Onze nationale dichter, Yoram Tahar-Lev, vertelde ooit een verhaal over een synagoge waar een probleem was: tijdens een van de belangrijkste gebeden ging een gedeelte van het publiek staan, terwijl een ander gedeelte het gebed zittende deed. Uiteraard ontstond er een discussie, die hoog opliep. Zoals gebruikelijk gingen de twee partijen advies vragen aan de rabbijn: wat is de juiste gewoonte?
De rabbijn was onzeker over het antwoord en zocht de oudste man in de synagoge op om te vragen of deze zich de juiste gewoonte kon herinneren? De man was in de negentig, dus er was hoop een juist antwoord te krijgen.
“Hoe ging dat bij u, jaren geleden? Wat was het gebruik? Om tijdens dit gebed te staan?”, vroeg hij de man. “Nee, dat was het gebruik niet.”, was het antwoord.
“Dus iedereen bleef zitten tijdens dit gebed?”, vroeg de rabbijn.
“Nee, ook dat was het gebruik niet.”, was het antwoord van de man.
“Probeert u zich het te herinneren alstublieft,”, vroeg de rabbijn, “want anders gaan ze elkaar hier nog te lijf aan.”
“O!”, zei de oude man, “dat was de gewoonte!”
Ik moet aan dit verhaal denken wanneer ik de felle discussies zie en hoor omtrent de plannen van onze huidige regering om het rechtsstelsel in ons land te veranderen. De uitlatingen aan beide zijden zijn al erg extremistisch geworden en een buitenstaander zou de indruk kunnen krijgen dat we op de rand van een burgeroorlog staan.
Niets is minder waar.
Even relativeren: ik heb niet voor deze regering gekozen, maar toch is het ook mijn regering. Ik ben het oneens met de diverse plannen die ze hebben, die mij als sinister voordoen. De trouwe lezer weet waarom het gaat: Netanyahu zit in het nauw tegenover de rechtbank en zoekt een weg uit zijn problemen.
Maar laten we een paar feiten voorop zetten: er is geen regering in ons land die ons land wil verwoesten. Niemand wil een burgeroorlog – we hebben nog genoeg problemen met een deel van onze buren. Toch wil de huidige regerende coalitie haar meerderheid uitbuiten en het rechtstelsel zodanig veranderen dat het hun in de kaar zal spelen. Terwijl een groot deel van ons volk dit als corrupt en het einde van onze democratie ziet.
Dus zijn er grote demonstraties in het hele land (laatste weekend 250.000 deelnemers en het blijft groeien). Maar er zijn geen tegendemonstraties, wat frappant is. Bibi en zijn partners gebruiken scherpe woorden om de tegenstanders van hun beleid te kleineren: anarchisten, verraders, blanke mensen met privileges en meer. Maar dat lost de problemen niet op.
Wat we – in mijn bescheiden mening – nodig hebben is iemand die ons weer heel maakt, een volk maakt. Helaas valt dat niet te verwachten op dit moment daar beide zijden zich aardig ingegraven hebben in hun posities.
We horen dat reserve-soldaten weigeren dienst te doen, we horen dat internationale bedrijven hun geld weghalen uit ons land, uit angst voor een komende dictatuur en het is makkelijk zo weg te glijden naar meer extreme punten.
Maar wat men ook in het buitenland denkt te zien: het is slechts een fase waar we heus doorheen komen. Een interne discussie die is opgelaaid.
Ik schreef al eerder dat de soep nooit zo heet gegeten wordt als dat hij wordt opgediend. Dus mijn advies? Afkoelen en relativeren.
We gaan het meemaken.
