Foto Amos Ben-Gershom / GPO
Tijdens de herdenking van 50 jaar na de aanslag op de Olympische Spelen van München 1972, vonden er zeer indrukwekkende toespraken plaats door o.a. de Israëlische president Isaac Herzog en Ankie Spitzer, weduwe van Andrei Spitzer.
Het bloedbad in München vond plaats op 5 en 6 september 1972, tijdens de Olympische Zomerspelen van 1972 in München, Duitsland. Elf leden van de Israëlische Olympische delegatie - sporters, coaches en rechters - werden afgeslacht door een Palestijnse terroristische cel van de Black September-organisatie.
Aan het begin van de ceremonie legden president Herzog en de Duitse president Frank-Walter Steinmeier kransen ter nagedachtenis aan de slachtoffers van het bloedbad. Muzikale selecties werden gespeeld door het Joods Kamerorkest en zanger Roni Dalumi voerde twee stukken uit. Aan het einde werden de namen van de slachtoffers voorgelezen, reciteerde Cantor Amnon Zelig het Joodse gebed El Malei Rachamim en werden de Israëlische en Duitse volksliederen gespeeld.
Foto Amos Ben-Gershom / GPO
Tijdens de ceremonie werden keynote speeches gehouden door president Herzog, de Duitse president Frank-Walter Steinmeier, de minister-president van Beieren Markus Söder, de voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité Thomas Bach, Ankie Spitzer, de weduwe van de gedode schermer en coach Andre Spitzer, en anderen. De herdenking werd bijgewoond door een groot publiek, waaronder de families van de slachtoffers, vertegenwoordigers van het Olympisch Comité van Israël en andere hoogwaardigheidsbekleders.
De toespraak van Ankie Spitzer heb ik voor u op video opgenomen:
De volledige toespraak van president Isaac Herzog volgt hieronder:
“Lieve families van de vermoorde atleten; overlevenden van het bloedbad in München; Excellentie, mijn vriend, de president van Duitsland, Frank-Walter Steinmeier, dank u uit de grond van mijn hart voor uw moedige en historische toespraak, die ieders hart heeft geraakt; Excellenties, de minister-president van Beieren en burgemeester van München; leiders en regeringsfunctionarissen uit Duitsland en Israël; vertegenwoordigers en directeuren van de nationale Olympische comités; Joodse gemeenschapsleiders in Duitsland; geliefden, vrienden, families en al diegenen die de herinneringen aan de vermoorde atleten koesteren, dames en heren.
''Waarom moet mijn pijn eindeloos zijn, mijn wond ongeneeslijk, bestand tegen genezing?' Dat vraagt de profeet Jeremia (Jeremia 15:18), en dat vragen we vandaag. Zelfs vijftig jaar na de gruwelijke moord op de elf Israëlische atleten hier en in het Olympisch dorp in München, met onvoorstelbare wreedheid en in koelen bloede, is de pijn eeuwig. Die afschuwelijke gebeurtenis blijft een wond, die bestand is tegen genezing.
“Iedereen van ons die zich die donkere en eindeloze uren in die bittere september 1972 herinnert, draagt in ons hart hetzelfde litteken, dezelfde momenten waarop we met ondraaglijke angst en grenzeloze bezorgdheid de tegenstrijdige rapporten volgden die om de paar uur binnenkwamen van de Olympische Spelen. dorp in München. We worstelden om te doorgronden dat Joodse en Israëlische atleten, rechters en coaches werden vastgehouden door terroristen op Duitse bodem. We hebben zo hard gebeden voor een ander einde. Maar onze harten waren gepijnigd en gebroken; onze hoop, verpletterd.
“Binnen een dag ontvingen we het meest pijnlijke nieuws: 'Geen heeft het overleefd.' Hoewel ik nog maar een jonge jongen was, zal ik die vreselijke ochtend nooit vergeten, toen ik met mijn vader naar school reed en in de auto samen het verschrikkelijke nieuws hoorde, en we stopten met ademen. Ik zal nooit de tranen vergeten die in onze ogen opwelden, het gevoel van totale schok, het verdriet, de somberheid en de angst die een heel land overspoelde toen de zogenaamde 'Cheerful Games' onmiddellijk werden getransformeerd tot het donkerste dieptepunt in de geschiedenis van de wereldsport en in de annalen van de Olympische Spelen.
“De elf atleten, moge hun herinneringen een zegen zijn, de slachtoffers van het bloedbad in München, kwamen vijftig jaar geleden naar de Olympische Spelen op Duitse bodem, in naam van de geest van de sport. Ze kwamen aan in naam van de geest van de Olympische beweging: een geest van broederschap, een geest van vriendschap en kameraadschap. Een geest van eenheid, cohesie en sociale solidariteit. Tussen naties en tussen staten.
“Ze werden in koelen bloede op brute wijze vermoord door een Palestijnse terreurorganisatie, alleen maar omdat ze Joden waren; gewoon omdat het Israëliërs waren. Dit brute en barbaarse bloedbad, dat een einde maakte aan het leven van elf Israëlische atleten en een Duitse politieagent, was een gedenkwaardige menselijke tragedie waarbij de waarden van moraliteit en gerechtigheid met voeten werden getreden; de menselijke waardigheid werd uitgewist; alle schijn van menselijkheid, verloren. Het was het moment dat de Olympische fakkel werd gedoofd.
“Voor ons, als volk en als land, is dit bloedbad altijd een nationale ramp geweest. Het ontheiligde de verenigende en samenhangende heiligheid van de Olympische Spelen, het ultieme symbool van sport, en besmeurde zijn vlag met bloed. De Olympische vlag, met zijn vijf ringen, zou nooit meer zijn wat hij was.
“Gedurende vele decennia hebben Duitsland en het Internationaal Olympisch Comité, zoals president Steinmeier zei, vermeden de elf atleten te herdenken. Voor de families van de slachtoffers, hun pijn en verdriet om het verlies van hun dierbaren, hun pijn en tranen, en de traumatische littekens die de overlevenden jarenlang droegen, werden verergerd door hun angst over deze onverschilligheid en koude schouder. Dit waren jaren waarin het leek alsof één simpele waarheid was vergeten: dit was geen unieke Joodse en Israëlische tragedie - dit was een wereldwijde tragedie! Een tragedie die bij elke Olympische Spelen moet worden herdacht en herdacht; een tragedie waarvan de lessen moeten worden geleerd, van generatie op generatie. Een tragedie die voor ons keer op keer onderstreept dat sport niet meer een tegenpool heeft dan terreur, en terreur niet meer een tegenpool dan de geest van sportiviteit.
“De wereld mag nooit vergeten wat er is gebeurd op de Olympische Spelen van 1972 in München. De wereld mag nooit vergeten: de oorlog tegen het terrorisme, overal en altijd, moet met eenheid, vastberadenheid en assertiviteit worden gevoerd. De toekomst van de menselijke samenleving hangt af van de heiliging van het goede en tegelijkertijd het afwijzen en overwinnen van het kwade. Antisemitisme, haat, terreur. In die zin, maar niet alleen, het besluit van Duitsland van de afgelopen dagen, waarvoor ik u nogmaals dank, mijn vriend president Frank-Walter Steinmeier, voor uw enorme inspanningen, en natuurlijk ook de Bondsregering, de Beierse Staatsregering en de gemeente München voor het nemen van deze beslissing. Het besluit om verantwoordelijkheid te nemen voor de mislukkingen rond en na het bloedbad, om een objectief en rigoureus onderzoek mogelijk te maken, en het vergoeden van de families van de slachtoffers maakt deel uit van die heiliging van het goede en triomf over het kwade. Het vertegenwoordigt, een halve eeuw later, een belangrijke stap in moraliteit en gerechtigheid voor de slachtoffers, voor de families en voor de geschiedenis zelf.
“Dames en heren, er is een onderscheidend woord in de Hebreeuwse taal voor iemand die is vermoord of omgekomen bij een ramp. Zo iemand is halal. Dit woord, halal, is ook het Hebreeuwse woord voor een lege ruimte - een leegte. Elk van de elf atleten was een wereld op zich. Naar zijn familie. Aan zijn dierbaren. Naar zijn volk. Stuk voor stuk lieten ze een leegte achter, een halal, die nooit gevuld zal worden. Er zijn geen woorden om jullie te troosten, lieve en geliefde nabestaanden. Uw moed, uw toewijding aan het leven en uw toekomstige generaties, van wie sommigen hier vandaag bij ons zijn, toegewijd aan de imperatief van het geheugen en de imperatief van leven en betekenis - dit zijn allemaal een voorbeeld voor ons allemaal, en ze zijn een trots en glorieus gedenkteken voor de vermoorde atleten. Moge de herinnering aan de slachtoffers, de halalim, van het bloedbad van de Olympische Spelen in München voor altijd in onze harten worden bewaard.”
