Voedselinzameling. Screenshot
Een onrustige nacht hier in Noord-Israël. Gevechtsvliegtuigen maken rondes non-stop, drones hangen boven ons hoofd en monitoren de straten en wegen. Israël maakt zich klaar voor elk mogelijk scenario. De vriendjes van Sigrid Kaag in Teheran gaven gister openlijk toe dat ze betrokken zijn bij het plannen en bewapenen van de horror actie die ons afgelopen zaterdag overviel.
Onze regering is met de broek naar beneden gepakt: jaren van het schrikbewind van Netanyahu laten zien dat alle geruchten waar zijn: de (geld)kranen naar de zorg voor het Israëlische publiek gingen dicht en bijna alle mogelijke geldbronnen werden overgemaakt naar de religieuze en extreme partners van Netanyahu, zolang ze hem maar in het zadel hielden om zijn gerechtszaken te ontlopen. Israël is in shock: niet alleen om de vreselijke beelden, de vreselijke verhalen die nu naar boven komen over wat zich de afgelopen dagen heeft afgespeeld in het zuiden, maar ook omdat het ware gezicht van onze premier naar buiten is gekomen.
Gedurende de laatste maanden werd Netanyahu gewaarschuwd voor dit exacte scenario. Hamas publiceerde video’s van de voorbereidingen van deze actie sinds het begin van dit jaar. Chefs van de veiligheidsdiensten vroegen om met de premier te spreken maar werden afgewezen. “Wat ons land nodig heeft is een regering en niet een leger." zei Netanyahu pochend op onze tv in de lente van dit jaar. Generaals werden uitgemaakt voor linkse schoften. Toen de minister van Defensie een persconferentie hield waar hij voor deze actie waarschuwde, werd hij op staande voet ontslagen (na een wek treuzelen trok de premier het ontslag in).
Het dodental is naar 700 gerezen, maar zal de duizend voorbijgaan. Netanyahu zelf is niet te vinden, maar laat via opgenomen video’s horen dat hij alles onder controle heeft. Op de video’s ziet de zwaar opgemaakte Netanyahu er niet goed uit. Een bibberende arm, een halfgesloten oog en de man die ooit de meest eloquente spreker was van Israël spreekt nu een Ivriet vol fouten.
Gister stelden de oppositieleiders voor om een noodregering te maken: geen 34 ministers waarvan slechts twee ervaring en inzicht hebben over wat er nu moet gebeuren, maar een klein kabinet met professionele mensen. Tot zover heeft Netanyahu dat geweigerd.
200.000 reservisten werden opgeroepen, een deel kwam zelfs vrijwillig. Aangekomen in hun basissen bleek dat er geen eten, geen sokken, slaapzakken en andere essentiële dingen verkrijgbaar waren: alle budgetten waren door Netanyahu ingekrompen, onder het mom van “religieuze scholen die geld nodig hebben”. Het volk werd wakker en in enkele uren werd een vrijwillige organisatie actief die deze benodigdheden zelf organiseerde en naar verzamelpunten in het hele land bracht. Soldaten om Gaza sliepen op de grond, in supermarkten en bij mensen thuis, bij gebrek aan georganiseerde faciliteiten die de regering had moeten geven.
Tegelijkertijd kwamen video’s van de Hamas op het internet, waar kinderen, die “krijgsgevangenen” worden genoemd, in kooien zijn opgesloten in Gaza, terwijl ze uitgescholden, geslagen en ondergepist worden. Hamas deelde mede dat ze de “krijgsgevangenen” op de daken van hun huizen zetten, om zo te voorkomen dat Israël hun huis zal bombarderen. Andere video’s laten zien hoe Israëlische vrouwen en mannen op straat uitgekleed en verkracht worden. En de wereld is stil. Hooguit een paar woorden van slimme politici. De meeste landen en steden zijn bang om de Israëlische vlag uit solidariteit op te hangen. De stad Castricum, waar ik de laatste jaren voor mijn vertrek naar Israel in 1973 woonde, hing de Israëlische vlag gewoon op. Geen woorden maar daden.
De gevangen of gedode terroristen hadden wapens en munitie die door Europa aan Oekraïne geschonken waren. Stilte. Niemand die reageert, hoewel er in Europa wel gestopt wordt om een snoepje aan te nemen van juichende Hamas aanhangers, die de slachtpartij vieren.
En het was een slachtpartij: in kibboetsiem rond Gaza werden burgers in huis opgesloten en, met hun huis, levend verbrand. Wie naar buiten rende werd neergeschoten, waarna de lichamen werden verminkt. Afgeslachte soldaten werden zodanig verminkt dat het leger de families moest verzoeken om met DNA te komen, want ze waren onherkenbaar. Ik bespaar u de details.
Desalniettemin, ondanks de shock, woede en het verdriet, zijn we één: schouder aan schouder staan we klaar voor wat er gebeuren gaat. Het blijft moeilijk voor de antisemieten om Joden te zien die terugslaan.
Maar terugslaan zullen we.
