'Sop laten gaarkoken' - een column van Rob Fransman

Foto via Bernard

Nou, daar stonden ze dan in de kou. Dat moedige groepje Israël supporters tegenover een veel grotere groep Palestina-lovers. Vijftig mensen stonden bij het Vredespaleis en zo’n duizend mensen liepen door de Haagse binnenstad daar ook naar toe.

Er wordt zogenaamd “recht” gesproken over de staat Israël. Ik was van plan mee te lopen. Vrouwlief hield me tegen: “Je gaat niet lopen op jouw leeftijd in die kou!” En ik, lekker gemakzuchtig, stemde veel te vlug toe. Achteraf had ik er toch bij willen zijn want we kunnen al zo weinig doen om de moedige Israëlische bevolking te helpen. Mijn vrouw had natuurlijk gelijk, het is maar goed dat ik niet gegaan ben. Want woede is slecht voor mijn hart. En woedend ben ik. Witheet.

De mensen werden door de Haagse politie tegengehouden omdat (dixit de Telegraaf) een groep Palestijnse demonstranten moest worden teruggedrongen. “De sfeer was grimmig,” schrijft de verslagever. Dank je de koekoek dat de sfeer grimmig was, als de Joden en de Christenen voor Israël niet beschermd waren tegen het verzamelde gajus, hadden we een onvervalste pogrom kunnen verwachten in Den Haag. Op een filmpje is te zien dat veel Palestijnse enthousiastelingen zich gemaskerd hebben. Dat is in Nederland verboden, maar wat in Nederland verboden is, is toegestaan. Bezettingen van openbare ruimtes, gemaskerd demonstreren, onvervalst antisemitisme, zolang het tegen Israël gericht is vindt de overheid veel goed. De politie had de wapenstok paraat, van mij hadden zie die mogen gebruiken. Het gedrag van de Palestijnse demonstranten, vergeleken met de demonstrerende Joden en (kol-ha-kawod) Christenen voor Israël, is veelzeggend. Voor hen had de politie de paarden en de wapenstok echt niet nodig.

Dat het Internationaal Gerechtshof de zaak überhaupt aannam is ongelofelijk. Het is ausgerechnet Zuid-Afrika die de zaak aanspant, dat is een regelrechte gotspe. Het grotendeels mislukte land met zo’n beetje de hoogste misdaadcijfers van de wereld heeft het lef Israël aan te klagen? Die gasten daar zijn vergeten dat in verhouding niemand zoveel gedemonstreerd heeft tegen de apartheid als juist de Joodse bevolkingsgroep. Daar hoeven de Zuid-Afrikanen niet bijzonder dankbaar voor te zijn, iedere Jood was en is tegen apartheid, klaar en duidelijk. Maar nogmaals, het is te zot voor woorden dat dit door-en-door corrupte Zuid-Afrikaanse regime het lef heeft een mensenrechtenzaak tegen de staat Israël aan te spannen. Net zoals het niet te begrijpen valt dat de rechters die zaak werkelijk in behandeling nemen.

Geen woord in de aanklacht over de ongeprovoceerde moordpartij op onschuldige Israëlische burgers. Geen woord over de nog steeds gevangen gijzelaars. Geen woord over de menselijke schilden die de Hamas-ellendelingen durven te gebruiken. Niets over de onderdrukking van Hamas tegen de eigen bevolking in Gaza.

De lijst mensenrechtenschendingen is eindeloos. Ik ga die lijst niet voor de zoveelste keer herhalen. Daar hebben de Tibetanen, de Oeigoeren, de Christenen in Soedan, enzovoorts, enz. niets aan. Maar behalve een protestje hier en daar doet niemand daar iets tegen. “Dat is erg,” zeggen de welwillenden maar kennelijk niet zo heel erg. Nee, dan Israël, die verdomde Joodse staat, daar moet de wereld iets tegen doen. Pas wanneer de Joden geen eigen staat meer hebben is het leven weer goed.

De internationale pers smult van het vandaag begonnen circus in Den Haag. Internationale juristen zullen zich buigen over de vraag of Israël de rechten van de mensen schendt. Of daar wel of niet een veroordeling van komt, Israël zal zich er weinig van aantrekken. De gijzelaars vrij en dat Hamas voorgoed vernietigd. Dat zijn de prioriteiten. En die club daar in dat Vredespaleis?

Sop. Laten. Gaarkoken.