Israëlische auteur David Grossman levert tijdens een interview een scherpe kritiek op Netanyahu en zijn extreemrechtse coalitie, waarbij hij waarschuwt voor toenemend geweld

David Grossman. Screenshot

In een livestream-interview in Manhattan's 92nd Street Y ter gelegenheid van de Engelstalige lancering van zijn nieuwe essaybundel "The Mind of a Thinking Heart: Essays on Israel and Palestine", uitte de Israëlische auteur David Grossman uitzonderlijk scherpe kritiek op premier Benjamin Netanyahu, zijn kabinet en de Israëlische rechterzijde, aldus Ynet.

In een gesprek met de Amerikaanse schrijver Joshua Cohen, winnaar van de Pulitzerprijs en schrijver van "The Netanyahus", waarschuwde Grossman voor ernstige gevolgen als Netanyahu schuldig wordt bevonden in zijn lopende corruptiezaak.

"Ik ben erg bang voor wat er hier zal gebeuren als Netanyahu wordt veroordeeld", zei Grossman. "Geweld is al zo diep in de Israëlische psyche gegrift – zowel nationaal als persoonlijk – dat het ergste nog kan gebeuren. We zouden ook de expertise van meneer Netanyahu kunnen zien in het aanwakkeren van situaties, het creëren van staten van haat en wreedheid. Hij gedijt daar goed bij – hij opereert briljant in dergelijke omstandigheden."

Grossman veroordeelde ook de extreemrechtse coalitiepartners van Netanyahu, Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich :

Ik beschouw de normalisering van figuren als Ben-Gvir en Smotrich – zowel hun persoonlijkheden als hun ideologieën – als Netanyahu's grootste zonde. Het is echt een misdaad. Zulke mensen zoveel invloed geven op onze toekomst is crimineel. Het zijn fascisten, vol haat, en wat ze doen is steeds weer boodschappen van haat en fascisme verspreiden.

Hij beschuldigde het Israëlische recht ervan zich los te maken van de realiteit:

"Om rechts te zijn in Israël, moet je je loskoppelen van een groot deel van de realiteit. En als je de realiteit blijft ontkennen, moet je een deel van je intellectuele en emotionele vermogens opgeven."

Grossman richtte zich op de kolonisten en zei:

Om te kunnen doen wat ze doen – miljoenen mensen controleren die hen niet willen en geen hoop hebben op een ander leven – moeten ze delen van hun intellect en emoties onderdrukken. Om niet te weten wat je doet, om te voorkomen dat je het oordeel ziet dat je hier velt over ons bestaan, moet je de fijnere, gevoeligere delen van je bewustzijn afstompen. Om te kunnen blijven doen wat ze doen, moeten kolonisten zichzelf verharden, botte instrumenten worden – minder open, minder gevoelig.

Grossman schetste voor het Amerikaanse publiek een somber beeld van het Israël na 7 oktober:

De sfeer is er een van wanhoop, hopeloosheid en een gevoel van verraad door een leiderschap dat ons de beste luchtmacht en het beste leger ter wereld beloofde. Plotseling waren we in stukken gebroken.

"Maar het zal nog wel een paar decennia duren, en ik denk dat het nog wel even duurt voordat we begrijpen wat ons op die 7e oktober werkelijk is aangedaan, en het gevoel dat we de realiteit benaderen met een taal die consistent is, voornamelijk met clichés. We hebben geen woorden, we hebben geen onzin, we hebben clichés. En het gebruik van clichés alleen al is een belediging voor mensen die trots zijn op hun gevoeligheid voor die taal."

Hij vergeleek Israël met de Bijbelse Simson, die door zijn eigen macht ten onder ging:

“Simson is als een groot raadsel voor zichzelf… Hij begrijpt [zijn macht] niet. Hij is bijna gedoemd om extra kracht te gebruiken om overdrevener en veel meer te reageren dan nodig is wanneer er ook maar de geringste dreiging voor hem is… Wij – de Israëliërs – lijden er al te veel jaren onder. Je kunt niet zo sterk zijn zonder krachtfouten te maken, zonder je te laten verleiden door je capaciteiten en je potentieel.”

Ondanks de macht van Israël, zei Grossman, zal militaire macht alleen niet voldoende zijn:

"We zijn gedoemd te leven met het zwaard en te sterven met het zwaard," maar we kunnen niet alleen winnen. "We moeten vrede hebben met zoveel mogelijk Arabische landen... We hebben de Palestijnen net zo hard nodig als zij ons."

'Ik zie geen betere oplossing'

Grossman , een al lang voorstander van de tweestatenoplossing , uitte zijn twijfels dat deze nog haalbaar was: "Ik zie geen betere oplossing... Er is te veel vijandschap, te veel fanatisme, te veel religie in het conflict om te geloven dat we onze fundamentele primaire verlangens en emoties ten opzichte van de ander kunnen overwinnen... Geef me een ander idee, een beter idee, en ik omarm het misschien wel."

En dat brengt me tot de conclusie dat het belangrijkste onderdeel van onze vredessituatie, onze situatie in de toekomst hier, is om vrede te sluiten met zoveel mogelijk [Arabische] landen. We hebben hen nodig, net zoals zij ons nodig hebben. We hebben de verdragen, de bondgenoten en de banden nodig die we met zoveel mogelijk Arabische landen kunnen creëren. En daarvoor moeten we ook heel gevoelig en wijs zijn, zelfs in onze houding tegenover de Palestijnen. We hebben hen nodig. We doen hen geen plezier door erop te staan ​​dat ze een eigen staat krijgen. We hebben hen precies zo nodig als zij ons nodig hebben.

David Grossman. Screenshot

Grossman ging ook in op de groeiende trend van Israëlische schrijvers en intellectuelen die Israël verlaten: Het is pijnlijk om al deze briljante jonge mensen Israël te zien verlaten. Het is ook gevaarlijk, omdat ze zoveel hadden kunnen bijdragen aan de toekomst van het land, aan de vormgeving van het karakter ervan – en nu zijn ze weg. Misschien hebben zij gelijk en ik ongelijk. Maar voorlopig ga ik niet weg. Ik weet het niet – misschien dwingt de realiteit me er ooit toe, maar ik hoop het niet.

Ik kies ervoor om te blijven, tenminste voorlopig, omdat alles wat hier gebeurt – van het ergste tot het mooiste – relevant is voor mijn leven. Ik wil een relevant leven leiden, op een plek waar bijna alles vereist dat ik betrokken ben, aanwezig ben, leef. Ik wil wonen waar de taal relevant voor me is, de associaties relevant zijn, het karakter van de mensen en hun daden relevant zijn. Ik begrijp waarom mensen hier doen wat ze doen, ten goede en ten kwade.

Reflecterend op religie en God — vooral in de context van de dood van zijn zoon Uri tijdens de Tweede Libanonoorlog in 2006 — zei Grossman:

Het was makkelijker voor mensen die in God geloofden. Ze hadden een soort 'uitleg', tussen aanhalingstekens. Ik wil geen troost van boven. Ik wil volkomen weerloos staan ​​tegenover deze realiteit. Ik wil er naakt voor staan. Ik ben te scherpzinnig om in God te geloven.

Hij beschreef zichzelf als "een atheïst, maar wel heel erg Joods. Als peilingen vragen of ik me meer Israëlisch of Joods voel, zeg ik: 'Ik wil niet kiezen.' Voor mij betekent Joods zijn dat je kunt leven zonder de hulp van een hogere macht die ons leidt of beschermt... Ik moet zonder God leven – dat is belangrijk voor mij.

Ik wil niet dat iemand tussen mij en de realiteit bemiddelt. Er is niets. Alleen maar een dorre woestijn van leegte, en we moeten die zelf vullen – met onze waarden, onze vaardigheden, onze passies, onze humor – alles. Het is aan ons om te creëren.

Hij eindigde met een peinzende noot: "En de toekomst, zoals het lied zegt, is niet aan ons om te zien."