Israëliërs gaan er op vooruit als het staakt-het-vuren tussen Israël en Iran van kracht blijft, schrijft Seth Frantzman in The Jerusalem Post

Gebouw in Beersheva geraakt door Iraanse raket. Foto IDF

Het staakt-het-vuren tussen Israël en Iran werd rond één uur 's nachts (Israëlische tijd) aangekondigd door de Amerikaanse president Donald Trump, schrijft journalist Seth J. Frantzman.

Volgens Trump zou het staakt-het-vuren om zeven uur 's ochtends ingaan , met een volgende fase rond 13.00 uur en binnen vierentwintig uur afgerond zijn. Dat betekent dat 24 juni een dag van onzekerheid zou worden.

Er werd altijd verwacht dat Israël en Iran klappen zouden uitdelen voordat het staakt-het-vuren van kracht werd. Dit betekent echter dat dit het gevaarlijkste moment is.

Veel mensen steunden waarschijnlijk de wapenstilstand in Israël. Dat geldt des te meer in het buitenland. Mensen willen vrede. Ze willen een wapenstilstand. Ze zijn de oorlog beu.

De oorlog die op 7 oktober 2023 begon met de Hamas-aanval op Israël, duurt inmiddels al meer dan 620 dagen. De twaalf dagen durende oorlog met Iran heeft ertoe geleid dat de meeste media zich niet meer richten op de gijzelaars in Gaza. Desondanks bevinden er zich nog steeds vijftig gijzelaars in Gaza.

De oorlog met Iran heeft bijzondere uitdagingen met zich meegebracht. De ballistische raketaanvallen zijn dodelijk en omvangrijk. Ze treffen het grootste deel van het land.

Het land had in het verleden enige ervaring met dit soort spervuur ​​van de Houthi's. Hoewel de Houthi's één raket tegelijk afvuurden, troffen de sirenes meestal een groot deel van Israël.

Dit kwam door de bezorgdheid over granaatscherven die bij onderscheppingen zouden vallen. Slechts één Houthi-raket leek de Israëlische verdediging te doorbreken en echt ernstige schade aan te richten. Dit was de raket die op 4 mei insloeg bij de internationale luchthaven Ben-Gurion.

De oorlog met Iran was anders.

Ik herinner me nog hoe de oorlog tegen Iran op 13 juni begon, schrijft Seth. Het begon met sirenes. Zo werden miljoenen mensen in Israël wakker. Het was rond drie uur 's nachts. Het was verwarrend, want meestal kun je, als er sirenes zijn, via een app of via een kanaal op de Telegraph ook zien waar de sirenes afgaan.

Deze keer was er echter geen verklaring voor de sirenes. Ik stond op en ging naar buiten om vanaf mijn balkon te kijken wat er aan de hand was. Dit deed me denken aan het feit dat ik op 7 oktober 2023 om 8 uur 's ochtends door sirenes werd gewekt, schrijft Seth, en ook naar buiten ging om te kijken wat er aan de hand was. Destijds waren er onderscheppingen boven Jeruzalem, dus het was duidelijk dat er raketten waren afgevuurd. Op 13 juni 2025 waren er geen onderscheppingen. Het was donker buiten.

Binnen een minuut gaf het Israëlische Home Front Command ook een "extreem alarm" af dat via telefoons te horen was. Dit was, samen met een verklaring van de minister van Defensie, de eerste aanwijzing dat er een oorlog met Iran gaande was. De beslissing om heel Israël te waarschuwen werd genomen omdat Israël in de eerste uren van 13 juni aanvallen op Iran had uitgevoerd.

Iran wachtte even met reageren. Later op de dag, op 13 juni, kwam de reactie met een groot spervuur ​​van raketten dat de hele nacht aanhield. Dit was het grootste spervuur ​​dat Iran tijdens de oorlog heeft kunnen afvuren. Ik zag deze schepen ook vanaf mijn balkon. De onderscheppingsraketten vlogen door de lucht. De inslagen van de raketten waren in de verte te zien, met lichtflitsen en knallen.

Het werd al snel duidelijk dat sommige Iraanse raketten de Israëlische luchtafweer penetreerden. Van de ongeveer 500 raketten die in twaalf dagen werden afgevuurd, kwamen er meer dan 50 door. Dat is ongeveer tien procent. Ik bezocht de inslagplaatsen in Bat Yam, Rishon LeZion, Tel Aviv en Ramat Gan. De verwoesting was enorm. In Bat Yam werden wel 60 gebouwen getroffen. Een heel blok mensen moest worden geëvacueerd. Na twaalf dagen oorlog kwamen we op zo'n tienduizend mensen.

Toen ik op 15 juni in Bat Yam was, op de plek van de verwoesting, waren er sirenes, waardoor alle verzamelde mensen zich haastten om dekking te zoeken. Ook de honderden leden van de Search and Rescue Brigade van de IDF moesten dekking zoeken.

Mensen die tijdens de oorlog hun huis verlieten, maakten zich zorgen over het feit dat ze tijdens een luchtaanval op de weg of snelweg terecht zouden kunnen komen.

Als je in de buurt van een stedelijk gebied woont, is het gemakkelijk om in een trappenhuis van een appartement dekking te zoeken en te vragen waar de schuilplaats is. Maar als je in een open gebied bent, zijn er minder mogelijkheden. Dit is vooral zorgwekkend voor mensen die mogelijk met hun gezin in de auto zitten. De meeste kinderen bleven deze weken thuis, omdat de scholen gesloten waren. Op 20 juni nam ik een van mijn kinderen mee naar het strand bij Rishon LeZion. De autoriteiten hadden een deel van het strand net ten zuiden van een gebied genaamd Tayo Beach geopend.

Het geopende gedeelte was afgezet met rood-wit plastic lint. Als je buiten de strook zou gaan, zou je zogenaamd niet op tijd een schuilplaats kunnen bereiken. Het was niet helemaal duidelijk waar de honderden mensen op het "veilige" deel van het strand terecht zouden komen als er een sirene was. Gelukkig was er geen sirene en hoefde niemand erachter te komen.

Op de terugweg van het strand waren er echter wel meldingen. De meldingen komen altijd ongeveer tien minuten vóór de sirene. Dit betekent dat mensen wat tijd hebben om de schuilplaats te bereiken. Maar op de snelweg is dat niet zo eenvoudig.

Ik zat op route 1, schrijft Seth, die van Tel Aviv naar Jeruzalem loopt. Ik wist dat er een tankstation was bij een afslag naar Beit Shemesh, dus nam ik de afslag en reed naar het tankstation. Ik was niet de enige die dit idee had, en al snel kwamen tientallen mensen, auto's stapelden zich op, naar de schuilkelder bij het station. Anderen parkeerden onder een viaduct om te schuilen.

We zagen de raketstrepen in de lucht terwijl de waarschuwingen op onze telefoons afgingen. Om de een of andere reden was er geen sirene in de buurt van het tankstation, dus moesten we allemaal op onze telefoons vertrouwen om te weten of er sirenes in onze omgeving waren.

De mensen op het station kwamen van heinde en verre; er waren Jiddisch sprekende Haredim, een Amerikaans gezin uit Modi'in dat op bezoek was in Israël en nu hier gestrand was, Arabieren, een hoge officier van het Israëlische leger en een paar mensen die naar Beit Shemesh wilden rijden maar nu samen met ons op het station vastzaten.

De dagen slepen zich sindsdien voort en de hoop op een blijvende wapenstilstand is voelbaar. De commentatoren zeggen misschien dat de oorlog nog niet voorbij is en dat er nog niet genoeg doelen zijn bereikt. Of ze pochen misschien over het grote succes van deze oorlog. Veel commentatoren hebben 620 dagen lang verteld dat de oorlog een verbazingwekkend succes is geweest, met elke dag een nieuwe overwinning.

Maar 620 dagen voelen niet als een overwinning. Naarmate er meer gewonden en doden vallen door de oorlogen op meerdere fronten, is een staakt-het-vuren een welkome kans om te proberen een uitweg te vinden. Scholen sluiten en de luchthaven constant sluiten, waardoor Israël een belegerd land wordt, is geen oplossing voor de lange termijn. Dit werd duidelijk tijdens het conflict met Iran.