Straatje in Jemenitische wijk. Foto Rob Fransman
Gisteren kwamen we terug uit Israël. Terug in de miezerige regen die ons land kenmerkt. Jawel, we waren in Israël, het land waar het volgens onze niet-Joodse vrienden en kennissen levensgevaarlijk is.
Uitgerekend op de dag nadat we aankwamen besloot Israël zeven Iraanse generaals met hun maagden te verenigen. De ayatollahs zwoeren wraak. Dat doen ze altijd. Maar daardoor werd het in Israël nog wat onrustiger. Ik geef toe dat we daardoor een beetje gespannen waren. Maar het versjteerde ons verblijf niet. Integendeel, net als de tientallen keren eerder die we in Israël doorbrachten, was het heerlijk in Tel Aviv, de leukste stad ter wereld. Natuurlijk is de oorlog merkbaar. Het vreselijke lot van de gijzelaars en hun familieleden raakt iedereen.
De huidige sfeer in Nederland maakt dat we al op ons hoede zijn als we de Schipholtaxi bestellen. De vriendelijke chauffeur Mohammed vraagt waar we naar toegaan. We antwoorden neutraal. Geen Israël, stel je voor dat hij ons halverwege de taxi uitzet. “Ik vervoer geen zionisten!” Die vrees is geheel ongegrond. Maar toch speelt de gedachte door ons hoofd. Zover is het gekomen.
Het vliegtuig is stampvol. Logisch, El Al is enige maatschappij die op Israël vliegt. Op Ben Gurion is het ook stil, zo snel zijn we nog nooit door de pascontrole gekomen. Ook logisch. En zo tragisch.
Mijn schoonzoon doet iets hoogs in de agricultuur sector. Door hem kom ik op plaatsen waar de meeste toeristen nooit komen. Dit keer op een gigantische mandarijnenplantage, vlak bij Gaza. Vijf kilometer verder gebeurde het onheil. Iedereen die daar werkt is getroffen door wat er op 7 oktober gebeurde. Ik hoorde hartverscheurende verhalen, ik bespaar ze jullie.
Natuurlijk heeft de oorlog invloed op de productiviteit. Toch is de output indrukwekkend. De techniek waarmee die honderden miljoenen mandarijnen worden verwerkt is verbijsterend. De om een boycot krijsende idioten in Nederland zou ik graag eens laten zien hoeveel kleurtjes er in Israël werken. Israël een apartheidsstaat? Kwaadaardige onzin! Naast Israëli’s werken Filipino’s, Oost-Europanen, mensen uit India, bedoeïen, Israëlische Arabieren allemaal samen. Jazeker, ook in leidende functies. Helaas, heel weinig werkers uit de Westbank en niemand uit Gaza. Hoe zou dat nu komen?
Terug in Tel Aviv is het bloedheet. Het is goed toeven op het strand. Mooie en minder mooie mensen doen sport, genieten van het goede leven en doen hun best de oorlog te vergeten. Op het strand kijk ik vanuit mijn ligstoel in de schaduw naar een moslim gezinnetje. De kinderen en de man hebben gewoon badkleding aan, de vrouw is van top tot teen gehuld in een boerkini. Ze geniet op haar manier van het water. Misschien is ze jaloers op de sexy meisjes in bikini. Misschien niet, wie weet? Of misschien voelt ze wel verbinding met het orthodoxe echtpaar met een zwerm kinderen. De vader ontbloot zijn bleke bovenlichaam en de jongetjes, getooid met peijes en keppeltje, mogen in zwembroek. De meisjes houden keurig hun jurkje aan en de moeder, net als haar Arabische zuster, is geheel bedekt en in het zwart. Niemand trekt zich er iets van aan, zoveel culturen, zoveel smaken, zoveel verschillen. Dat is Tel Aviv!
Over smaken gesproken. Waar eet je lekkerder dan in Tel Aviv? We dineren met vrienden en familie in een Thais restaurant. Het is waanzinnig lekker. Dat komt omdat aan al die verschillende keukens die in Israël samenkomen, één ingrediënt wordt toegevoegd. Het laat zich omschrijven als Israëliness. Wat dat is? Kom maar proeven!
Het leven gaat door. De stad is bruisend. Maar denk niet dat de oorlog geen invloed heeft. Natuurlijk is de impact enorm. Allereerst het lot van de gijzelaars. Gele linten als symbool zijn alom aanwezig. Iedereen draagt een geel lint, iedere auto heeft een geel lintje als teken dat de gijzelaars niet vergeten worden. Overal hangen plakkaten met hun portretten. Talloze gebouwen hebben enorme spandoeken: “Samen zullen we overwinnen.” Ik hoop het van harte. Maar stiekem denk ik dat Hamas al gewonnen heeft. Hun doel is bereikt. De wereld haat Israël en met het land, de Joden.
Leven de gijzelaars nog? Misschien een aantal, niemand weet hoeveel. Het is wel waarschijnlijk want zonder de gegijzelden hebben de schoften immer geen schild om zich achter te verschuilen. Hoewel Hamas er prima in slaagt de eigen onschuldige bevolking daarvoor te gebruiken. Maar dan, onschuldig? Ik denk dat in Gaza alleen heel jonge kinderen nog onschuldig zijn. Alle anderen zijn te zeer geïndoctrineerd, zeg maar vergiftigd door Hamas.
En dan is er de dreiging dat Iran aanvalt. Sommigen doen extra boodschappen, halen extra water in huis en batterijen. Zelfs kaarsen. De kranten schrijven dat het verstandig is om contant geld op te nemen. Eigenwijs als we zijn doen we er allemaal niet aan mee. We zien wel. Dat heeft iets fatalistisch maar voor zover wij het kunnen zien wordt door veel mensen de dreiging met een korrel zout genomen. Op maandag schakelt de IDF de GPS uit. Automobilisten krijgen ineens van Waze te horen dat ze in Beiroet rijden. Het is kennelijk om de raketten op een dwaalspoor te brengen. Persoonlijk denk ik dat het nogal naïef is om te denken dat Iraanse raketten afhankelijk zijn van het GPS-systeem van de vijand. Dat beseft de legerleiding ook want de volgende dag werken Waze en Google Maps weer normaal. Maar rustiger wordt het er niet van, dat niet.
Je kunt alles in Israël krijgen maar naar een echt Nederlands krentenbrood moet je waarschijnlijk toch zoeken. Daarom brengen we er een naar onze vriend Joop, mijn gastheer op deze site. Op het balkon van zijn flat in Yr Yamim wijst hij naar de witte flatgebouwen in de verte. “Tulkarem Palestina,” zegt Joop, “op 9 kilometer afstand.
Joop laat ons even de dagelijkse realiteit proeven, hoe gezellig ons bezoekje ook is. Op negen kilometer naar het Oosten leven tienduizenden mensen die ons levend willen verscheuren als ze de kans kregen. Idem dito 150 kilometer naar het noorden, idem 75 kilometer naar het Zuiden. Israëli’s leven dag in, dag uit met deze realiteit.
Wordt vervolgd.
