Foto social media
Het was een zaterdag, een shabbat en we waren op het strand van onze stad Haifa met kinderen en schoonmoeder. We wilden, voor het naar huis gaan, even lekker gaan lunchen bij Maxim.
Maxim is een begrip in onze stad. Gelegen aan het strand biedt dit restaurant ook een benzinepomp aan, die druk bezocht is. De eigenaars zijn partners: een joodse familie en een Arabische familie, typisch voor onze stad, waar al jaren joden, moslims, christenen, druzen en bahai vreedzaam samen leven.
De wagen hadden we al nabij het restaurant geparkeerd. Mijn broer belde uit de kibboets: wat we aan het doen waren. Ik vertelde hem dat we gingen lunchen bij Maxim en hij wenste me smakelijk eten. Toen we onze badspullen in de wagen achter wilden laten, zei mijn schoonmoeder dat ze moe was en liever naar huis ging. Dus ging de hele bup in de wagen en reden we weg. Thuisgekomen belde mijn broer weer: of we oké waren. Ik vertelde hem dat we vanwege mijn schoonmoeder naar huis waren gegaan.
“Zet het nieuws aan.”, was alles wat hij zei en dat was genoeg voor mij.
De tv ging aan en met afgrijzen zagen we de beelden van wat eens “onze” Maxim was: rook, gewonden, gebroken ramen, ambulances, politie, leger en een opgewonden verslaggever.
We keken elkaar verdoofd aan: we hadden daar moeten zitten, maar oma was moe.
Vrienden uit onze buurt verloren familieleden. Een goede kennis verloor haar schoonouders, man en zoon, terwijl haar dochter gewond raakte en haar andere zoontje zwaargewond en blind werd.
Later, veel later hoorden we details: over een glimlachende studente in een boerka die en plek zocht om te staan: ze koos om tussen drie kinderwagens te gaan staan en drukte op de knop van haar explosie-gordel.
Hoeveel moet je haten, hoe wreed kun je zijn, dachten we. Totdat we hoorden dat de helden, die haar stuurden, haar volgepropt hadden met drugs – vandaar die glimlach.
3 oktober 2003 blijft in ons geheugen gegrift. Niet omdat we mazzel hadden.
Omdat we de hel waren ontsnapt.
