Screenshot YouTube
‘Mijn beste vrienden zijn Joden, het is vreselijk wat daar gebeurt, ik heb het er vaak met hen over.’
Ik raak in verwarring na deze uitspraak van een niet-Joodse vriend.
We hadden het over ‘de situatie’ in Israël, en hoe het nu voor Joden is in Nederland.
Ik begon over de sit-ins die op steeds meer stations verschijnen. Hij bleek er niet van op de hoogte. Of wacht, ja, een keer zag hij ergens een klein groepje mensen buiten een station. Ik vertelde over de sit-in op Amsterdam CS in de stationshal, waar ik onlangs bijna niet naar de uitgang kon komen, zo groot was die groep. Hij keek opzij. Dat het écht heel erg is, intimiderend, met die antisemitische leuzen, voegde ik er verdedigend aan toe. Hoorde hij me eigenlijk wel? ‘Het is heel erg, in de hele wereld, ik volg allerlei buitenlandse bronnen, maar ook wat er nu in Nederland gebeurt, al dat antisemitisme, ook aan de universiteiten en hoe dat ging met de herdenking van de Februaristaking, en nu weer dat interview met Oudkerk dat verwijderd is vanwege negatieve reacties …’ ‘Dat is allemaal helemaal geen antisemitisme, dat maak jij er van, dat is gewoon kritiek op Israël, de politiek daar, dat moet je onderscheiden’, valt hij me geïrriteerd in de reden.
En toen volgde dus die opmerking dat zijn beste vrienden Joods zijn.
Alsof ze dat zijn niet willen horen rechtvaardigt.
Dit gebeurt telkens. Ik probeer met vrienden te spreken over Jodenhaat, over antisemitisme. Doodgewoon omdat ik zelf Joods ben en het zo verschrikkelijk vind wat er gebeurt in Israël en de Gazastrook, en helemaal beroerd ben van de berichten van de vrijgekomen gegijzelden die mijn ergste vermoedens bevestigen over wat zich nu dagelijks afspeelt in de tunnels, en het wereldwijd opduikende antisemitisme bedreigend vind.
Maar telkens is er dat bagatelliseren, ontkennen, het niet willen zien of horen.
Vorige week was er discussie met een oude vriendin die mij wanhopig zei ‘ ja, maar het moet toch proportioneel blijven, dit kán toch niet, dit zijn oorlogsmisdaden van Israël.’ Het welbekende geframede liedje: Israël mag niet voor zichzelf opkomen en pleegt genocide.
Proportioneel. Ik kan het woord niet meer horen.
Het woord genocide trouwens ook niet.
Ik vroeg haar wat Israël anders moest doen om de gegijzelden terug te krijgen. ’Ik ben geen militair,’ stotterde zij. En in plaats dat ik toen mijn mond hield begon ik een betoog over hoe het mediaoffensief van Hamas over de oorlog doorwerkt in Nederland. Ik zag haar afhaken en voelde dat ik de plank weer eens had misgeslagen. Weer had ik geen verbinding kunnen leggen met iemand die me dierbaar is, met wie ik het contact altijd waardeerde, maar waar dit onderwerp, Israël, een breekpunt wordt, eigenlijk al is, in ons contact.
‘Het ging weer helemaal mis,’ verzuchtte een dierbare de dag erna. ‘Ik ben weer helemaal los gegaan, ik kan er gewoon niet tegen, die domme opmerkingen. Ze begonnen over die zielige kinderen, de oorlog, de beelden op de tv en toen zelfs nog over dat juist Israël, met onze geschiedenis in de Tweede Wereldoorlog, 'beter zou moeten weten’ omdat we ‘het’ zelf hebben meegemaakt. Ik begon weer eens even te vertellen hoe het zit maar het werkte niet, juist tegenovergesteld! Ze zijn echt zo dom, die mensen.’
Ik knikte begrijpend maar had geen passend antwoord.
Zo veel mensen laten zich nu, al dan niet bewust, meedrijven op de sluwe Hamas Propaganda en indoctrinatie die hier in het westen op alle nieuwszenders en in alle kranten, bedekt of openlijk, via ‘het Gazaanse ministerie van Volksgezondheid’ of Al Jazeera, in omloop wordt gebracht.
Is dat domheid, gemakzucht, antisemitisme, of wellicht een gevaarlijke cocktail van beide?
Mensen kiezen hiervoor. Op internet kan je immers overal andere informatie vinden.
Ik heb me nu maar voorgenomen dit soort gesprekken met vrienden niet meer te voeren, met alle gevolgen van dien. In tijden van crisis leer je je vrienden kennen.
Is het u trouwens ook opgevallen dat veel mensen voor de veilige polderoplossing kiezen en nadrukkelijk zeggen ‘alles heel erg, voor iedereen daar’ te vinden?
Ik vind ook ‘alles heel erg’ maar dan voor Israël. Ik kan, en wil, absoluut niet meevoelen met de Palestijnen die hebben geheuld met Hamas en op 7 oktober, de inval van Hamas, vierden.
Hoeveel procent was dat ook alweer, 75, of 80% ? Dan vind ik ‘alles heel erg’ voor die overgebleven 20% Palestijnen. Geen procent meer.
Ondertussen tel ik de vrienden die het antisemitisme onder ogen zien en dit niet bagatelliseren.
Ze zijn op een hand te tellen.
En het is vreemd, of misschien toch niet, ik moet dan telkens even aan de Tweede Wereldoorlog denken. Wie voor de oorlog uitbrak zag wat er gebeurde en protesteerde hiertegen, of later in het verzet ging, en wie niet.
