We kunnen de gijzelaars niet opnieuw in de steek laten, schrijft The Jerusalem Post

De vrijgelaten gijzelaar Liri Albag spreekt tijdens een bijeenkomst op het Gijzelaarsplein in Tel Aviv, 5 april 2025. Foto media

Ze bracht 477 dagen door in Hamas-gevangenschap. Elk van die dagen was een nachtmerrie. Ze keerde uitgemergeld, uitgeput en voorgoed veranderd naar huis terug. En als ze haar mond opendeed – niet om te schreeuwen, niet om blindelings te beschuldigen, maar om haar waarheid te spreken – konden sommigen van ons daar niet tegen. Niet alleen onenigheid. Wreedheid. Bodyshaming. Doodswensen, schrijf TheJerusalem Post.

"Ik lees de bedreigingen en verwensingen die ik heb ontvangen , en ik ben bang", schreef ze. "Niet bang voor de reacties zelf, ik ben bang voor wat er van ons geworden is."

En ze heeft gelijk dat ze bang is. Liri zei dat de premier verantwoordelijk is voor de mislukking van 7 oktober. Ze zei ook, duidelijk en ondubbelzinnig, dat Hamas de vijand is – en toch kwam de online meute op haar af.

"Mijn gewicht belachelijk maken? Het doet me denken aan de terroristen die tegen me schreeuwden en me er dagelijks aan herinnerden dat ik dik ben."

"Wens je dat iemand gevangen zou zitten? Dat wens ik mijn haters niet toe."

Laat dat even bezinken. Een jonge vrouw overleeft onbeschrijfelijke verschrikkingen, komt thuis en krijgt niet zomaar stilte of steun, maar wordt digitaal gelyncht.

En het is niet alleen Liri.

Het beeld van Noa Argamani werd een symbool van 7 oktober. Haar geschreeuw werd over de hele wereld gehoord. Ze werd achterop een motor ontvoerd en 245 dagen vastgehouden.

Ze werd bevrijd tijdens een ongelooflijke militaire operatie. Toen ze met premier Benjamin Netanyahu naar Washington vloog om te pleiten voor de vrijlating van degenen die zich nog in Gaza bevonden – waaronder haar vriend – werd ook zij een doelwit. Deze keer niet van rechts, maar van links.

Ervaren journalisten maakten haar en haar vader publiekelijk te schande en zeiden dat ze zich "tot hun laatste dag moesten schamen" voor hun deelname aan wat zij zagen als politiek theater. En het enige wat ik kon bedenken was: sinds wanneer maken we overlevenden te schande voor hoe ze overleven?

Noa probeerde op haar eigen manier de wereld waar ze naar terugkeerde te begrijpen – en misschien anderen mee naar huis te nemen. Dat verdient respect, geen spot.

Dit gaat niet over politiek. Het gaat niet over Netanyahu. Het gaat er niet om of je deze regering steunt of dat je wilt dat ze morgen weggaat. Het gaat erom hoe we omgaan met mensen die door de hel zijn gegaan.

Er is een verschil tussen publieke discussie en persoonlijke aanvallen. Tussen kritiek en wreedheid. Tussen het stellen van lastige vragen en het spuien van gif.

Het is te gemakkelijk om te beweren dat bevrijde gijzelaars politiek worden "gebruikt". Misschien wel, misschien niet. Maar zodra we hun handelingsvrijheid ontnemen – hun recht om te spreken, te handelen, te voelen – beschermen we hen niet tegen de politiek. We leggen hen het zwijgen op. En erger nog, we traumatiseren hen opnieuw.

Mensen komen niet in hun geheel terug uit Gaza . Ze komen gefragmenteerd terug. Ze hebben tijd nodig. Ze hebben zorg nodig. Ze hebben ruimte nodig om te ademen, te huilen, te schreeuwen, te herstellen.

En ja, ze zeggen misschien dingen waar we niet klaar voor zijn. Ze bekritiseren misschien leiders die we steunen. Ze verschijnen misschien op plekken waar we ze niet verwachten. Maar het is niet onze taak om elk woord te beoordelen. Onze taak, als samenleving, is om ze te steunen – niet te breken.

Er zal tijd zijn voor vragen, voor commissies, voor verantwoording, voor echt debat. Maar nu? Nu moeten we stoppen met het inzetten van overlevenden als wapen om onze politieke standpunten te dienen – en moeten we stoppen met hen te straffen als ze niet met ons overeenkomen.

Liri verwoordde het het beste: "Deze breuk is erger dan onze vijanden. Zo kunnen we niet winnen!! Laten we tegen onze vijanden vechten en niet tegen elkaar."

Laten we ze niet nog een keer teleurstellen.