Screenshot
Een nieuw kabinet in Nederland dat keihard én keihard optreedt tegen Jodenhaat. Deze hartenwens spreekt een trotse Joodse jongere uit in een exclusief interview met IsraelNieuws. “Want mijn leven als Joodse jongere is nu allesbehalve koosjer!”
Hoe leefbaar is Nederland voor een jongere die trots is op zijn Joodse afkomst?
Aaron: Op dit moment absoluut niet goed en zelfs beangstigend. Er hangt iets in de lucht, iets waarvan je tot in je onderbuik voelt dat het nog erger gaat worden met de Jodenhaat. Het gebeurt gewoon hé, hier en nu en niemand grijpt in en het is mij veel te stil, Nederland is stil! Je kan dus vandaag de dag niet meer trots uitspreken dat je trots bent op je Joodse afkomst, want al direct moet je je dan verantwoorden voor de daden ‘daar’ waar ik niets mee te maken heb. En welk antwoord je op die drammende, steeds agressievere vragen ook geeft, ze turnen het altijd om naar eigen agenda en komen altijd met een reactie als: ‘Oh, dus je denkt niet aan al die slachtoffers in Palestina? Je bent een zionist’. Je kan het niet meer goed doen, maar waarom moeten wij ons überhaupt verantwoorden? Waarom moeten wij überhaupt ergens iets van vinden of een statement maken? Doe dat bij de mensen die het aangaan en ga met mij op een normale manier een dialoog aan. Ik heb vrienden van allerlei nationaliteiten en geloven en in die groep is er vrijheid om elkaars frustraties te delen, dat moet ook om de emotie van de ander te begrijpen en dat je ruimte maakt voor elkaar. Maar dat is in mijn kleine kring en absoluut niet daarbuiten…
Maakt het een verschil als deze vraag voor 7 oktober 2023, de dag van de pogrom van Hamas op Israëlisch grondgebied, was gesteld?
Aaron: Zeker! Rond 7 oktober was er nog een nationale verontwaardiging en veel medeleven met de Joodse gemeenschap en de gruwelijkheden ter plaatse in Israël. Je kreeg toen nog steun en intense, maar wel meelevende gesprekken. Die munt draaide al snel nadat de eerste actiegroepen de straat opgingen om een tegengeluid te laten horen en daarbij het niet hielden bij het opkomen voor de Palestijnse bevolking, maar onacceptabele uitingen begonnen te scanderen waarvan ze wisten dat deze gevoelig lagen. Zoals ‘from the river…’ Daar kan je elke eigen invulling of gedachtegoed aan geven, maar wanneer je weet dat heel veel mensen hier aanstoot aan nemen en het gevoelig ligt, waarom het dan nog scanderen? Daarnaast verschenen er steeds meer omstreden attributen in deze demonstraties zoals vlaggen van de IS en diens leiders en dreigende taal richting Joodse mensen. Joods zijn voelt daarom daags na 7 oktober heel anders, en je moet op een modernere manier ineens gaan schuilen en onderduiken. Het gevoel van WOII en de Holocaust zal ik nooit weten behalve van de vele verhalen, maar steeds meer voel je in elke vezel wat zij toen hebben gevoeld en het lijkt wel steeds dichterbij te komen.
Ondervind jij, respectievelijk, Joodse jongeren ook steun van niet-Joodse leeftijdgenoten in dagen van openlijke haat tegen de Joodse staat Israël en het Joodse volk? Of is dat juist de grote ontgoocheling?
Aaron: Ik alleen vanuit mijn vriendenkring. Daarbuiten absoluut niet en is het uitkijken in alles wat je uitdraagt en uitspreekt. Er is wel degelijk een ontgoocheling gaande. Ondanks dat er wel een tendens gaande was over de afgelopen tien jaar in polarisatie en antisemitisme tegen Joodse mensen, is het nu een explosie in zeer korte tijd en lijkt het wel niet meer te stoppen. Wat betreft andere Joodse jongeren weet ik dat ook zij voorzichtig zijn en/of helemaal niet laten blijken van Joodse afkomst te zijn. Het is een utopie wanneer mensen en bestuurders van dit land denken dat wij nu ‘alles in alle veiligheid nog met elkaar kunnen bespreken en het wel samen redden zolang er maar respect is voor de ander’. Die tijd is geweest en we hebben met enorm veel agressie te maken. Het een wordt ook altijd afgewogen tegen het ander en je kan het nooit goed doen. Het is meteen als een kanon erbovenop, gepaard met zware beschuldigingen die ze door je strot duwen. Want je hebt dan niets in die aard gezegd, maar ze gaan over je heen en maken er zelf van dat je ‘dat zei en vindt’.
Intussen rijgen zich de antisemitische excessen in Nederland aaneen. Falen de landelijke en lokale Nederlandse autoriteiten?
Aaron: Ik ben zeer teleurgesteld in het huidige beleid van de overheid. Wat je nu vooral veel ziet zijn van die bühne afkeuringen in de media, maar wat gaan ze eraan doen? Het is natuurlijk makkelijk om je uit te spreken ‘hoe vreselijk het wel niet is’, ‘hartverscheurend’ en ga zo maar door. Prima, maar wat gaat u eraan doen dan mevrouw de minister of mijnheer de premier? Want die boodschap volgt niet, in plaats daarvan is het steeds een soort van de-escalatie aanpak, wat voor mij pappen en nathouden is. Wij moeten maar uitwijken, wij moeten maar omlopen, wij moeten maar alles over ons heen laten gaan, wij moeten dan maar even thuis blijven en geen onderwijs volgen en wij moeten toezien hoe bijvoorbeeld een leraar of hoogleraar in een hal staat te schreeuwen bij een sit-in en vervolgens heb je het volgend blokuur les van diegene… En niemand grijpt in, en niemand zegt ‘tot hier en niet verder’. Demonstreren is een groot goed en ieders recht, wat je hierin nu steeds meer mist, is een stukje beschaafdheid en rekening houden met elkaar en ook dat niet iedere grond demonstratie grond is. Nu ineens is volgens demissionair staatssecretaris Fleur Gräper ook de culturele sector grond voor een debat! Ja, zo kunnen we alles wel recht praten wat krom is en zelfs van een openbare toilet demonstratie grond maken, maar als het niet veilig is en mensen lopen gevaar, praat het dan niet goed met slappe woorden. Dan keurt ze wel het gedrag van ‘Palestijnse activisten’ af tijdens het optreden van Lenny Kuhr, maar komt meteen met wegkijk gedrag eroverheen. En vervolgens als een natte tosti melden dat ze deze explosie van agressie en Jodenhaat afkeurt en dat Joodse artiesten bescherming nodig hebben en dit ‘in de ministerraad gaat bespreken’… Niemand van deze overheid meldt antisemitisme ofwel Jodenhaat als enkelvoudig onderwerp, altijd komt daar dan slap een deugrijtje achteraan: ‘dat elke vorm van discriminatie en racisme geen plek heeft in deze maatschappij’. Bang dat de schreeuwers anders amok maken, dat columnisten met een te grote pen uit hun panty schieten en zich achtergesteld voelen want…
En waar is Rutte in dit alles? Die man is echt onzichtbaar en juist nu moet een premier optreden en zorgen dat het niet nog verder escaleert. Het hele kabinet moet zich keihard gaan uitspreken tegen Jodenhaat, want het laait enorm op, overal.
Maar deze overheid laat het allemaal gebeuren, en wij wijken daarom maar uit, ik wijk daarom maar uit en m’n rug gaat steeds krommer staan…
Is er evenzeer sprake van een falen op onderwijsniveau? Wat zijn je ervaringen in de Nederlandse onderwijssector?
Aaron: Dat is al veel langer geleden als een veenbrand ontstaan en nooit hard op ingegrepen. Het is al jaren bekend bij de overheid en het ministerie dat steeds meer scholen hele passages van WOII en de Holocaust overslaan tijdens geschiedenis, maatschappij- en burgerschapslessen. Dit omdat er dan gevoeligheden en zelfs ontkenning van deze gebeurtenissen plaatsvinden. Er agressie optreedt en zelf fysiek geweld. Omdat deze leraren geen bescherming krijgen of de juiste hulp is het van kwaad tot erger geworden. Ik pleit er daarom voor dat hierin een andere aanpak komt. De hulppakketten die het ministerie nu heeft gemaakt om dit bij te sturen, zet geen zoden aan de dijk en meer, veel meer is nodig. Maar dat gebeurt niet. Je kan niet als minister alleen even op bezoek bij leerlingen die slachtoffer zijn van bedreigingen en heftig pestgedrag, je moet ook keihard gaan ingrijpen en veiligheid bieden aan leraren om zo weer ervoor te zorgen dat het tij gaat keren en elke school en universiteit weer lessen gaat geven hierin.
In Duitsland stellen zowel Joodse docenten als studenten zich strijdbaar op tegen de antisemitische vergiftiging van het hoger onderwijs. Een voorbeeld voor Joodse docenten en studenten in Nederland? Vind je dat de Joodse gemeenschap zich voldoende weert tegen antisemitische excessen op vaderlandse bodem?
Aaron: Dat zou ik hier ook graag zien, en ik doe dit ook wel hoor, alleen lijkt het steeds meer dat de Joodse community steeds stiller raakt en dat is ook niet zo gek met alle ontwikkelingen. In beginsel weerde zij zich er echt wel kranig tegen, maar omdat wij van dit kabinet niets hoeven te verwachten, is het ook dweilen met de kraan open. Ik hoop dat de omslag komt en dat wij meer strijdbaar worden tegen deze vergiftiging.
Met de schokkende, onwaardige taferelen tijdens de officiële opening van het Nationaal Holocaust Museum nog vers in het geheugen, hoe kijk je aan tegen de nationale dodenherdenking van 4 mei?
Aaron: Ik ben angstig voor de dodenherdenking van 4 mei. Met name in Amsterdam, want wat Halsema daar heeft toegelaten tijdens de opening van het Holocaustmuseum is onverteerbaar. Als zij nu weer ‘demonstraties’ toelaat is LETTERLIJK het hek van de Dam. Geen enkele demonstratie zou moeten worden toegelaten, nergens niet. Ze houden een Damschreeuwer elke herdenking opgesloten en dan zou je wel al die agressievelingen toelaten met vreselijke leuzen en verwensingen richting de Joodse gemeenschap? Want dat het persoonlijk is geworden, is wel een feit. Het gaat niet alleen meer om de slachtoffers van Palestina, het gaat steeds meer om haat tegen de Joden waar wij ons ook bevinden.
Tussen haakjes: heb je zelf les gehad over de Holocaust? Hoe verliep dat? Kloppen de verhalen/berichten dat lesgeven over de Holocaust in ons onderwijs steeds moeilijker wordt?
Aaron: Ik heb zelf les gehad over de Holocaust op de lagere school. Op de middelbare school werd het geskipt om precies de redenen die ik genoemd heb in een eerdere vraag. Dus op heel veel andere manieren moet ik mijzelf daarom hierin lesgeven en boeken erop naslaan.
Wat is jouw hartenwens als Joodse jongere in Nederland?
Aaron: Dat we dan maar een kabinet krijgen dat keihard en keihard gaat optreden tegen antisemitisme, Jodenhaat. En dat er weer een normale cultuur ontstaat tussen alle mensen, van welke afkomst en geloof dan ook. Dat je in alle veiligheid in het openbaar kan zeggen dat je het ergens niet mee eens bent (nee niet in demonstraties, maar in bijeenkomsten en in interne ruimtes als een klas op scholen, universiteiten e.d.) en hierover de dialoog aan kan gaan met de ander, en dat je daarna even goed met diegene een kop koffie kan drinken en wederzijds respect voor elkaar houdt. Of ik dit ooit nog mag meemaken weet ik niet, maar als ik een wens mag doen, is dat het wel. Want mijn leven als Joodse jongere is nu allesbehalve koosjer!
Bas Belder (historicus) stelde de vragen aan Aaron, pseudoniem van de Joodse jongere. Zijn identiteit is bij de redactie bekend.
