het hele land tolereren wijdverbreid antisemitisch vandalisme en onderschrijven impliciet antisemitisme en moreel verval.

Ik beschuldig Femke Halsema, burgemeester van Amsterdam, expliciet van diepe morele hypocrisie. Burgemeester Halsema beschuldigde Israël van "genocide", maar liet de term "pogrom" bewust achterwege bij de beschrijving van gewelddadige antisemitische aanslagen in Amsterdam. Haar bestuur heeft met name nagelaten effectief in te grijpen tijdens gewelddadige verstoringen bij de opening van het Holocaust Museum in Amsterdam.

Ik beschuldig de Nederlandse minister van Onderwijs Eppo Bruins expliciet van ernstige morele nalatigheid, omdat hij consequent zijn verantwoordelijkheid ontloopt door zich te verschuilen achter de autonomie van de universiteit, terwijl Joodse studenten melding maken van intimidatie en angst. Expliciete oproepen tot geweld tegen zionisten blijven onbeantwoord, waardoor antisemitisme ongecontroleerd kan gedijen.

Ik beschuldig de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken Caspar Veldkamp expliciet van diplomatieke hypocrisie. Ik dring aan op EU-toezicht op de legitimiteit van Israël, terwijl ik Francesca Albanese informeel ontving, ondanks duidelijk bewijs van haar pro-terroristische banden.

Ik beschuldig Nederlandse Holocaust- en genocide-onderzoekers en hun instituten expliciet van ethische verzaking. Door ongefundeerde beschuldigingen van genocide tegen Israël te onderschrijven, bagatelliseren ze authentieke historische wreedheden en misbruiken ze hun morele mandaat.

Vandaag staan ​​we op een cruciaal moreel kruispunt – niet alleen in Nederland, maar wereldwijd – terwijl antisemitisme en vijandigheid jegens Joodse gemeenschappen alarmerend toenemen. Ik doe een dringend beroep op elke lezer: schrijf je eigen J'accuse . Spreek je openlijk uit tegen institutionele stilte en medeplichtigheid – zelfs als je er alleen voor moet staan. Weiger antisemitisme dat zich voordoet als politieke kritiek, academische vrijheid of culturele expressie. Eis verantwoording, morele helderheid en historische integriteit van alle instellingen en leiders.

En wat betreft degenen die ik beschuldig: ik wacht openlijk en publiekelijk, klaar om ter verantwoording te worden geroepen voor mijn woorden – maar eis ook verantwoording van degenen wier stilzwijgen en medeplichtigheid ons hier hebben gebracht.

Ik wacht. Alleen.