Sigrid Kaag. Screenshot YouTube
Eindelijk een telefoontje van Mohammed, en vriend uit Gaza. Wij kennen elkaar al meer dan 40 jaar. Ik leerde hem kennen toen hij mijn schoonvader hielp met het bouwen van zijn huis in Ashkelon. Mohammed kwam dan voor een week over uit Gaza, slecht 15 kilometer van Gaza, en op vrijdag reden we hem dan terug naar Gaza, waar we vaak bleven om heerlijke humus te eten.
Gedurende de jaren bleven we sporadisch in contact, omdat de politieke toestand contact niet makkelijk maakte.
Net als ik loopt Mohammed nu tegen de zeventig en, net als ik, heeft hij kinderen en kleinkinderen. Het zijn geen gemakkelijke jaren geweest voor Mohammed en vele Gazanen: toen Hamas de macht overnam, bijna twintig jaar geleden, veranderde Gaza in een armenbuurt, waar mensenrechten vergeten werden en alle inspanningen gericht werden op het voeren van oorlog tegen Israel. Twintigduizend Gazanen konden sindsdien dagelijks de grens over naar Israël, waar ze werkten, want in Gaza viel er weinig te verdienen wanneer je geen Hamas-lid was.
Mohammed werd gewond toen hij, samen met anderen, het durfde om tegen de Hamas te protesteren: drie kogels in zijn been maakte hem invalide. Toen ik daarvan hoorde konden we via-via thuiswerk voor hem organiseren als smid. Soms lukte het me om hem geld te sturen, wat in enkele gevallen verdween en nooit aankwam.
Toch hielden we contact. Toen, na de Zwarte Zaterdag van 7 oktober, de oorlog begon, werd het contact verbroken. Dankzij een zoon van vrienden, die in Gaza dient, hebben we hem deze week kunnen vinden en kon hij kort bellen.
Mohammed wilde niets zeggen over de oorlog zelf. Zijn opinie over de Hamas is me bekent en daar wilde hij geen woorden over vuil maken.
Na de gebruikelijke vragen over onze families, vertelde Mohammed:
“De internationale hulp die beloofd is, is amper gekomen. Het beetje wat wel komt wordt door Hamas in beslag genomen. Het grootste gedeelte verdwijnt en wat er overblijft wordt aan ons verkocht voor achterlijke prijzen. Veel van het meel en ander voedsel is rot, met een “geldig tot” datum van minstens een jaar geleden. We zijn opgevangen door de UNRWA, maar omdat deze organisatie geïnfiltreerd is door Hamas, krijgen Hamas voorstanders voorrang.
We hopen ooit nog terug te gaan naar ons huis. Nee, we zijn niet boos op Israël: we zijn boos op de wereld, die blijft geloven dat Hamas goede bedoelingen heeft. Het zijn moordenaars, uitbuiters en ze verkrachten alles wat los rondloopt.
We begrijpen dat Israël het nu op zich heeft genomen om ook humanitaire hulp uit Israël te sturen, wat uitgedeeld wordt door de Israëlische soldaten en eindelijk in de juiste handen komt. Terwijl de wereld denkt dat Israël eropuit is om Gaza kapot te maken, begrijpen wij, de Gazanen, dat Israël de Hamas zal uitschakelen. Hopelijk kunnen we daarna ons Gaza weer opbouwen. Ik verwacht niet dat de wereld ons daarbij zal helpen, we verwachten dat ook dat door Israël geleid zal worden.
Nooit hebben we begrepen waarom de wereld ons verward met Palestijnen: wij zijn Gazanen en willen Gazanen blijven, maar wie luistert?
Nu horen wij dat de VN – de grootste supporter van Hamas en Iran – een afgezante wil sturen uit Nederland. Deze vrouw heeft diepe banden met Hamas. Als deze vrouw, of zelfs de VN, verantwoordelijk wordt voor de wederopbouw van Gaza, dan gaat de corruptie gewoon door: Hamas-leden zullen geld ontvangen, de VN-medewerkers zullen geld ontvangen en misschien dat er dan wat overblijft voor Gaza zelf, maar ik betwijfel het: deze mensen zijn door en door corrupt en deze afgezante is getrouwd met de PLO, daar ligt haar loyaliteit.
De wereld ligt op zijn kop, habibi, totaal op zijn kop. Mijn kleinzoon van 9 is door UNRWA/Hamas-leden in elkaar geslagen omdat hij op een voedsel truck sprong, die door hen werd gekaapt. Hij had een hersenschudding en een gebroken oogkas. In andere tijden zou hij in Israël behandeld kunnen worden. In onze realiteit ligt hij in een tent waar 40 zieken liggen.
"Laten we hopen dat deze nachtmerrie snel voorbij is en dat we elkaar gauw kunnen zien.”
Aldus Mohammed uit Gaza.
Maar wie luistert?
