Foto Wikipedia
“Het probleem van antisemitisch geweld is enorm.” Hoofdredacteur Philipp Peyman Engel van het bekende Duitse weekblad Jüdische Allgemeine neemt geen blad voor de mond. In de Zwitserse krant NZZ geeft hij tekst en uitleg.
Met een papieren oplage van 10.000 exemplaren behoort de Jüdische Allgemeine weliswaar tot de kleine kranten op de Duitse markt, maar als belangrijkste Joodse stem in Duitsland trekt zij beslist veel aandacht. En terecht, zo val ik als vaste abonnee deze waarderende constatering van NZZ-redacteur Lucien Scherrer bij.
Die politieke en publieke aandacht voor de Jüdische Allgemeine is sinds het gruwelijke pogrom van Hamas (7 oktober 2023) sterk gestegen. Het abonneebestand steeg met twintig procent. Navrant genoeg nam het aantal bedreigingen van de krant eveneens toe. Veelzeggend is dat de Joodse gemeente in München de Jüdische Allgemeine in een neutrale omslag aan haar leden verzendt. Sinds die vreselijke 7e oktober heerst op zijn redactie “de noodtoestand”, informeert Philipp Peyman Engel.
Na 7 oktober is het geweld tegen Joden ook in Duitsland toegenomen. Maar dit maatschappelijk kwaad hield de hoofdredacteur al lange tijd bezig. Zo schreef hij nog in augustus vorig jaar op X (voorheen Twitter): “Als Joodse krant zouden wij wel een rubriek kunnen beginnen onder het motto ‘Aangevallen Joden’.”
Dat het inderdaad zo dramatisch gesteld is met de publieke veiligheid van Joden op Duits grondgebied, schetst Philipp Peyman Engel op indringende wijze: “Het probleem van het antisemitische geweld is enorm. Al voor de 7e oktober was het realiteit in steden als Berlijn, Duisburg of Bochum dat mensen, herkenbaar als Jood, gevaar liepen op straat uitgescholden, bespuugd of aangevallen te worden. Men moet het dus duidelijk zeggen: Er zijn voor Joden No-Go-Areas in Duitsland. Talrijke wijken in veel steden zijn voor Joden niet meer veilig. "Het land is voor Joden niet meer veilig.”
De hoofdredacteur van de Jüdische Allgemeine zegt ook klip en en klaar uit welke hoek het gevaar voor Joden in Duitsland dreigt: “De alledaagse verbale en fysieke aanvallen komen volgens de waarneming van veel Joden grotendeels uit het moslimmilieu.” Deze treurige constatering kan hij uit eigen ervaring bevestigen. Met zijn teamgenoten van sportclub Makkabi Berlijn stond hij tijdens wedstrijden tegen clubs met een Arabische achtergrond bloot aan regelrecht geweld en scheldpartijen (“Strontjoden, we maken jullie af!”). “Wij moesten dan het veld af en de politie roepen.”
Met ontzetting slaat de journalist de laatste jaren de ontwikkeling gade in moslimkringen in zijn “Heimat”. Dat vandaag de dag moslims in Duitsland publiekelijk de terreur van Hamas vieren, de moord op Joden bejubelen en hun Joodse medemensen tiranniseren, is zijns inziens al tien tot vijftien jaar geleden begonnen. Tekenend is dat hijzelf na televisie-optredens voor de veiligheid met een “basecap” door de Berlijnse wijk Wedding loopt.
Als journalist aarzelt de chefredacteur van de Jüdische Allgemeine geen moment om een belangrijke schuldige aan de publieke verdringing, ja taboeïsering van het islamitisch antisemitisme in Duitsland aan te wijzen: de Duitse media hebben daarbij een centrale rol gespeeld. Uit angst om voor rechts of extreem rechts te worden gehouden. Waagde je het als Joodse journalist om op moslimse vijandigheden jegens Joden en Jodinnen te attenderen, dan heette je “een wegbereider voor de AFD”. “Ons gilde heeft gefaald”, oordeelt Philipp Peyman Engels over de Duitse pers.
Striemend is ook de opmerking die de hoofdredacteur maakt over de gevaarlijkste plaats voor Joden momenteel. Dat is niet waar een deel van zijn familie woont, in Canada, Australië of Zwitserland. “Dat is klip en klaar Berlijn.” En dan vertelt hij over zijn Perzische moeder die met haar familie na de islamitische revolutie van 1979 in Teheran naar het Westen vluchtte. “Iran is sindsdien geen veilige plaats meer voor Joden. De wens van mijn moeder was altijd haar oude vaderland nog een keer te kunnen bezoeken. In plaats daarvan haalt ons dat, waarvoor zij in Iran gevlucht is, nu ook in Duitsland in. Dat moet iedere democraat op het diepst verontrusten.”
Philipp Peyman Engel kan en wil niet wegduiken voor welke vorm van Jodenhaat ook. Zulke journalisten hebben we in Europa, in Nederland hard nodig. Die vind je evengoed in Nederland: het Nieuw Israëlitisch Weekblad! Abonneer u!!
Bas Belder, historicus
留言