Foto Rob Fransman
Ik voel me veilig in Israël. Ondanks dat ik minder dan middelmatig de taal spreek voel ik me er volstrekt op mijn gemak.
Vrijdag is de laatste dag van de ramadan en voor Palestijnen Al-Quds day. Er wordt wat onrust verwacht en misschien moeten we vandaag drukke plaatsen vermijden. Maar de schitterende Carmel Markt is om de hoek van ons appartement en voor de sjabbes moeten we toch inkopen doen? Bovendien heb ik een afspraak met een vriend in de haven van Tel Aviv. Die haven is al lang geen echte haven meer maar een hippe wandelboulevard met talloos veel cafeetjes. Afzeggen? Natuurlijk niet, gewoon doorgaan zoals alle Israëli’s.
Nergens ter wereld is het leven genoeglijker dan op vrijdagmorgen in Israël. Zelfs nu in het Noorden, de meeste van Hezbollah’s raketten uit de lucht worden geschoten en, voor het eerst in maanden, Hamas toch weer een paar raketten naar het Zuiden afvuurt. Kennelijk heeft de IDF ze nog niet hard genoeg geraakt. “Bombardeer Rafah plat!”, denk ik wraakzuchtig.
50 kilometer noordelijker is het leven zoet. De restaurants zijn druk, het strand is druk, er wordt veel aan sport gedaan. Dure auto’s rijden af en aan op de boulevard. Een bandje speelt leuke muziek. Een paar meisjes gaan spontaan dansen. Only in Israël!
De rustige Shabbatmorgen is een verademing in het anders zo rumoerige Tel Aviv. Op een terrasje lezen we op de iPad de Nederlandse kranten en via X zie ik Rob Jetten op het congres van D66. Het is een en al Geert Wilders bashen. Ik heb nog nooit PVV gestemd en ik heb mezelf beloofd dat ook nooit te zullen doen. Maar nu twijfel ik toch. D66 en partner GroenLinks/PvdA zetten Israël weg als apartheidsstaat. Ze durven Israël zelfs te beschuldigen van genocide. Hele enge politici zitten met Arafatshawltjes in het parlement. De enige politicus die Israël steunt en de waarheid zegt over het alom aanwezige moslimfascisme Is Wilders. Hij mag dan een dictator zijn maar ik word liever geregeerd door een dictator die ons beschermt dan een partij die Jodenhaat aanwakkert.
Even voor het slapen gaan komt het bericht dat de burgemeesters van de havensteden Haifa en Ashdod hun inwoners aanraden om de ouderwetse draadtelefoon in ere te herstellen. Onzin natuurlijk want als de stroom uitvalt valt alles uit. Bovendien, wie heeft er nou nog een telefoon aan een draadje? De Engelstalige site Israël-radar doet ook mee en meldt dat het verstandig is om altijd je identiteitspapieren bij je te hebben. Voorraad water, voedsel, batterijen, kaarsen en contant geld voor minstens drie dagen wordt sterk aangeraden. Dat hebben we niet. Eerlijk gezegd maakt het ons toch wat onrustig.
Enfin, wij vieren vakantie in het land dat zich voorbereidt op een aanval van Iran. Niemand weet wanneer die komt. Als die komt. Gisteren toonde de IDF een beeld dat ik eerder op een parade in Noord-Korea zou verwachten. Een hele rij vrachtwagens met daarop gigantische ballistische raketten, klaar voor gebruik. Die raketten kunnen Teheran bereiken. Iran weet dat iedere aanval onmiddellijk beantwoord wordt. Dat er terreuraanslagen komen is wel zeker. Maar ik betwijfel of Iran werkelijk direct Israël durft aan te vallen. De Amerikaanse vloot ligt ook nog eens dichtbij. Wie had kunnen denken dat ik het geruststellend zou vinden om oorlogstuig te zien?
Ik kan nooit genoeg benadrukken dat Israël een gewoon land is waar de mensen normaal willen leven. Volgens de statistiek is men er gelukkiger dan in Nederland. Zelfs nu nog! Vertaal de situatie nu eens naar ons. Dagelijks raketten uit Denemarken op Groningen en Friesland. De dorpen boven Groningen zijn ontruimd. Vanwege het gevaar wonen de inwoners met hun gezinnen in tenten in Limburg of zijn ondergebracht in hotels waar nu toch geen toeristen zijn. In de randstad kun je ten Oosten van Utrecht niet komen zonder gewapende bescherming en onze dienstplichtige jongens en meisjes vechten in België tegen tunnel terroristen. En de hele wereld geeft jouw land de schuld. In -pakweg – Londen kun je beter geen Nederlands spreken want dan word je bespuugd. Of erger. Ondenkbaar? Voor ons wel, voor Israëli’s niet.
Het plein tegenover het Tel Aviv Museum of Art is omgedoopt in Kikar HaChatufim, Plein van de Gijzelaars. Er hangen posters met hun gezichten, er zijn beelden, tekeningen, wat al niet. Op een piano speelt een voorbijganger met veel talent droevige melodietjes. Een paar mensen blijven staan en zingen zacht mee. Er staat veel kunst, een van de kunstwerken is een beeldhouwwerk van zwarte vogels achter tralies. Zelfs is er een stuk tunnel nagemaakt waar je doorheen kunt lopen. Het ding is maar 10 meter lang en zelfs dan ervaar je al de verstikkende atmosfeer. Stel je voor dat je door monsters gevangen wordt gehouden in zo’n tunnel maar dan honderden kilometers lang. Zonder frisse lucht, zonder daglicht, zonder wat dan ook. Er staan tentjes waar je even kunt gaan zitten. Familie van de gijzelaars en overlevenden van 7 oktober vertellen hun verhaal. We luisteren naar een mevrouw die ons het verhaal vertelt van haar familieleden die vermoord zijn. We huilen, we zijn net zo geëmotioneerd als na een bezoek aan een Sjoa-museum.
Van de weeromstuit gaan we 'savonds extra lekker eten. Vier het leven!
Nu ik dit schrijf, bedenk ik me dat er veel meer te melden is over de huidige toestand in het land waar ik hartstochtelijk van houd. Over de ontreddering van de tienduizenden ontheemden. En over de infrastructuur van de landbouw die opzettelijk vernield is door Hamas. En over de kinderen die al maandenlang met hun ouders in een hotelkamertje leven en die zo graag weer naar hun eigen school zouden gaan.
En hoe wij een heel klein beetje kunnen helpen.
Daarover in een volgend schrijfsel
Update. Net nu dit stuk klaar is, valt Iran aan. Tientallen zelfmoord drones zijn onderweg. Over een uur of zes arriveren ze boven Israël. Ik weet niet wat ik moet schrijven. Alleen hoe ik moet bidden. (al ben ik absoluut ongelovig)
